ΓΡΑΦΕΙ Η
ΗΒΗ ΛΑΜΠΡΟΥ*

Ο μέσος πολίτης μοιάζει με τον προπονητή της κερκίδας. Έχει άποψη, ξέρει καλύτερα και μπορεί να αλλάξει, να ρυθμίσει, να λύσει τα περισσότερα από όσα απασχολούν την κοινωνία και θα το έκανε αν είχε εξουσία. Στα λιγοστά θέματα που δεν έχει απαντήσεις είναι γιατί αυτές εξαρτώνται από μια ανώτερη δύναμη: θεό, τύχη, το χρήμα -ως θεός, το μέσον ως μοχλός βολέματος. Πουθενά δεν βρίσκει χώρο για την δική του ευθύνη.

Ο μέσος πολίτης γκρινιάζει για την ανίκανη κρατική μηχανή, αλλά κάνει ότι μπορεί ώστε ο δικός του άνθρωπος να γίνει ανίκανος- δηλαδή να ενταχθεί στο κρατικό μισθολόγιο. Ο μέσος πολίτης θεωρεί το παιδί του λίγο περισσότερο ίσο από τα άλλα παιδιά, σίγουρα πιο έξυπνο, και αν δεν ανταποκρίνεται σε προσδοκίες φταίει κάποιος άλλος, ο δάσκαλος, οι παρέες, η κακιά στιγμή. Δικαιολογεί τις (μη αναμενόμενες) πράξεις του ονομάζοντας τες μαγκιές της ηλικίας. Ζει συχνά τη ζωή του μέσα από τη ζωή του παιδιού του, και θεωρεί δεδομένο πως οι αποφάσεις του θα είναι λανθασμένες για αυτό πρέπει να του κρατά το χέρι και να το οδηγεί. Η οικογένεια είναι η μόνη ομάδα (πέραν της ποδοσφαιρικής) που αναγνωρίζει.

>>> ΟΛΗ Η ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ BRIEF ΜΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ <<< 

Αυτός ο μέσος πολίτης βρυχάται παληκαρισμούς στο καφενείο του φατσοβιβλίου, και αναμασά ρατσιστικά, σεξιστικά σλογκανάκια, συχνά κοπιαρισμένα από ελληνοπρεπή site, όμοιας αισθητικής. Τα δημοκρατικά ιδεώδη τα έχει ακουστά, απλά θεωρεί πως κάποιοι θέλουν ξύλο/θάνατο/ σιωπή και αυτός προσφέρεται να συμμορφώσει.

Αυτός ο μέσος πολίτης είναι συνήθως σπουδαγμένος. Με τα αγγλικά του , το αυτοκίνητο του και το μάστερ του. Πληρώνει τους φόρους του, (εάν δεν μπορεί να κάνει αλλιώς) και ανάλογα αναφέρεται στην χώρα του ως: «σαν την Κυπρο ‘ενεσιει σιόρ» ή σαν «κ***κράτος» . Η μόρφωση του δεν έχει μεταφραστεί ως αισθητική και ήθος στις συμπεριφορές , τις επιλογές, το τρόπο σκέψης του. Γιατί η μόρφωση δεν είναι απαραίτητα παιδεία.

Πράξη Τρίτη: Εγώ το κράτος

Μια πολιτεία εξαρτάται από το ήθος της παιδείας της. Όχι τον όγκο των μαθημάτων και της ύλης στα σχολεία. Η Παιδεία είναι ήθος και αισθητική και αφορά όλους τους τομείς, όχι μόνο την εκπαίδευση. Το ήθος των Αρχών-των, της κυβέρνησης, της βουλής, της Εκκλησίας και των ιεραρχών (αρχιεπισκόπου και επισκόπων) και η αισθητική των επιλογών τους δεν επέτρεψαν στους πολίτες, να ενσωματώσουν διαφορετικούς τρόπους σκέψης. 

>>> ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΡΕΥΝΕΣ & ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΗΣ BRIEF <<<

Οι πολίτες φέτος εμπέδωσαν πως οι οικογενειακοί δεσμοί είναι σημαντικότατοι. Οι πολίτες εμπέδωσαν πως η διαπλοκή καλά κρατεί. Οι πολίτες εμπέδωσαν πως η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία της μη ανάληψης ευθύνης είναι εξαιρετικά ισχυρή. Οι πολίτες εμπέδωσαν πως οι κυβερνώντες δεν έχουν να επιδείξουν κάποιο όραμα, κάποιον υψηλού περιεχομένου στόχο, που να δίνει λύσεις και μακροχρόνιες επιτυχίες. Οι πολίτες εμπέδωσαν πως ο κάθε άρχων είναι και άρχοντας που κοιτάζει μυωπικά το δικό του συμφέρον. Κοιτάζει το δέντρο του και θάβει το δάσος.

Ευτυχώς υπάρχουν και κάποιοι που βάζουν το κοινωνικό πάνω από το εγώ. Έτσι μέσα σε αυτή τη δίνη φτιάχτηκε και λειτουργεί ένα ΓΕΣΥ. Υπάρχουν τεχνικές επιτροπές που φέρνουν αποτελέσματα και ελπίδα για μια ευρύτερη συναίνεση και συνεννόηση. Για τη δημιουργία εν τέλει του νέου, του διαφορετικού.

*Η Ήβη Λάμπρου είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Frederick