ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΩΣΤΟΥΡΗΣ

Ίσως ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα, αν όχι το κυριότερο πέραν των κοινωνικών συνθηκών και του οικονομικού αντικτύπου, που προκάλεσε η παγκόσμια οικονομική κρίση να είναι τα νέα δεδομένα που έφερε στο πολιτικό προσκήνιο. Οι καλά εδραιωμένες πολιτικές ελίτ έχουν αμφισβητηθεί σε τεράστιο βαθμό, εκτρέφοντας παράλληλα τον λαϊκισμό ο οποίος βρίσκει πρόσφορο έδαφος κυρίως στα άκρα, δηλαδή σε ξεπερασμένες ακραίες εκφάνσεις αριστερών προτάσεων για ταξική μάχη και σε επίσης παρωχημένες ακροδεξιές πεποιθήσεις ανωτερότητας φυλών, μισαλλοδοξίας, ξενοφοβικών συνδρόμων και επαναφοράς στρατοκρατικών σκέψεων, αστυνομοκρατούμενων πολιτειών και μαξιμαλιστικών πολιτικών θέσεων επί εθνικών-κρατικών θεμάτων. 

>>> ΟΛΗ Η ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ BRIEF ΜΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ <<< 

Το οικονομικό κόστος μπορεί έστω και κατά προσέγγιση να μετρηθεί, το κοινωνικό δύσκολα μπορεί να υπολογιστεί, ενώ ο λαϊκισμός και οι πολιτικές των άκρων παίρνουν πίσω μια πολιτεία -όπως και την κυπριακή- με ανυπολόγιστη ζημιά σε διάφορα επίπεδα. 

Διάβαζα πρόσφατα στον Economist για την πιο πάνω εικόνα, σε ένα άρθρο το οποίο αναφερόταν σε διάφορες χώρες του πλανήτη = (Ουγγαρία, Πολωνία, Ιταλία, ΗΠΑ και Βρετανία) και παρόλο δεν υπήρχε κάποια ειδική αναφορά στην Κύπρο, οι αντιστοιχίες καταστάσεων και συμπεριφορών ήταν εξαιρετικά όμοιες με όσα συμβαίνουν και στη χώρα μας. 

Διαβάζοντας το άρθρο και ανταλλάζοντας -έστω κάποιες σύντομες απόψεις με άτομα στα social media- έκανα παράλληλα τη σκέψη για το πως αυτή η κατάσταση στην Κύπρο μπορεί να αλλάξει. Μπορεί να αλλάξει; Διερωτήθηκα ξανά και ξανά. 

Είναι δεδομένο ότι στη χώρα μας το κατεστημένο, δηλαδή τα παραδοσιακά κόμματα με τους μηχανισμούς τους σε συνδυασμό με μια οικονομική ελίτ που λειτουργεί πέριξ αυτών υπερισχύουν των λαϊκίστικων τάσεων, κάτι που θα μπορούσε να αξιολογηθεί -εν μέρει- και ως κάτι θετικό. Ο λόγος που το κομματικό και οικονομικό κατεστημένο είναι τόσο συμπαγές και ισχυρό στην Κύπρο είναι διότι βρίσκει ακροατήριο το οποίο καταναλώνει με ιδιαίτερη ευκολία λόγια χωρίς περιεχόμενο, ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, σκάνδαλα, διαφθορά και πρόσκαιρες παροχές. Αυτά τα συστατικά αποτελούν το καύσιμο της μηχανής που τρέφει τους ψηφοφόρους και εις αντάλλαγμα διευρύνει ολοένα και περισσότερο την επιρροή της. 

Είτε ως συμμετέχοντες, είτε ως παρατηρητές που δήθεν κρατούν απόσταση από αυτά που τους απωθούν από την πολιτική, είτε με λανθασμένο πολιτικό κριτήριο το οποίο επαναλαμβανόμενα στηρίζει τις δυνάμεις που κατ’ επανάληψη ζήμιωσαν τον τόπο, το αποτέλεσμα είναι ένα και το ζούμε καθημερινά σε κάθε έκφανση της κυπριακής κοινωνίας, της πολιτικής ζωής και της οικονομικής δραστηριότητας. 

>>> ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΡΕΥΝΕΣ & ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΗΣ BRIEF <<<

Και μπορεί οι λαϊκίστικες να μην έχουν πάρει την εξουσία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα κόμματα του ισχυρού κατεστημένου δεν εκφράζονται λαϊκίστικα ή δεν έχουν λαϊκιστές στις τάξεις τους, ωστόσο με την ημιμάθεια, την παραπληροφόρηση και τις εμμονές τους προσθέτουν επιπλέον συστατικά στο τοξικό μείγμα που οι πολίτες με το κατεστημένο έχουν από δεκαετίες δημιουργήσει και «καταναλώνουν», με ενδιάμεσους σταθμούς κρίσεων, τραγωδιών και μεγάλων σκανδάλων.  

Αλήθεια, πόσο θέλουμε να αλλάξει η σημερινή κατάσταση; Από ποιους θα γίνει αυτό και πότε; Θέλουμε;