ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Δεν ξέρω αν έχετε ακόμη μνήμες από την εποχή της αθωότητας. 

Εκείνη την εποχή που ως άτομα παίζατε, ονειρευόσασταν, θαυμάζατε ανθρώπους και καταστάσεις, κάνατε σχέδια, είχατε ινδάλματα, πιστεύατε πως ο άνθρωπος κι ο κόσμος είναι όμορφος και αγγελικά πλασμένος, εμπιστευόσασταν τους δασκάλους σας, θαυμάζατε τους γονείς σας, ήσασταν έτοιμοι να πέσετε στη φωτιά για τους ηγέτες σας, θα θυσιάζατε τη ζωή σας για την πατρίδα, θα κάνατε τα πάντα για τον/την σύντροφό σας. Τότε που το love for ever γέμιζε τα μαθητικά σας τετράδια, και το σύμβολο της ποδοσφαιρικής σας ομάδας σας,  της δεύτερής σας θρησκεία σκαλιζόταν σε παγκάκια και κορμούς δέντρων μαζί με τα αρχικά τα δικά σας και του/της αγαπημένης σας. 

Ξημερώνει όμως –αναπόφευκτα;- μια μέρα που συνειδητοποιείτε, πως οι γονείς σας δεν είναι θεοί, οι δάσκαλοί σας είναι απλοί δημόσιοι υπάλληλοι και ανήκουν σε συντεχνίες, ο κόσμος είναι γεμάτος σκουπίδια, οι άνθρωποι είναι πολλές φορές ανήθικοι και κοιτάζουν το τομάρι τους, οι ηγέτες σας, στην καλύτερη περίπτωση,  έχουν το δικό σας ανάστημα και δεν είναι γίγαντες, οι σύντροφοι σας μπορεί να σας απατήσουν, να σας πουν ψέματα, να σας εγκαταλείψουν,  η ομάδα σας παίζει στημένα παιχνίδια και όλα αυτά ενώ η αγάπη συνήθως δεν κρατά για πάντα.

Ξημερώνει μια μέρα που ξέρεις με βεβαιότητα πως κανένας πόλεμος δεν είναι δίκαιος. Πως η πατρίδα δεν στέκεται πάντα δίπλα στους ανθρώπους της. Συνειδητοποιείς πως η πατρίδα είναι οι άνθρωποι και πολλές φορές οι άνθρωποι είναι σκάρτοι και αναρωτιέσαι αν πρέπει να της χαρίσεις το αίμα σου για να γίνεις άγαλμα στους δρόμους και μια σελίδα σε βιβλία ιστορίας, η οποία παρεμπιπτόντως πάντα γράφεται από τους δυνατούς και τους νικητές.

Ξημερώνει μια μέρα που ξέρεις πως τα συμφέροντα είναι τεράστια, πως πίσω από  χαμόγελα και χειραψίες και δεσμεύσεις και υπογραφές κρύβονται πισώπλατες μαχαιριές, αδελφικές και συναγωνιστικές στις πιο πολλές περιπτώσεις.

Δεν ξέρω πότε ακριβώς έρχεται εκείνη η στιγμή που χάνεται η αθωότητα. Θα ήθελα όμως, για όλα τα παιδιά του κόσμου, να έρθει όσο πιο αργά γίνεται. Για να συνεχίσουν να πιστεύουν, να ελπίζουν, να επενδύουν, να αγαπούν, να σχεδιάζουν να δρουν. 

Πόσο μάλλον όταν το τέλος της αθωότητας αφορά μια ολόκληρη κοινωνία. Μια κοινωνία που σταμάτησε να πιστεύει σε αρχές, σε θεσμούς, σε ανθρώπους, σε επετείους. Μια κοινωνία που έχει σταματήσει να πιστεύει σε ιδέες που δεν δολοφονούνται. Δικαίως,  αφού τις δολοφονούν ξανά και ξανά και ξανά. Μετατραπήκαμε σε κατά συρροή δολοφόνους ιδεών, ονείρων, αρχών. 

Ελεύθεροι σκοπευτές από παντού πυροβολούν κάθε ιδέα, κάθε όνειρο, κάθε αρχή, κάθε αλήθεια. Ένοχοι όλοι; Σχεδόν όλοι. Κάποιοι περισσότερο, κάποιοι λιγότερο. Κάποιοι ως δράστες, κάποιοι ως συμμέτοχοι και οι πιο πολλοί ως αδιάφοροι αμέτοχοι. Όσο για τους ιδέες και όνειρα και αρχές έχοντες, εμπαίζονται και λοιδορούνται ως γραφικοί.

Υπογραφή
Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ. :   Ώρα μηδέν
          Από δω κι εμπρός
          η αλήθεια θα είναι αλήθεια
          και το ψέμα ψέμα.

Βάσος Λυσσαρίδης

*Η Έλενα Περικλέους είναι Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας