Τι θέλει ο Νίκος Χριστοδουλίδης; Κυβέρνηση διαχείρισης ή Κυβέρνηση Παραγωγής Πολιτικής;
Έκανε ο Νίκος Χριστοδουλίδης τις προάλλες (20/6) την παρουσίαση για τις πρώτες 100 ημέρες διακυβέρνησης του. Πολύ ορθά ονόμασε την παρουσίαση του ‘100 μέρες… Η Αρχή’. Επικοινωνιακά αλλά και ουσιαστικά περί αυτού επρόκειτο, αφού στην πραγματικότητα σχεδόν τίποτα δεν είχε να παρουσιάσει. Και λογικό. Τι να προλάβεις άλλωστε να κάνεις μέσα σε 100 ημέρες. Και υπάρχει πολιτική εξήγηση, η οποία αποτελείται από δυο σκέλη. Να τα δούμε.
Πρώτο σκέλος: Τελικά τι πρεσβεύει ο Νίκος Χριστοδουλίδης στα μεγάλα ζητήματα;
Αυτό είναι ένα ερώτημα που δεν απαντήθηκε ούτε προεκλογικά ούτε και κατά τις πρώτες 100 ημέρες της διακυβέρνησης του Νίκου Χριστοδουλίδη. Επικοινωνιακά, ο ίδιος πότε εμφανίζεται ως ‘συνεχιστής της Διακυβέρνησης Αναστασιάδη και ΔΗΣΥ με πιο ανθρωποκεντρική προσέγγιση’, πότε ως ο Ανεξάρτητος άνθρωπος μακριά από κόμματα με δική του οπτική γωνία στα διάφορα θέματα, πότε ως ο επικεφαλής της συνεργασίας ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΔΗΠΑ, πότε ως μέλος του ΕΛΚ αλλά την ίδια ώρα με φλερτ με το Renew Europe.
Πέραν όμως τα του επικοινωνιακού, ουσιαστικά δεν υπάρχει σαφής πολιτική πορεία με συγκεκριμένη πολιτική φιλοσοφία που να διαφοροποιείται από την προηγούμενη διακυβέρνηση σε βαθμό που να μπορούν να γίνονται και αντιληπτές οι όποιες πολιτικές ενέργειες γίνονται.
Ας δούμε κάποια συγκεκριμένα παραδείγματα στα μεγάλα ζητήματα:
Εκποιήσεις. Τι διαφορά έχει ο Νίκος Χριστοδουλίδης από τον ΔΗΣΥ ή τον πρώην ΠτΔ; Καμία. Συνεπώς, τι άλλη διαφορετική γραμμή θα ακολουθούσε ώστε να εξεταστεί στις 100 μέρες αν είχε αποτελέσματα; Για να γίνει πιο αντιληπτό όμως ας το αντιπαραβάλουμε με την αντίθετη προσέγγιση σε αυτό το ζήτημα. Με την προσέγγιση ΑΚΕΛ. Αν για παράδειγμα στην εξουσία ήταν το ΑΚΕΛ, τότε ναι, θα βλέπαμε μια άλλη πορεία σε αυτό το θέμα. Και ο ΑΚΕΛικός Πρόεδρος θα είχε να πει κάτι συγκεκριμένο επί τούτου στις πρώτες 100 ημέρες.
Κυπριακό: Ποια διαφορετική προσέγγιση έχει ο Νίκος Χριστοδουλίδης από τον ΔΗΣΥ ή από τον πρώην Πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη; Έβαλε κάτω μια ιδέα για προσωπικότητα από ΕΕ αλλά ουσιαστικά δεν υπάρχει καμία διαφορά στην όποια πολιτική διάσταση στο θέμα. Αντιπαραβάλλοντας τη θέση του ΑΚΕΛ που λέει ‘διασύνδεση Κυπριακού με Ενεργειακά’ ή ακόμη με τη θέση του ΔΗΚΟ που λέει ‘όχι στο πλαίσιο Γκουτέρες και άρα όχι συνέχιση συνομιλιών απ’ εκεί που μείναμε’, γίνεται καλύτερα κατανοητό ότι τίποτα διαφορετικό από τον Ν. Αναστασιάδη και ΔΗΣΥ δεν υπάρχει ώστε ο Νίκος Χριστοδουλίδης να μπορούσε να κάνει και να ανακοινώσει στις πρώτες 100 ημέρες.
Ενεργειακά: Ποια διαφορετική προσέγγιση έχει ο Νίκος Χριστοδουλίδης από τον ΔΗΣΥ ή από τον πρώην Πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη που θα τον διαφοροποιούσαν στις πρώτες 100 ημέρες για να μπορεί να πει κάτι; Τίποτα. Ουσιαστικά συνεχίζει τις ενέργειες που έγιναν επί προηγούμενης κυβέρνησης.
Εκ των πραγμάτων λοιπόν, όταν δεν έχεις ιδιαίτερες διαφοροποιήσεις στις προσεγγίσεις σου στα μεγάλα θέματα, και απλώς συνεχίζεις ουσιαστικά απ’ εκεί που έμεινε ο προηγούμενος, τι θα αλλάξει μέσα σε 100 ημέρες για να έχεις να πεις ή να έχεις να δείξεις κάτι; Τίποτα πλην κάποιων επί μέρους ζητήματα, δευτερευούσης σημασίας που δεν παίζουν και κάποιο σημαντικό ρόλο.
Δεύτερο Σκέλος: Διαχείριση από Υπουργούς, Παραγωγή Πολιτικής
Αν στα μεγάλα ζητήματα που λίγο – πολύ τα διαχειρίζεται ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν υπάρχει κάποια άλλη, διαφορετική προσέγγιση από την διακυβέρνηση ΔΗΣΥ / Αναστασιάδη, ώστε να ανακοινωθούν τα όποια αποτελέσματα αυτής της ‘άλλης προσέγγισης’ στις πρώτες 100 ημέρες, τι να πει κάποιος για τους Υπουργούς του Νίκου Χριστοδουλίδη, οι οποίοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία για πρώτη φορά έρχονται σε επαφή με την πολιτική.
Η επιμονή του Νίκου Χριστοδουλίδη να αποκλείσει κομματικά στελέχη (και άρα αμιγώς πολιτικά όντα) του στοιχίζει και σε αυτό το κομμάτι. Δεν έχει πρόσωπα που να παράξουν πολιτική, να δημιουργήσουν, να εισηγηθούν, να προτείνουν.
Αρχικά, οι ίδιοι οι Υπουργοί, λόγω απειρίας, καλά, καλά δεν αντιλήφθηκαν ακόμη πως λειτουργούν τα πράματα. Πώς λειτουργεί η Δημόσια Υπηρεσία, πώς λειτουργεί η πολιτική, πώς λειτουργεί το σύστημα.
Κατά δεύτερον, το να είσαι ακαδημαϊκός ή ένας καλός επαγγελματίας δεν συνεπάγεται ότι θα είσαι και καλός υπουργός, δηλαδή να ασκείς εκτελεστική εξουσία και να παράγεις πολιτική. Και για να αποδειχτείς ότι είσαι καλός σε αυτό το πόστο, χωρίς καμία προηγούμενη άμεση επαφή με τα της πολιτικής, θέλεις χρόνο. Και οι 100 ημέρες δεν αρκούν ούτε καν για αυτό. Πόσο μάλλον να κάνεις και κάτι για να παρουσιάσεις…
Ουσιαστικά οι Κωνσταντίνος Ιωάννου και Γιάννης Παναγιώτου, έσωσαν την παρτίδα των πρώτων 100 ημερών του Νίκου Χριστοδουλίδη. Και οι δυο έκαναν κάτι. Ο πρώτος έδειξε το ‘Κτίζω’, ο δεύτερος την ΑΤΑ. Αλλά γιατί μόνο αυτοί; Διότι είναι απλό το θέμα: Είναι οι μόνοι Υπουργοί, οι οποίοι ξέρουν τι τους γίνεται, με την πολιτική έννοια. Ο μεν Ιωάννου, διετέλεσε Υπουργός επί Αναστασιάδη και ‘ξέρει την δουλειά’, ο δε Παναγιώτου είναι πολιτικό ον εμπλεκόμενο άμεσα στα των πολιτικών και κομματικών παιγνίων εδώ και χρόνια είτε μέσω της ιδιότητας του ως Πρόεδρος της ΝΕΔΗΚ, είτε ως Συνεργάτης του Οργανωτικού του ΔΗΚΟ και τότε βουλευτή Φύτου Κωνσταντίνου και πάει λέγοντας. Και οι δυο ευπροσάρμοστοι –αφού είχαν επαφή με το αντικείμενο- μπόρεσαν και διαχειρίστηκαν και πάραξαν κάτι ακόμη και μέσα σε αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα των 100 ημερών.
Οι υπόλοιποι υπουργοί, κατά κύριο λόγο, διαχειρίστηκαν τα εν εξελίξει προγράμματα, αποφάσεις και ενέργειες που υπήρχαν από την προηγούμενη κυβέρνηση. Συνεπώς τι να πεις και τι να δείξεις μέσα σε 100 ημέρες;
Η πορεία των πρώτων 100 ημερών δείχνει ένα πράγμα: Έχουμε μια Κυβέρνηση κατά κύριο λόγο διαχείρισης και όχι μια κυβέρνηση παραγωγής και τομών. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης είπε ότι θα αξιολογήσει τους Υπουργούς του τον Σεπτέμβριο και άφησε ανοικτό το ενδεχόμενο για ανασχηματισμό αν χρειάζεται (σ.σ. αναμένεται περί τα τέλη του 2023 αν θα γίνει ο πρώτος ανασχηματισμός). Και καλά κάνει να προχωρήσει σε αξιολόγηση διότι δεν έχει και πολλές επιλογές. Όμως αρχικά πρέπει να αποφασίσει ο ίδιος τι είδους διακυβέρνηση θέλει: Θέλει μια πενταετία διαχειριστική ή μια πενταετία που θα αφήσει κάτι; Αν είναι το πρώτο τότε ίσως να μην χρειαστεί αλλαγές στο σχήμα του. Το μοναδικό του κριτήριο του θα είναι αν οι υπουργοί του μπορούν να διαχειριστούν τα προβλήματα που προκύπτουν. Αν όμως θέλει μια 5ετία που θα αφήσει κάτι πίσω της, τότε οι επιλογές του είναι μόλις δυο: Α/ Είτε κάνει ανασχηματισμό -εκεί και για όποιον πρέπει αφού τον/την αξιολογήσει πως δεν μπορεί να παράξει πολιτική- και ‘φέρνει’ μέσα πολιτικά πρόσωπα που ξέρουν από παραγωγή πολιτικής και άσκηση εξουσίας Β/ Είτε προσλαμβάνει ο ίδιος καλούς πολιτικούς συμβούλους που να του παράγουν την πολιτική και να την δίδει στους υφιστάμενους Υπουργούς του να την εκτελούν.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ - Twitter: @tsangarisp