ΓΡΑΦΕΙ Η 
ΕΛΕΝA ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Μου αρέσουν τα παραμύθια γιατί λένε αλήθειες με ένα τρόπο που σε ξυπνά στην ζωή. Μια φορά και έναν καιρό λοιπόν…
… ένας βασιλιάς σε μια μακρινή πολιτεία είχε ένα ατύχημα με το άλογο και έχασε το πόδι του. Παρόλο που τα δεκανίκια του ήταν χρυσά δεν του άρεσε που όλοι του υπήκοοι μπορούσαν να περπατούν στα δυο τους πόδια. Έδωσε λοιπόν διαταγή να στηρίζονται όλοι σε δεκανίκια. Με τα χρόνια οι άνθρωποι της χώρας ξέχασαν πως κάποτε μπορούσαν να χρησιμοποιούν τα πόδια τους…

Κάπως έτσι ξεκινά το παραμύθι και οι συνειρμοί με τα όσα ζούμε απίστευτοι. Ηγέτες και λαός που έμαθαν να περπατούν με δεκανίκια. Τώρα είναι οι ηγέτες που έδωσαν τη διαταγή ή ο λαός επέλεξε τους ηγέτες που του αξίζουν; Είναι αυτό που λέμε ανάμεσα στους τυφλούς επικρατούν οι μονόφθαλμοι; Είναι κάπως όπως την ιστορία με την κότα και το αυγό. Δεν ξέρω και δεν με νοιάζει τι ξεκίνησε πρώτο, τι προηγήθηκε ποιού. Εκείνο που με ανησυχεί είναι ο φαύλος κύκλος στον οποίο μπήκαμε δεκαετίες τώρα, από ιδρύσεως θα έλεγα της κυπριακής δημοκρατίας, και από τον οποίο κύκλο καμία διαφυγή δεν είναι ορατή.

Μπορεί λοιπόν ο λαός να κατηγορεί τους πολιτικούς για τα δεινά στα οποία έχει περιπέσει, αγνοώντας πως όσες φορές του δόθηκε η ευκαιρία να επιλέξει έκανε τις ίδιες και απαράλλακτες επιλογές ξανά και ξανά. Ας μην κατηγορεί λοιπόν την πολιτική και τους πολιτικούς για όλα, γιατί σε αυτούς τρέχει, με τα δεκανίκια του πάντα, κάθε φορά που έχει ανάγκη για εξυπηρέτηση (όχι για ρουσφέτι, προς θεού, να μην αδικηθεί μόνο θέλει, γιατί εννοείται πως αν εκείνος πάρει τη θέση ή την εξαίρεση, είναι δικαιοσύνη, αν την πάρει οποιοσδήποτε άλλος είναι αδικία και ρουσφέτι). Εννοείται πως τα δεκανίκια που μάθαμε χρόνια τώρα να κουβαλούμε επηρεάζουν πολύ και την όραση, αλλά πρωτίστως την μνήμη μας η οποία ένα χαρακτηριστικό της ταιριάζει απόλυτα… ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ!

Όσο για τους πολιτικούς, ας μην κατηγορούν τον λαό για όσα με την απάθεια και την αδράνεια δεν πράττουν (εννοείται πως εκείνο που πρωτίστως τους ανησυχεί είναι η αποχή από τις όποιες εκλογές), εκείνοι είναι που  τους έμαθαν με δεκανίκια και επιλεκτική μνήμη να πορεύονται. Πολίτες «ελεεινής μορφής» (δανεισμένο από λογοτεχνικό κείμενο) έθρεψαν για δεκαετίες, πολίτες «ελεεινής μορφής» θερίζουν.

Πολίτες και πολιτικοί μαζί, δύο σε ένα λοιπόν. Εξάλλου το ένα προέκταση και αποτέλεσμα του άλλου είναι. Ας μην αναζητούμε χαρισματικούς, σωστούς, ηθικούς πολιτικούς, αφού ως λαός μάθαμε να ισορροπούμε αριστοτεχνικά στα δεκανίκια μας, να ακούμε και να βλέπουμε ό, τι μας βολεύει και ό, τι θυμόμαστε να χαιρόμαστε. Και από την άλλη, οι με την πολιτική ενασχολούμενοι, ας μην γκρινιάζουν γιατί οι πολίτες έχουν από καιρό απολέσει την ελεύθερη τους βούληση και κρίση και έχουν καλά τυλιχτεί στο κουκούλι της απάθειας. Καθρέφτης είναι και αντανακλά ό, τι του δείχνεις.

Δεν είναι να απορεί λοιπόν κανείς που όλα συνεχίζονται σε αυτόν τον τόπο λες και τίποτα δεν γίνεται. Λες και τίποτα δεν έγινε ποτέ. Χάλια η οικονομία, φορολογίες, απολύσεις, εκποιήσεις, ανεργία, φυσικό αέριο που χάνεται στον αέρα, κυπριακό που παλεύει να βρει τις κόκκινες γραμμές του από την μέρα εκείνου του δημοψηφίσματος και του ανοίγματος των οδοφραγμάτων, σκάνδαλα ολκής με επώνυμους και ανώνυμους, δολοφονίες, θάνατοι, παραπαιδεία, μισθοί πείνας, καιροί κρίσης και άλλων δεινών…

Δεν ακούω, δεν βλέπω δεν μιλώ είναι το σλόγκαν της εποχής μας,  ή κατά το πιο κυπριακό «κρύψε να περάσουμε» και  αν, λέω, αν  μιλήσω,  θα πω απλά «οι πολιτικοί φταίνε για όλα» και θα παραμείνω χαμένος στην απάθεια και στην αδράνεια με την μνήμη ψαριού που με βολεύει. Θα συνεχίσω με άλλα λόγια να ακροβατώ στα καλά ενσωματωμένα, στο DNA  μου πλέον , δεκανίκια.

Υπάρχουν φυσικά φωτεινές εξαιρέσεις που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα και οι οποίες εννοείται πως περιθωριοποιούνται ή πετροβολούνται…

… Και πέθανε ο βασιλιάς, και ένας γέροντας ερημίτης ήρθε στην πόλη και τους είπε, πετάξτε τα δεκανίκια δεν τα χρειάζεστε, μπορείτε, πάντα μπορούσατε να περπατάτε χωρίς αυτά… Και κάποιοι νέοι τα πέταξαν… και δοκίμασαν να πορευτούν όρθιοι στα 2 τους πόδια. Είχαν όμως ξεχάσει πώς,  και τα πόδια, χρόνια τώρα με τα δεκανίκια υπό μάλης, είχαν ατροφήσει, και έπεσαν και κτύπησαν και γέμισαν πληγές… Και ο γέροντας καταδικάστηκε σε θάνατο για το κακό που προκάλεσε…

Γιατί κανείς από τη μια μέρα στην άλλη δεν μπορεί να  γίνει ελεύθερος. Πέρα από τόλμη, η ελευθερία χρειάζεται υπομονή και επιμονή και πειθαρχία… Κανένας δεν μπορεί να σου την επιβάλλει αν δεν είναι ανάγκη ζωτική της ύπαρξής σου.

Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ.: Μήπως, λέω, μήπως,  ήρθε η ώρα,  με το όποιο ρίσκο, συνειδητά, να τα πετάξουμε τα δεκανίκια;

*Η Έλενα Περικλέους είναι Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας.