Τα Χριστούγεννα είναι μια ανάσα μακριά. Τα προσπεράσαμε. Μας κυνηγούν. Όλο τον υπόλοιπο χρόνο τα περιμέναμε πως και τι, και τώρα ξαφνικά όσο και αν τρέχουν τους ξεφύγαμε. Ακούμε για άλλη μια φορά το πιο όμορφο αληθινό παραμύθι που γράφτηκε ποτέ. Το παραμύθι της γέννησης του Χριστού. Το αποκαλώ παραμύθι γιατί ενώ καμία σχέση δεν έχει με τα γνωστά σε όλους μας παραμύθια, εκείνα που ξεκινούν με το μια φορά και έναν καιρό, και τελειώνουν με το ζήσανε αυτοί καλά και  εμείς καλύτερα. Ενώ λοιπόν καμία σχέση δεν έχει με όλα αυτά,  είναι το πιο παραμύθι από όλα τα παραμύθια και θα σας εξηγήσω τι εννοώ. 

Είναι το παραμύθι που όπως λέει και η ετυμολογία του μας χαρίζει την παραμυθία-  την παρηγοριά δηλαδή, πιο πολύ από όλα τα άλλα. Γιατί είναι το παραμύθι που σκορπά πιο απλόχερα από κάθε παραμύθι την ελπίδα. Την ελπίδα πως θα νικήσουμε τον θάνατο. Σε όλους εμάς που από εγωισμό και μόνο απωλέσαμε τον παράδεισο. Ένα παράδεισο που μας προσφέρεται ξανά και ξανά αλλά αρνούμαστε να μπούμε. Το παραμύθι το παρηγορητικό της γέννησης του Μεσσία εκείνο το παραμύθι που πραγματικά έγινε μια φορά και έναν καιρό, και γίνεται ξανά και ξανά, καθεχρονικά, αν του επιτρέψουμε φυσικά να ξετυλιχθεί στις καρδιές μας. Ένα παραμύθι που ό,τι και να λέμε  σίγουρα το χρειαζόμαστε στην εποχή των πολλαπλών κρίσεων που βιώνουμε.

>>> ΟΛΗ Η ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ BRIEF ΜΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ <<<

Και φτάνουν τα Χριστούγεννα του 2019. Τα καταναλωτικά έθιμα ζωντάνεψαν για ακόμη μια φορά σε μια απελπισμένη συλλογική προσπάθεια να κρατηθούμε, αφού δεν μπορούμε πια να κρατηθούμε από την παράδοση. Τα φαγοπότια καλά κρατούν από σπίτι σε σπίτι, τα δώρα, αν και μικρότερα σε αξία, εξακολουθούν να ανταλλάζονται,  με τα παιδιά να ζουν για άλλη μια φορά το παραμύθι των Χριστουγέννων που εδώ και χρόνια μετακινήθηκε από τη Φάτνη και τη Βηθλεέμ στα λαμπερά πολυκαταστήματα με τα παιχνίδια και τα ηλεκτρονικά.

Πέρα από αυτά και άλλα που επετειακά γράφονται σωρηδόν τις μέρες τούτες, ο μύθος που τριγυρίζει πιότερο στο μυαλό μου είναι εκείνος του 12ημέρου, με τους Καλικαντζάρους. Το ξέρετε πως από την παραμονή των Χριστουγέννων και μέχρι το καλάντισμα των Φώτων είναι δίπλα μας; Τρώνε μαζί μας, γλεντάνε μαζί μας και μας κάνουν πλάκες;

Όλα καλά μέχρι εδώ, γιατί το δέντρο που πριόνισαν, υπό κανονικές συνθήκες μέχρι τα Φώτα, μέχρι την επιστροφή τους στον κάτω κόσμο, γερό και δυνατό, λες και δεν είχε ποτέ πριονιστεί θα μπορέσει να σηκώσει για άλλη μια χρονιά, τον κόσμο όπως τον γνωρίζουμε στα γερά και δυνατά κλαδιά του.

Η αγωνία μου είναι άλλη, έχω την αίσθηση πως αυτή τη φορά οι Καλικάντζαροι δεν θα φύγουν ποτέ. Πως θα είναι γύρω μας παντού και συνεχώς. Έχω την αίσθηση πως εμείς είμαστε οι Καλικάντζαροι, μιας και μια χαρά καταφέρνουμε να πριονίζουμε χρόνια τώρα τον κορμό του δέντρου που κρατά την πατρίδα μας. Μόνο έτσι μπορώ να εξηγήσω το τι γίνεται με τα σκάνδαλα που ξεσκεπάζονται -όσα και όσο ξεσκεπάζονται- το ένα μετά το άλλο. Νομίζω πως ζούμε στην «Εποχή των Καλικαντζάρων». Έχω την αίσθηση πως έχουμε όλοι μεταλλαχθεί σε Καλικάντζαρους. Δηλώνω πρώτος από όλους Καλικάντζαρος και αναλαμβάνω το μερίδιο της ευθύνης που μου αναλογεί αφού ως ενεργός πολίτης αυτού του τόπου, το μόνο που κάνω είναι να πνίγω τις ενοχές μου με αρθράκια ενώ το δέντρο πριονίζεται, με την όποια συνενοχή μου και σίγουρα με την ανοχή μου!

>>> ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΡΕΥΝΕΣ & ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΗΣ BRIEF <<<

Εννοείται πως σίγουρα παραπαίουμε χωρίς πυξίδα και προσανατολισμό. Με αιχμή του δόρατος των ημερών τα πολυσέλιδα πορίσματα για τον Στυλιανό και τον «Ορέστη» και την απόδοση ευθυνών σε τόσους και άλλους τόσους λειτουργούς. Που εννοείται πως έχουν τεράστια ευθύνη προσωπική. Αλλά, και το τονίζω, για τον σχεδιασμό, το ήθος ή μάλλον την έλλειψή του, την κουλτούρα, την τσαπατσουλιά, την υποστελέχωση, τον τρόπο λειτουργίας και της Δημόσιας Υπηρεσίας και της κοινωνίας, με τις συσσωρευμένες λάθος πολιτικές και διοικητικές αποφάσεις και τα φαγοπότια που χρονιά τώρα κρατούν, για αυτά και άλλα πολλά και σοβαρά, την ευθύνη την έχουν εκείνοι που διατάζουν, γράφουν και ερμηνεύουν τις διοικητικές/πειθαρχικές και άλλες έρευνες. 

Την ίδια ώρα που η Τουρκία συνεχίζει ακάθεκτη και αδιάλλακτη, το φυσικό αέριο λειτουργεί ως ωρολογιακή βόμβα, οι εκποιήσεις μαγειρεύονται στην εστία του ΕΣΤΙΑ, τα σκάνδαλα μας σκανδαλίζουν όλους, το ΓΕΣΥ μοιράζει εκατομμύρια σε γιατρούς ειδικούς στην εκμετάλλευση του συστήματος, οι φτωχοί εξευτελίζονται περαιτέρω αφού δεν έχουν που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και οι πλούσιοι για ακόμη μια φορά στην ιστορία συσσωρεύουν περισσότερα… 
Έτσι, για να κινούμαστε με βήματα σταθερά στη σκακιέρα που στήθηκε αιώνες τώρα για ένα παιχνίδι προκαθορισμένο…Λίγη παραμυθία αναζητώ λοιπόν στην εποχή των Καλικαντζάρων… 

Καλά Χριστούγεννα.

Υπογραφή

Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ. : Αφού σαφέστατα χρωστούμε περισσότερα στους ποιητές μας παρά στους δανειστές μας, σε αυτούς ο λόγος…

Άκουσε, ο λόγος είναι των στερνών η φρόνηση
Κι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος
Κι ο ήλιος στέκεται από πάνω του θηρίο ελπίδας
Κι εσύ πιο κοντά του σφίγγεις έναν έρωτα
Έχοντας μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη.

Ο.Ελύτης