ΓΡΑΦΕΙ Ο 

ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΩΣΤΟΥΡΗΣ

Πέρασαν τα χρόνια και λίγα άλλαξαν. Τα συνθήματα παραμένουν κυρίαρχα και οι πληγές ακόμη βασανίζουν τον κόσμο. Κυρίως αυτούς που έχασαν ανθρώπους τους, αυτούς που έχασαν το σπίτι τους, αλλά και αυτούς που πλέον έχασαν την ελπίδα τους, έστω για συζήτηση του Κυπριακού. Όλοι τους θύματα πολιτικής αναποφασιστικότητας, υστεροβουλίας και υποσχέσεων, όλων βασισμένων σε μια αόριστη ελπίδα ότι στο μέλλον οι συνθήκες θα είναι καλύτερες. 

Τι μάθαμε όλα αυτά τα 48 χρόνια; Μάθαμε ότι κάθε ευκαιρία που χάνεται δεν επιστρέφει. Κάθε χρόνος που περνά δημιουργεί επιπλέον τετελεσμένα επί του εδάφους, επί των δημογραφικών δεδομένων και στη διάθεση, τη βούληση και την προσήλωση των πολιτικών και δευτερευόντως της κοινωνίας για επίλυση του Κυπριακού. Οι εξαιρέσεις αποτελούν μειοψηφία, πολύ ισχνή τόσο στο πολιτικό όσο και στο ευρύτερα κοινωνικό πεδίο. 

Ενώ η προεκλογική έχει ήδη αρχίσει και μάλιστα καιρό τώρα, το μοναδικό που ψέλλισαν οι επίδοξοι Προέδροι της Δημοκρατίας είναι ο ρόλος τους και οι θέσεις τους στο Κραν Μοντανά. Για τις τραγικές επετείους του πραξικοπήματος και της εισβολής περιορίστηκαν στα δακρύβρεκτα λόγια άνευ ουσιαστικού περιεχομένου και στις τυπικές ευχές για να ‘ναι -η φετινή- η τελευταία χρονιά στην προσφυγιά. 

Αυτό όμως που έχει σημασία είναι μια αποφασιστική, εφικτή και ουσιώδης πρόταση για το Κυπριακό. Και σαφώς δεν αναφέρομαι σε νέες στρατηγικές, περιεχόμενο λύσης και άλλα γραφικά, πίσω από τα οποία πολύ βολικά κρύβεται το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Πρόταση για το πώς, πότε και με ποιο στόχο θα επιδιώξουν το συντομότερο δυνατόν να επανεκκινήσουν τον διάλογο για το Κυπριακό.

Το τραγικότερο όλων είναι ακόμη και στην ίδια μας τη χώρα ισχύει, σταδιακά, αυτό που με απογοήτευση λέμε για την Ελλάδα, ότι δηλαδή το «Κυπριακό δεν πουλά». Είναι κι αυτό, άλλο ένα τετελεσμένο, παρά τις αναρτήσεις στα social media με τις «κατάλληλες» φωτογραφίες για να προσδίδουν επιπλέον συναισθηματική φόρτιση στον κόσμο.