ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Μέσα από τα όσα είδαμε και ακούσαμε τον τελευταίο καιρό σε σχέση με τον πόλεμο, θερμό και ψυχρό. Tόσο θερμό που καίγεται το όνειρο και τόσο ψυχρό που παγώνει από πανικό το αίμα σου. Mε τους αθώους να πληρώνουν το μίσος. Με το θυμό για τις επιλογές εκείνων των οποίων τα εμπλεκόμενα συμφέροντα καθορίζουν το παρόν και το μέλλον μας. Βιώνοντας την επήρεια από το κύμα της φοβίας (πολεμοφοβίας, ξενοφοβίας, μικροβιοφοβίας, αγοραφοβίας, ακριβοφοβίας… και πάει λέγοντας) που γεννιέται εκ νέου, με τους τρομοκράτες να τρομοκρατούν, με τους επιτήδειους να μας κοροϊδεύουν, με τους πολιτικάντηδες να πολιτεύονται λες και δεν έχουμε μνήμη, με τους βουτυροσπόνδυλους να επιπλέουν παντός καιρού,  με όλα αυτά και άλλα πολλά που ζούμε καθημερινά στη μικρή μας πατρίδα και στον ακόμη μικρότερο μας κόσμο, κάθισα και αναστοχάστηκα γύρω το τι είμαι και κυρίως γύρω από το τι δεν είμαι… 

Je suis Charlie. Θα με ρωτήσετε, και δικαίως, που το θυμήθηκα. Πάντα επίκαιρο. Κλασσικό θα έλεγα, καθώς την ελευθερία ουκ ελάττω παραδώσω. Αν και κάθε μέρα που περνά μικραίνει ολοένα και περισσότερο. Αν και αποτελεί δικαίωμα που κατακτήθηκε με αγώνες, με πόνο και αίμα και δάκρυ. Βάζω φυσικά ένα μικρό ερωτηματικό, καθώς η όποια ελευθερία η οποία δεν οριοθετείται στα όρια του σεβασμού των δικαιωμάτων της αξιοπρέπειας και των πεποιθήσεων των άλλων μπορεί να προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις της μορφής ντόμινο. Εκτός από Charlie,  νομίζω πως είμαι και ένα σωρό άλλα πράγματα, και από την άλλη σίγουρα δεν είμαι άλλα τόσα. Ερώτημα. Τελικά τι μας καθορίζει περισσότερο, εκείνο που είμαστε ή εκείνο που δεν είμαστε; Να είναι κανείς τελικά ή να μην είναι; Να ζει κανείς ή να μην ζει;

Je suis en colère. Αν και δεν είναι στο χαρακτήρα μου, είμαι θυμωμένη. Είμαι πολύ θυμωμένη… Για τις γυναικοκτονίες. Για τις παιδοκτονίες. Για τη σεξουαλική κακοποίηση. Για τις σφαγές των αμάχων. Για όλες εκείνες και όλους εκείνους των οποίων η αξία της ζωής στο ζύγι δεν μετρά όπως των άλλων. Για όλες και όλους εκείνους που θεωρούνται αναλώσιμοι, ανύπαρκτοι, αν«άξιοι». Αλλά κυρίως για όλες και όλους εκείνους, που «εκπαιδεύουν» συνειδητά και τεχνηέντως όλους εμάς να υποτιμούμε τους εαυτούς μας. 

Je suis Isolé. Νιώθω μόνη. Με μια μάσκα αποστασιοποίησης στα όσα θέλω να πω. Με μια αγκαλιά μακριά από όσα θέλω να ακουμπήσω. Με ένα χαμόγελο που απαγορεύεται να ιδωθεί για όσα θέλω να υποδηλώσω ως χαροποιά και αναστάσιμα. Η ανάταση απέχει πολύ της κατάκτησης.

Je suis déçu. Αυτό σίγουρα. Πολύ απογοητευμένη (προσώρας). Γιατί τα σκάνδαλα που αποκαλύπτονται, το ένα μετά το άλλο, ως ντόμινο, αποκαλύπτουν πως έχουμε βαλτώσει. Σε όλα τα επίπεδα. Και ναι, είμαι πολύ απογοητευμένη γιατί νιώθω πως αυτό που μας αφήνουν να δούμε, είναι για ακόμη μια φορά, αιώνες τώρα, μονάχα η κορυφή του παγόβουνου που λιώνει, και αν λιώσει, κανένας Νώε δεν μας σώζει. |Ο κατακλυσμός δεν θα έχει τελειωμό. Με την κλιματική αλλαγή δε, καμία μετεωρολογική πρόβλεψη δεν μπορεί να μας προστατέψει. Το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» μας σώθηκε.

Je suis désespérée. Πολύ απελπισμένη (προσώρας). Γιατί αναζητώ κάποιον να εμπιστευτώ. Γυρεύω όπως ο Διογένης άνθρωπο με το φανάρι και δεν βρίσκω. Κάποιον από όλους αυτούς που αποφασίζουν για μας χωρίς εμάς. Πάνω που πάω να πιαστώ από κάτι,  τσουπ, να η απελπισία. Αποδειχτήκαμε τελικά πολύ μικρότεροι των περιστάσεων. Φυσικά είχαμε καβαλήσει για τα καλά το καλάμι. Νομίζαμε πως όλα τα ξέρουμε, πως όλα τα μπορούμε, και ξαφνικά, στην κάθε φουρτούνα, καταλαμβαίνουμε πως δεν ξέρουμε καλά καλά να κολυμπούμε. Ούτε καν με μπρατσάκια.

Παρόλα αυτά, je ne suis pas préparé, δεν είμαι καθόλου, μα καθόλου διατεθειμένη να εκχωρήσω σε κανένα το δικαίωμα να κλέψει το αύριο από τα παιδιά μας. Θα πρέπει να κάνουμε την απελπισία, την απογοήτευση, την απομόνωση και τον θυμό, ενέργεια για να πάμε μπροστά. Να δοκιμάσουμε άλλους δρόμους, άλλους τρόπους. Να δημιουργήσουμε, να μην αντιγράψουμε. Να κινηθούμε επιτέλους στο εμείς και να αφήσουμε το εγώ στο πιο σκοτεινό συρτάρι.

Να το κλειδώσουμε καλά και να πετάξουμε και τα κλειδιά. Ό,τι και αν είμαστε ο καθένας μας, (και δυστυχώς τον τελευταίο καιρό δεν μας περιποιεί τιμή το τι είμαστε) ας ψάξουμε πραγματικά το τι δεν είμαστε. Δεν είμαστε, και το πιστεύω, για ποδοπάτημα, για εξαφάνιση, για ξεπούλημα. Ας βρούμε τι δεν είμαστε και ας ξεκινήσουμε κτίζοντας πάνω σε αυτό. Να φορέσουμε τον καλύτερό μας εαυτό. Αυτό.

Υπογραφή
Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ.1 : Είσαι και είμαι: θυμωμένη, αισιόδοξος, επίμονη, ανυπότακτος, αγωνίστρια, οραματιστής …
Υ.Γ. 2: Δεν είσαι και δεν είμαι: έτοιμος για παράδοση, απελπισμένη, διατεθειμένος για εκχώρηση, έτοιμη για φυγή…
Υ.Γ. 3:  «δε χρειάζεται μακρύ καιρό
για να φουσκώσει της πίκρας το προζύμι,
δε χρειάζεται μακρύ καιρό
το κακό για να σηκώσει το κεφάλι,
κι ο άρρωστος νους που αδειάζει
δε χρειάζεται μακρύ καιρό
για να γεμίσει με την τρέλα…» Γ. Σεφέρης

*Η Έλενα Περικλέους είναι Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας