Δεν είναι καν πολιτικό θέμα, υπό το πρίσμα της συμπάθειας ή όχι της τωρινής κυβέρνησης ή του κυβερνόντος κόμματος, είναι καθαρά θέμα νοοτροπίας, αντίληψης, βολέματος.

ΓΡΑΦΕΙ Ο 
ΑΝΤΡΕΑΣ ΚΩΣΤΟΥΡΗΣ 

Αρχικά ήταν η μεγάλη αναταραχή που προέκυψε το καλοκαίρι με τον «περίφημο» εξορθολογισμό της Παιδείας, την οποία έχουμε πιάσει Φλεβάρη κι ακόμη περιμένουμε να συμφωνηθεί και κυρίως να εφαρμοστεί. Σειρά πήραν οι εξαγγελίες για μεταρρύθμιση της τοπικής αυτοδιοίκησης με -επίσης- μεγάλες αντιδράσεις, ενώ όσο η εφαρμογή του ΓεΣΥ πλησιάζει, όλο και οι φωνές, οι διαμάχες, λεκτικές και άλλες, κορυφώνονται. 

Αν είναι κάτι που έχουμε απόλυτα συνειδητοποιήσει για την κυπριακή κοινωνία και δη τα χρόνια που ακολούθησαν του Μνημονίου, κατά τα οποία -μπορούμε να πούμε- ότι σταθήκαμε στα πόδια μας, είναι πως ανεξαρτήτως θέματος δεν αρέσκεται στις αλλαγές, την τρομάζουν, την ανησυχούν, την κάνουν να αισθάνεται άβολα, δεν τις θέλει. Τόσο απλά. 

>>> ΟΛΗ Η ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ BRIEF ΜΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ <<<

Δεν είναι καν πολιτικό θέμα, υπό το πρίσμα της συμπάθειας ή όχι της τωρινής κυβέρνησης ή του κυβερνόντος κόμματος, είναι καθαρά θέμα νοοτροπίας, αντίληψης, βολέματος. Και αυτό αποδεικνύεται από της κοινωνίας στα απέναντι από αλλαγές που η ίδια κυβέρνηση προώθησε τους τελευταίους μήνες.  

Για παράδειγμα και λόγω της ευρύτερα θετικής και εποικοδομητικής στάσης που τήρησαν οι εκπαιδευτικοί, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων από συγκεκριμένους συνδικαλιστές, η κοινωνία φάνηκε να στηρίζει τις θέσεις τους και μάλλον δεν πίστεψε τις προθέσεις της κυβέρνησης για εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, η οποία περιστράφηκε και περιορίστηκε γύρω από τις ώρες διδασκαλίας και όχι τον τρόπο, τις μεθόδους και τις συνθήκες διδασκαλίας. 

Στον αντίποδα μάλλον θετικά αντίκρυσαν οι πολίτες την πολιτική εξαγγελία και τις πρώτες ενέργειες που έγιναν για περιορισμό των δήμων και των κοινοτήτων, αφού μάλλον όλοι συμφωνούμε ότι πληρώνουμε πολλά για συντήρησή τους για χαμηλού επιπέδου υπηρεσίες, καθυστερήσεις και ενίοτε απάτες και διασπάθιση δημοσίου χρήματος. 

Για το ΓεΣΥ θεωρώ πως πρέπει να μιλάμε για σχεδόν απόλυτη αποδοχή του από την κοινωνία. Μάλιστα, ο μεγάλος δημόσιος διάλογος οδηγεί όλο και περισσότερους πολίτες να σκέφτονται θετικά για το σχέδιο, παρά τις όποιες ατέλειές του. Άλλωστε που υπάρχει τέλειο, σε οποιαδήποτε έκφανση της ζωής μας; 

Αναλόγως συμφέροντος, ποιους γνωρίζουμε και τις δουλειές κάνουν, του πως μάθαμε να βγάζουμε χρήματα ή να κανονίζουμε τις δουλειές μας, νόμιμα ή παράνομα-παράτυπα, φιλτράρουμε και τα διάφορα θέματα που αφορούν τη ζωή όλων μας. Αυτό μάθαμε, αυτό κάνουμε, έτσι λειτουργούμε και μάλλον κάποτε πρέπει να κάνουμε αυτοκριτική και να σκεφτούμε το καλό του σπιτιού, της γειτονιάς, του δήμου, της χώρας μας. 

>>> ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΡΕΥΝΕΣ & ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΗΣ BRIEF <<<

Κάπου εδώ είναι που κουμπώνει ο τίτλος του σημερινού άρθρου, αφού η πιο σημαντική μεταρρύθμιση έχει να κάνει με την ίδια μας την κουλτούρα, την οποία καμιά κυβέρνηση και κανένας υπουργός δεν μπορεί να εφαρμόσει. Αλλά αντίθετα, ως άτομα κι έπειτα ως κοινωνία μπορούμε να αλλάξουμε, ακριβώς για να έχουμε και καλύτερους πολιτικούς και καλύτερη χώρα, με πραγματικές και ωφέλιμες μεταρρυθμίσεις για εμάς και τις επόμενες γενιές του τόπου. 

Αντέχουμε; Θέλουμε; Μπορούμε; Πρέπει κι αυτά να τα απαντήσουμε.