ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Δεν ξέρω αν το καταλάβατε αλλά στην πραγματικότητα είμαστε μπροστά σε ένα καινούριο διευρυμένο παγκόσμιο lockdown. Χωρίς διατάγματα. Χωρίς επίσημες ανακοινώσεις. Χωρίς αναφορά σε κρούσματα, νοσηλείες, νέες μεταλλάξεις, υγειονομικές αναγκαιότητες.

Ένα lockdown πιο ύπουλο. Πιο επικίνδυνο. Με κοινωνικές διαβαθμίσεις και αποκλεισμούς. Ένα lockdown που επιβάλει την απόλυτη ακινησία και το κλείσιμο στο σπίτι των πιο ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού. 

Ένα lockdown που στερεί την παραλία, τη βόλτα στο δάσος, την κοινωνική συνεύρεση. Ένα  lockdown που δεν έχει ημερομηνία λήξης για να μπορείς να μετράς τις μέρες ανάποδα. Ένα lockdown που θα οδηγήσει σε προβλήματα απομόνωσης ξανά τους ηλικιωμένους μας με τις συντάξεις πείνας. Οι  ευάλωτες οικονομικά ομάδες που μετρούν το ευρώ για να βγάλουν τον μήνα θα κλειστούν ξανά στο κρησφύγετό τους για να πολεμήσουν ένα άλλο, ορατό όμως, εχθρό. Τα άτομα με μειωμένα εισοδήματα των οποίων οι οικονομικές ανάγκες μεγαλώνουν με την ακρίβεια που έχει κτυπήσει κόκκινο σε όλα τα επίπεδα, θα αράξουν στον φθαρμένο καναπέ και θα ακινητοποιηθούν εξ΄ανάγκης. 

Βιώνουμε, ναι,  μια τρίτη στη σειρά κρίση, προτού βγούμε καν από τις υπόλοιπες. Με το μετατραυματικό στρες να είναι ακόμη μια ανοικτή πληγή. Ξεκινώντας από την οικονομική κρίση και το κούρεμα του 2013, συνεχίζοντας με την Πανδημία και  τα συνακόλουθά της τα οποία ακόμη μετρούμε και τα οποία σαφέστατα δεν αφήσαμε πίσω μας. Να μην αναφερθώ και στα του Χρηματιστηρίου και του Συνεργατισμού γιατί δεν θα έχει η μαυρίλα τελειωμό.

Σε μια χώρα που τα Μέσα Μαζικής Συγκοινωνίας είναι ανύπαρκτα ή και εχθρικά το μόνο σίγουρο είναι πως μπαίνουμε σε μια αδιέξοδη κατάσταση που μπορεί να οδηγήσει και στη «λύση» του κυπριακού. Θα «ενώσει» την οικονομία, αφού θα καταλήξουν. ακόμη και εκείνοι μέχρι σήμερα αρνούνταν να το πράξουν, στο να βάζουν καύσιμα από τα κατεχόμενα.

Ακούγονται διάφορες προβλέψεις, μαύρες και άραχνες. Ακούγονται διάφορες αδιέξοδες εισηγήσεις για πλαφόν και αναπροσαρμογές. Ένα σε όλες τις περιπτώσεις το κρατούμενο: Η ενεργειακή κρίση είναι εδώ και ήρθε για να μείνει. Τα ζητήματα είναι πολύπλοκα, με διαστάσεις οικονομικές και πολιτικές, αλλά καθώς εγώ είμαι ένας απλός Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων, θρηνώ μόνο το νέο θαύμα που έχασα. Του οποίου η απώλεια εύχομαι να μην είναι οριστική.

Το θαύμα της ελευθερίας στην κίνηση. Να μπορώ ρε παιδί μου να καβαλικεύω τους 10-12-14-16-18 και βάλε- ανάλογα με την περίσταση και την οικονομική μου επιφάνεια και ο αριθμός- ίππους μου,  και να καλπάζω προς τον όποιο προορισμό κατεβεί στο κεφάλι μου το ξερό και αγύριστο. Γιατί μου τα έλεγαν χρόνια τώρα. Έπρεπε αντί να επενδύσω στα Ι.Χ. να επενδύσω σε Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Πού εγώ; Συνέχιζα το βιολί μου. Μόνο που το αυτοκίνητό μου δεν θα μπορεί να κουβαλά πλέον τα όνειρά μου.

Έχω ένα μικρό αμάξι και σιγοσφυρίζω:

«Ακριβό μου διθέσιο, καλό μου αμάξι, κινητήρα και πλαίσιο, στα’ χω πειράξει…»

Θα μου πείτε γιατί. Ο Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων, ο Ρομπέν των καμένων Δασών, ο Ρομπέν που αναζητεί το θαύμα να έχει αμάξι; Προσπάθησα με το μετρό (δεν έχει), δοκίμασα με το τρένο (μας τελείωσε), τραμ έλεγαν να φτιάξουν στην κοίτη του Πεδιαίου (δεν βόλεψε) κατέληξα λοιπόν να χρησιμοποιώ το παλιό μου διθέσιο. Ρυπογόνο; Σαφέστατα Πολυέξοδο; Σίγουρα. 

Καταλήγω λοιπόν, σήμερα, εκ των πραγμάτων, στο ποδήλατο. 

Πρόβλημα; Σίγουρα. 

Στην χώρα μας που μας προδίδει και πάλι,  με την έλλειψη των ποδηλατοδρόμων, το ποδήλατο της καρδιάς μας, είναι σαφέστατα μέσο μεταφοράς προς αποφυγή. Για λόγους σωματικής ακεραιότητας και επιβίωσης. Δεν έχω όμως άλλη επιλογή. Θα το ακινητοποιήσω το αμάξι μου για λόγους ανωτέρας βίας και θα πάρω το ποδήλατο μου. Με βλέπω. Εσύ με βλέπεις; Τώρα, στα γεράματα, να ποδηλατώ! Σε δρόμους λαιμητόμους. Για λόγους υπεράνω της θέλησής μου. Επιβεβλημένους από τις εξελίξεις.

Θα είναι σίγουρα κόκκινο. 

Ένα κόκκινο ποδήλατο να κατηφορίζει και να ανηφορίζει και να εκτοξεύεται στο φως του ανέφελου ουρανού μέσα σε καταπράσινα λιβάδια. 

Αυτό. Ναι. Αυτό είναι το όνειρό μου. 

Κόκκινο το ποδήλατο για να δένει με το πράσινο λιβάδι. Μόνο που οι θερμοκρασίες κτυπάνε κόκκινο και τα λιβάδια έχουν πάψει εδώ και χρόνια να είναι πράσινα. Τα κόκκινα ποδήλατα είναι η μόνη μας διαφυγή αφού τα ποδήλατά μας, όπως τα όνειρά μας, ξέρουν από ανηφοριές.

Υπογραφή
Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ.: Ευτυχώς ξέρω ποδήλατο. Γιατί όπως είπε και ο Mark Twain: “Μάθε να κάνεις ποδήλατο και δεν θα το μετανιώσεις ποτέ στη ζωή σου”
 

*Η Έλενα Περικλέους είναι Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας