ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*
Παρακαλώ πολύ ας μην είναι χρυσό
Πάντα μου άρεσαν τα ταξίδια. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ονειρεύομαι το ταξίδι. Ίσως γιατί το ταξίδι είναι γνώση, περιπέτεια, μαγεία. Αυτογνωσία και συνύπαρξη. Χαλάρωση και διασκέδαση. Κούραση και πάλη.
Ονειρεύομαι πως ταξιδεύω με μαγικά χαλιά, με σκούπες ιπτάμενες, με ποδήλατα, αμάξια, τρένα. Με αεροπλάνα και βαπόρια. Με διαστημόπλοια. Ονειρεύομαι πως διακτινίζομαι και ταξιδεύω στον χρόνο. Ταξίδι και όνειρο. Όνειρο και ταξίδι.
Εκείνο που δεν είχα συνειδητοποιήσει μέχρι που ξέσπασε το σκάνδαλο των χρυσών διαβατηρίων είναι πως υπάρχουν διαβατήρια και διαβατήρια. Πώς δεν μπορούν να έχουν όλοι διαβατήρια για παντού. Και σίγουρα όχι χρυσά. Κοστίζουν ακριβά και για όσους τα θέλουν και για όσους τα εκδίδουν.
Δεν έχουν διαβατήρια όσοι ταξιδεύουν με τρύπιες βάρκες στη θάλασσα. Το δικό τους παντού είναι μια στέγη, φαγητό, ασφάλεια. Μια νέα ζωή μακριά από τον θάνατο που θερίζει όλα όσα αγαπούν. Δεν έχουν πατρίδα και τα ταξίδια χρειάζονται αφετηρία και προορισμό.
Δεν έχουν διαβατήρια όσοι γεννήθηκαν κάτω από αστέρια χλωμά, σε τόπους άγονους. Για εκείνους το ταξίδι είναι μια δρασκελιά μακριά και αν.
Δεν έχουν διαβατήρια όσοι νοσούν, όσοι είναι απελπισμένοι, όσοι δεν τους χαρίστηκε η ζωή.
Διαβαίνουν τη ζωή τους ως λαθρεπιβάτες. Λες και είναι δανεική. Λες και δεν τους ανήκει. Λες και κάθε μέρα που περνά είναι κλεμμένη.
Όταν, σκανδαλωδώς, τα διαβατήρια έγιναν χρυσά. Για τους λίγους και εκλεκτούς τους το χρήμα κατέχοντες.
Όταν άρχισαν να εκδίδονται επί πληρωμή και κατά παραγγελία.
Όταν οι εκδίδοντες έγιναν «εκδιδόμενοι», χωρίς ντροπή. Έλεγαν όλοι το γνωστό, κρύψε να περάσουμε, μόνο κέρδος έχουμε. Όλοι. Και είμαστε πολλοί.
Όταν παραχωρούνταν διαβατήρια σε αξιωματούχους της κατοχής, ο πατριωτισμός και οι εθνικές κορώνες πήγαιναν για ύπνο βαθύ. Χωρίς μάλιστα εφιάλτες και ερινύες να τους κυνηγούν.
Εκείνο που ξεχνούμε ενίοτε, είναι πως το ταξίδι και την πατρίδα την αξιώνονται μόνο όσοι αγαπούν τον τόπο και πως κάθε ταξίδι για να έχει νόημα, είναι μετ΄ επιστροφής στις ρίζες. Το άλλο, το one way, είναι αδιέξοδο.
Δεν αποκτάς πατρίδα με επενδυτικά προγράμματα. Δεν κρύβεις μυστικά με εκατομμύρια. Είσαι πάντα σώμα ξένο και η πατρίδα, την οποία αγόρασες ακριβά και δεν την ξέρεις, δεν σε ξέρει, δεν την αγαπάς, δεν θα μπορέσει να σου δώσει αγάπη. Θα σε αποβάλει αργά η γρήγορα. Πάντα, στο τέλος τέλος, δεν τα βρίσκουν με τη μοιρασιά και όλα έρχονται στο φως.
Κάποιοι σταυροφορικά τα έχουν εκδώσει με το αζημίωτο και χωρίς ενδοιασμούς. Κάποιοι βρέθηκαν στη δύνη από την κακή τους τύχη, την αμυαλιά, τις παραλήψεις τους. Και κάποιοι άλλοι σταυροφορικά, και δικαίως, θέλουν να τους σταυρώσουν. Για να ξεπλυθεί η ντροπή. Αν ξεπλένεται. Το μόνο σίγουρο είναι πως η πίκρα δεν πλένεται σε νερό μισό δράμι.
Δεν πρέπει ούτε το μικρό σου δακτυλάκι να βάλεις στο βάζο με το μέλι, έλεγε εν τη σοφία της η γιαγιά. Θα γλυκαθείς και δεν θα έχει σταματημό. Μια φορά να λερώσεις τα χέρια σου και γίνεται η βρωμιά δεύτερο δέρμα. Δεν σε ενοχλεί πια ούτε η θωριά, ούτε η μυρωδιά.
Με αυτά και άλλα, είπα να εξαντλήσω την φαντασία μου, να ποντάρω στην επιχειρηματικότητά μου και να προτείνω καινούριο επενδυτικό πρόγραμμα. Ένα πρόγραμμα που και αυτό θα πουλά διαβατήρια. Αλλιώτικα. Καθαρά. Σε άλλους χρωματισμούς. Μπορεί
και να αποδειχτεί πιο κερδοφόρο μακροπρόθεσμα. Πιο βιώσιμο. Πια απαραίτητο. Πιο ανατρεπτικό.
Πράσινα διαβατήρια για όσους αιτούνται ταξίδια σε μέλλον αειφορικό
Γαλάζια διαβατήρια για όσους καβαλικεύουν τα κύματα και ταξιδεύουν στον ορίζοντα προσπαθώντας να ανακαλύψουν αν είναι τελικά η γη σφαιρική.
Κίτρινα διαβατήρια για όσους ονειρεύονται χαρά και το παλεύουν κόντρα στην κατάθλιψη και την απελπισία
Λευκά διαβατήρια για όσους θέλουν, και επιμένουν πως είναι μπορετό, το ταξίδι της αθωότητας ποτέ να μην τελειώσει.
Ριγέ διαβατήρια για τους φυλακισμένους που ψάχνουν μια δεύτερη ευκαιρία.
Πολύχρωμα διαβατήρια για τους αναποφάσιστους που επιχειρούν ταξίδια αυτογνωσίας. Ταξίδια ύπαρξης και συνύπαρξης.
Προς ώρας, μόνο σε αυτούς τους χρωματισμούς θα βγαίνουν τα διαβατήριά μου.
Το ύψος της επένδυσης;
Δυσθεώρητο. Δύσκολο να εξασφαλιστεί. Λίγοι. Ελάχιστοι θα έλεγα, αποδεικνύεται τελικά πως το κατέχουν. Ύψος τόσο όσο το μπόι του ανθρώπου. Τέτοιο που να αντέχει στη διαφθορά. Να αντιστέκεται στη διαπλοκή. Να πιστεύει στο όραμα.
Με ένα τέτοιο επενδυτικό πρόγραμμα, μπορεί και να καταφέρουμε, την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσουμε. Μπορεί, ακόμη, κόντρα σε όλες τις προγνώσεις, να μετατρέψει τον νόστο σε ανάγκη ψυχής και το ταξίδι σε διαδρομή σοφίας. Μόνο έτσι, ίσως, λέμε τώρα, στην Ιθάκη μας να επιστρέφουμε ξανά και ξανά. Καλύτεροι. Φορώντας τον καλύτερο μας εαυτό. Όποιον μας έταξε η ζωή. Πάντα όμως τον καλύτερο.
Υπογραφή
Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων
Υ.Γ. 1: Ένα διαβατήριο για τη χώρα του ποτέ παρακαλώ. Όχι για εκείνην όπου δεν μεγαλώνεις ποτέ. Για εκείνην όπου μεγαλώνεις χωρίς να απωλέσεις την εποχή της αθωότητας.
Υ.Γ. 2: Για να εκδόσεις διαβατήριο θέλεις, όπως είπαμε, πατρίδα και προορισμό. Στόχος πάντα η επιστροφή στα πάτρια εδάφη. Στον τόπο της καρδίας σου. Γι΄ αυτό και τα διαβατήρια έχουν ημερομηνία λήξης. Όταν ο νόστος θα σε πλημμυρίσει ασφυκτικά να ξέρεις πως ήρθε η ώρα της επιστροφής.
*Η Έλενα Περικλέους είναι Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας