ΓΡΑΦΕΙ Η ΗΒΗ ΛΑΜΠΡΟΥ*

Ως γνωστόν μαθαίνουμε καλύτερα όταν είμαστε ντυμένοι στην τρίχα, με το πουκάμισο μας κουμπωμένο ψηλά στο λαιμό,  φοράμε μαύρα χαμηλά παπούτσια, και κυρίως όταν τα μαλλιά μας είναι είτε μαζεμένα σε έναν αυστηρότατο κότσο αν είμεθα κορίτσια, ή κομμένα κοντά και με χωρίστρα στο πλάι στην περίπτωση των αρρένων. Αν δε συνοδεύεται αυτή η παρουσία μας από χαμηλωμένο βλέμμα, ακίνητη και αμίλητη παρουσία στην τάξη τότε η επιτυχία μας είναι σίγουρη. Τα παντελόνια τζιν πρέπει να σταλούν στο πυρ το εξώτερο και να επιστρέψει δυναμικά ο θεσμός του παιδονόμου. 

Ως γνωστόν η παιδεία έχει τα χάλια της αφού τα παιδιά δεν ακολουθούν αυτούς τους κανόνες με την ανοχή των γονιών τους.

Σαφώς το αγαπημένο και άγιο σχολικό σύστημα της χώρας αυτής, δεν έχει κανένα λάθος και δεν ευθύνεται για την ημιμάθεια, την παραπαιδεία, την λατρεία των εξετάσεων , της πρωτιάς και των βαθμών, ή την αναγκαιότητα της άκριτης αποστήθισης.  Ούτε βέβαια ευθύνεται  ο πολίτικος προϊστάμενος όλων αυτών των λαμπρών διευθυντών που καλούνται κάθε Σεπτέμβρη να ορίσουν  αυτό το αφηρημένο αφήγημα της  «ευπρεπούς παρουσίας» και να εξαντλούν την αυστηρότητα τους στο μήκος, το χρώμα της τούφας των μαλλιών ή ακόμα  στο είδος κτενίσματος. 

«Σόδομα και Γόμορρα  γίναμε» με αυτούς τους τεντιμπόηδες όπως θα λέγε και η Σαπφώ Νοταρά, ενώ προσβλέπω στο «ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» να ξαναέρχεται στην επικαιρότητα, γιατί μόνο τότε μαθαίνουμε απ’ έξω τα χορικά της Αντιγόνης. 

Όπως έγραψε και ο αγαπημένος μου Βάρναλης: 

«Να μην ακούω  και να μη βλέπω να πατώ, 
Να μη νογάω και να ‘χω το στόμα βουλωτό,
Να μη με φαρμακών’ η μπόχα του καιρού μου […]» (Πως μας θέλει η «αληθής δημοκρατία»)

*Η Ήβη Λάμπρου είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Frederick