ΓΡΑΦΕΙ Η
ΗΒΗ ΛΑΜΠΡΟΥ*

Τριάντα χρόνια πέρασαν από τα δραματικά γεγονότα του 1989 στην Ευρώπη , που είχαν ως αποκορύφωμα  το γκρέμισμα του τείχους του Βερολίνου.  Καινούριες ισορροπίες, καινούριες δυναμικές βρήκαν χώρο και αναπτύχθηκαν στην Ευρώπη. Η  Ευρώπη έψαχνε -και ψάχνει τρόπους να περάσει στο επόμενο στάδιο της ενοποίησης , να ενσωματώσει διαφορετικότητες, να κτίσει γέφυρες, να οργανώσει κοινές πολιτικές. Προτείνει να γίνει κλιματικά ουδέτερη μέχρι το 2050, μηδενίζοντας τις εκπομπές καυσαερίων. Θα είναι η πρώτη (και η μόνη) οικονομία που θα παράγει μηδέν ρίπους, σε αντιδιαστολή με τις ΗΠΑ και τη πολιτική του προέδρου Trump.Αυτή είναι η μία όψη της Ευρώπης, η αισιόδοξη. Η άλλη , η πιο στενάχωρη, πιο ρεαλιστική ίσως, είναι πως οι κοινωνίες στις ευρωπαϊκές χώρες, συχνά με έντονες ταξικές διαφορές, με ψηλά ποσοστά ανεργίας, δίνουν χώρο και σε  στοιχεία νεοφασισμού, καθώς μια αόρατη αλλά ξεκάθαρη γραμμή μεταξύ δοκιμαζόμενου νότου και εύπορου βορρά παρουσιάζεται.  Ένα ποτάμι μεταναστών , προσφύγων, αιτητών ασύλου προσπαθούν να βρουν εισόδους σε αυτή την πολιτική οντότητα που ονομάζεται Ευρωπαϊκή Ένωση και προκαλούνται έτσι ανάγκες για άλλες πολιτικές .

>>> ΟΛΗ Η ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ BRIEF ΜΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ <<<
 
Η (γερμανικής κυρίως και φιλελεύθερης συντηρητικής έμπνευσης) πολιτική λιτότητας ως αντιστάθμισμα στη συστημική κρίση  φαίνεται πως δεν ανταποκρίνεται πλέον στα νέα δεδομένα.  Η ευρωπαϊκή οικονομία παρουσίασε στασιμότητα και σε περιπτώσεις μηδενική ανάπτυξη. Στη γερμανική συγκυβέρνηση Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών οι δεύτεροι πιέζουν για αλλαγή της πολιτικής των χαμηλών επιτοκίων και ζητούν αύξηση δαπανών, ώστε να υπάρξει ανάπτυξη, να έλξουν επενδύσεις, να αυξηθεί η κατανάλωση. Όποια αλλαγή στη Γερμανία επηρεάζει άμεσα τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.  

Στο κατώφλι του 2020 οι Βρεττανοί έδωσαν στους συντηρητικούς του Boris Johnson την εκλογική νίκη με την ελπίδα μάλλον πως θα τους βγάλει αλώβητους από το αδιέξοδο του Brexit.  Έδωσαν όμως ταυτόχρονα μεγάλη νίκη και στους Εθνικιστές στην Σκωτία, που ζητούν δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία τους. Η Γαλλία στενάζει για τρίτη βδομάδα από τις απεργίες κατά των αλλαγών στα συνταξιοδοτικά δικαιώματα. Το κίνημα των «Κίτρινων Γιλέκων» συνοδοιπόρος στις απεργίες αυτές.  Η Ιταλία  ακροβατεί μεταξύ των ακροδεξιών του Σαλβίνι  και της Λίγκας του Βορρά, και του λαϊκίστικού κόμματος των Πέντε Αστεριών. Η προσπάθεια του Σαλβίνι να  δημιουργηθεί ένα πανευρωπαϊκό σχήμα ακροδεξιών και εθνικιστικών κομμάτων, μαζί μεταξύ άλλων  με το κόμμα του Ούγγρου πρωθυπουργού, και  της Marie Lepen, δεν βρήκε ανταπόκριση στις Ευρωεκλογές του Μαΐου, ενώ τα ποσοστά των λαϊκίστικών κομμάτων παρουσίασαν ελάχιστη διαφοροποίηση.

>>> ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΡΕΥΝΕΣ & ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΗΣ BRIEF <<<

Στην Ευρώπη, στην Γαλλία συγκεκριμένα,  καταδικάστηκαν αυτή τη βδομάδα  διευθυντικά στελέχη εταιρείας τηλεπικοινωνιών για «θεσμική ηθική παρενόχληση» (institutional moral harassment) που οδήγησε στην αυτοκτονία 32  εργαζόμενους.  Είναι η πρώτη φορά που μάνατζερ έχουν αναλάβει την ποινική ευθύνη για την εφαρμογή μιας γενικής στρατηγικής εκφοβισμού, ακόμη και αν δεν είχαν άμεση επαφή ή εμπλοκή με τους επηρεαζόμενους. 

Η Ευρώπη τελικά δεν είναι μόνο οι μεγάλες πολιτικές αποφάσεις . Πολύ περισσότερο είναι τα μικρά βήματα, οι μικρές αποφάσεις που επιτρέπουν την αξιοπρέπεια, την ισονομία , την ισοτιμία.

*Η Ήβη Λάμπρου είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Frederick