ΓΡΑΦΕΙ Η 
ΕΛΕΝΗ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ

Σαφέστατα το αμάξι ήταν όμορφο από τη δημιουργία του. Με πολύ μεράκι ο ύψιστος έφτιαξε ένα υπέροχο χρυσοπράσινο φύλλο, του έβαλε και δυο βουνά, μια πεδιάδα στο ανάμεσο, μια θάλασσα να το αγκαλιάζει γλυκά…

Το έριξε το χρυσοπράσινο μας φύλλο στο πέλαγο. Και ταξίδεψε χρόνια πολλά. Κατά καιρούς οι καταιγίδες το ταλαιπώρησαν ποικιλοτρόπως. Κάποιες ερχόμενες από τα εγχώρια ύδατα, και κάποιες από τα ξένα φερμένες. Είχαμε βιώματα πολλά στο όμορφο αυτό αμάξι που μας ταξιδεύει από το χτες στο αύριο. Κάποια καλά, κάποια κακά. Έτσι είναι όμως το ταξίδι της ζωής. Γλυκόπικρο. 

Όλα ξεκίνησαν όταν τα αμάξι μας το ζέψαμε με δύο άλογα. Το ένα άσπρο, το άλλο μαύρο. Το ποιο είναι το άσπρο και ποιο το μαύρο καταλάβαμε στην πορεία πως ήταν θέμα οπτικής γωνίας και αισθητικής. Για κάποιους το μαύρο το κατάμαυρο ήταν πάλλευκο, και για κάποιους άλλους το άσπρο που εμείς αντικρίζαμε, πιο μαύρο και από την κόλαση. Εννοείται πως σιγά σιγά καταφέραμε να κάνουμε γενικά το μαύρο άσπρο και το άσπρο μαύρο. Εννοείται πως και τα δύο συναγωνίζονται στη λευκότητα. Το ένα φωνάζει στο άλλο:« Εγώ είμαι το λευκότερο, το καθαρότερο, το πιο άσπιλο. Εσύ μαύρο ήσουνα πάντα και ας βάφτηκες. Η μαυρίλα σου είναι εκεί και καραδοκεί!» (Μα καλά να μιλά ο αρχιψεύτης για ψεύτες και για έλλειψη εμπιστοσύνης;)

Ξέχασα να σας αναφέρω πως έχει και κάποια άλλα άλογα που καθοδηγούν το αμάξι ελεύθερα και ωραία όπου τα βολεύει και ενίοτε, τεχνηέντως,  υποκινούν αόρατα, τις εξελίξεις, οι οποίες μάλλον πιο πολύ σε οπισθοδρόμηση φέρνουν.

Το ζήτημα πάει από το «τα κάναμε θάλασσα», στο «τα κάναμε πιο θάλασσα». Βλέπετε τα δύο άλογα, κατά τους ξένους μελετητές, ειδικούς επί παντός επιστητού και εμπλεκόμενους με συμφέροντα αλλότρια, είχαν διαχρονικά να διαχειριστούν διάφορα ζητήματα, ψυχολογικά πρωτίστως, που είχαν να κάνουν με την αυτοεπίγνωση και την αποδοχή του αδελφού αλόγου ετέρου χρώματος. Μεταξύ μας,  αιτία πάντα, ήταν το άχυρο! Βλέπετε, οι ξένοι ειδικοί δεν ήξεραν να χωρίσουν 2 γαϊδάρων άχυρα, πόσο μάλλον δύο αλόγων. Άσχετο, αλλά το αναφέρουμε θυμίζουμε πως το ένα ήταν κάποτε κοντό, κοντούτσικο και χαμηλοβρακάτο αλλά σιγά σιγά με το περισσότερο άχυρο που έπαιρνε μεγάλωσε και αξάμωνε συνεχώς το άλλο, ήθελε βλέπετε να το φτάσει αν όχι να το ξεπεράσει). 

Θέματα πολλά προέκυψαν στην πορεία με το που θα βοσκούσε το κάθε άλογο και αν εκεί που θα βοσκούσε θα μπορούσε να έχει και ιδιόκτητο στάβλο και αν ακόμη θα μπορούσε χλιμιντρίζοντας να δηλώσει ποιος θα αναλάμβανε να τον φροντίζει. Μετά μπήκαν και ζητήματα αρχικά ισότητας και μετά κυριαρχίας και όλο και μεγάλωνε ο κατάλογος των ζητημάτων που έπεφταν ως βελόνι στα άχυρα και εμείς (παρατηρητές και εμπλεκόμενοι) όλο και το ψάχναμε.

Να συναντηθούμε λέει όλοι μαζί, όχι πολλοί μην φανταστείτε, πέντε, το πολύ 5+1 (τελικά ο +1 δεν τα κατάφερε να αποδεχτεί την πρόσκληση), να δούμε που είμαστε και που πάμε. Λες και δεν ξέραμε…

Είχαν λέει προβλέψει για άτομα υπεράνω, που θα ήταν εκεί με ξεκάθαρη ατζέντα- λέμε τώρα- να σώσουν το όμορφο αμάξι με τα δύο άλογα. 3 άτομα. Το ένα έπινε τσάι (όταν δεν έπινε μπύρες) και είχε πάντα άποψη για όλα, βλέπετε ένα μικρό μέρος από τα άχυρα το είχε ήδη καπαρώσει. Το άλλο ήταν εκεί για λόγους αρχής και πολύ  σωστά αφού με το ένα εκ των δύο αλόγων το συνέδεαν σχέσεις συγγενείας, γλώσσας, ψυχής που πήγαιναν βαθιά στον χρόνο. Το τρίτο πείσμωνε, κλασσικά, πως θα γίνει το δικό του, καθώς είχε αιώνες τώρα εθιστεί στον πλήρη έλεγχο τόσο των όσων είχε αλλά κυρίως όσων  δεν κατείχε. Η απόλυτη του αλαζονεία δεν άφηνε ενδεχόμενα πολλά στα όσα με κόπο και μόχθο τεκταίνονταν. Δεν χρειαζόταν και μεγάλη φαντασία να προβλέψει κανείς τι θα γινόταν. Βλέπετε  ένα μικρό πρόβλημα με την αλήθεια και τον σεβασμό και το δίκαιο το είχε. Μάλλον τραύματα βαθιά από τα παιδικά του χρόνια, τότε που έψαχνε τις αξίες και διαμόρφωνε την προσωπικότητά του. 

Το όμορφο αμάξι, έπρεπε, λέει, να πάρει το δρόμο του, το άγνωστο μονοπάτι της επισφαλούς επιβίωσης σε ένα πλαίσιο τόσο πολύπλοκο και επικίνδυνο που ο Θεός ή ο Αλλάχ ας έβαζε το χέρι του. Και εμείς θα έπρεπε να διατυπώσουμε θέση και άποψη, να πούμε το τι θέλουμε. Να ξεχάσουμε και εισβολή και κατοχή και πρόσφυγες και αγνοούμενους και το ότι τα σύνορα μας είναι στην Κερύνεια και τον παππού που θάψαμε στον συνοικισμό και τη Μόρφου και την Αμμόχωστο, και το παιχνίδι μας που αφήσαμε ατέλειωτο εκείνο το πρωινό του Ιούλη, και την κούκλα με το κομμένο χέρι, και 2 γενιές μετά να ξυπνάμε ακόμη από τους εφιάλτες του πολέμου και τους αδικαίωτους νεκρούς αγωνιστές της ελευθερίας και της δημοκρατίας…

Και εννοείται πως το 5+1 απέτυχε οικτρά, αλλά αν μη τι άλλο οι ευθύνες αποδόθηκαν σωστά και κρατήσαμε τις Θερμοπύλες της ΔΔΟ (Δίνω- Δίνω -Ό,τι θες)/ (Διζωνική- Δικοινοτική- Ομοσπονδία) που απέχει μόνο μια ανάσα/μια τρίχα/ένα άχυρο, από τα ΔΧΚ (Δίνω-Χάνω-Κυριαρχείς). (Δυο -Χωριστά- Κράτη).

Δεν καταφέραμε να τετραγωνίσουμε τον κύκλο παραδέχτηκε ο οικοδεσπότης, αλλά δεν το έβαλε κάτω. Θα καταφέρει λέει να τον τετραγωνίσει αν όχι στα μαθηματικά στην επίλυση του κυπριακού. Για να τα καταφέρει θα πρέπει με κάποιο τρόπο να υπολογίσει μία συγκεκριμένη αλγεβρική τιμή για το π (3,14159265….)… 

Και το π είναι ελληνικό γράμμα, και δεν ξέρω αν το ξέρει, αλλά σημαίνει Πιστεύω, Παλεύω, Πεισμώνω, Προχωρώ, Παλληκαριά, Παλμός, Παλιγγενεσία…

Και πως μπορεί να τετραγωνιστεί ο κύκλος αν μέσα στο π χωράει η Παλιγγενεσία;

Υπογραφή

Ο Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ.: Από το Ενιαίο Κράτος… στην Ομοσπονδία… στη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία…στα Δυο Χωριστά Κράτη… Το ένα μετά το άλλο καταρρέουν τα αναχώματα προστασίας και η απελευθέρωση, η βιωσιμότητα της λύσης, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η επανένωση του τόπου και των ανθρώπων απομακρύνονται ως όνειρα απατηλά