ΓΡΑΦΕΙ Η ΗΒΗ ΛΑΜΠΡΟΥ*

Το σινεμά,  ο κινηματογράφος, οι ταινίες, τα έργα,  όπως θέλετε ονομάστε αυτό το αποτέλεσμα της ανθρώπινης δημιουργικότητας,  έχει έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη των συγχρόνων κοινωνιών.  Μια ταινία αναγκάζει τους θεατές να μεγαλώσει με κάποιο τρόπο, να φύγουν από το θέατρο λίγο καλύτεροι άνθρωποι από ο,τι που μπήκαν.

Οι ταινίες,  είναι από τις υψηλότερες μορφές τέχνης καθώς είναι μια συναρπαστική συνένωση γραφής, ιστορίας, φωτογραφίας, σχεδίου, ζωγραφικής, concept art, animation, οπτικών εφέ, μουσικής, υποκριτικής και μιας ολόκληρης σειράς άλλων ταλέντων, δεξιοτήτων και ικανοτήτων. Κάθε ταινία γεννά μια άλλη διάσταση - ένα παράλληλο σύμπαν.

Στα 91 του πέθανε- με υποβοηθούμενη αυτοκτονία γράφτηκε- ο Jean-Luc Godard, ο γαλλοελβετός σκηνοθέτης.  Ήταν ο σκηνοθέτης που άλλαξε τον σύγχρονο κινηματογράφο.

>>>  BRIEF PLATINUM - 2ο Τεύχος - Αφιέρωμα UNIC - Πέραν των 100 τίτλων σπουδών - Τα ποσοστά εργοδότησης των αποφοίτων του / Ρεπορτάζ, βίντεο από όλες τις Μαρίνες της Κύπρου / Επιχειρηματικά νέα / Αναλύσεις / Παραοικονομία ΕΔΩ <<<

Σκηνοθέτησε το «  A bout de Souffle», το ορόσημο του 1960 που βοήθησε στην έναρξη του γαλλικού Νέου Κύματος, χρησιμοποιώντας μια νέα, γρήγορη, πρωτοποριακή τεχνική και στυλ - το jump cut - που άλλαξε το DNA του τρόπου με τον οποίο δημιουργούνταν οι ταινίες.

>>> Διαβάστε επίσης:

• Η σημαντικότητα της ευπρεπούς παρουσίας στα σχολεία
• Ο θάνατος ενός πολιτικού

Δεκαετία του ’60, έβγαζε τη φωτογραφική μηχανή του στους δρόμους και σε καφετέριες, καταστήματα, γραφεία και διαμερίσματα, έτσι ώστε μια ταινία του Godard συχνά φαινόταν σαν ντοκιμαντέρ για φανταστικούς χαρακτήρες. Σχεδίασε πολλούς από αυτούς τους χαρακτήρες παίρνοντας ιδέες από το Hollywood, έναν κόσμο με τον οποίο είχε μεγαλώσει και είχε εμμονή, αλλά έναν κόσμο που πάντα έκανε να φαίνεται πολύ μακριά.

Έτσι, ακόμα κι όταν έβλεπες τον Jean-Paul Belmondo να παίζει έναν κουκουλοφόρο ή την Anna Karina να παίζει μια μοιραία γυναίκα, ήξερες ότι έβλεπες επίσης έναν ηθοποιό με την ιδέα ότι έπαιζε αυτόν τον ρόλο. 

Αυτή η ιδιότητα έκανε τον κινηματογράφο του Godard επαναστατικό, πολιτικό και συναρπαστικό, αλλά και προκλητικό και απαγορευτικό. Το να βλέπεις μια ταινία του  ήταν σα να  έμπαινες  σε έναν λαβύρινθο, με τον θεατή στο κέντρο. Από την άλλη ο Godard ήταν ένας μεγάλος αποδομητής του κινηματογράφου, με την εμμονή να υπενθυμίζει στο κοινό ότι έβλεπε μια ταινία.

Ο κινηματογράφος και το θέατρο δεν είναι μόνο σημαντικά γιατί μας επιτρέπουν για όσο διαρκεί η ταινία ή το έργο, να ταξιδέψουμε πέρα από τον δικό μας μικρόκοσμο, αλλά γιατί προσομοιάζουν εμπειρίες και επικοινωνούν  ιδέες, ιστορίες, αντιλήψεις, συναισθήματα, αισθητική.  O Jean-Lyc Godard αλλά και η Ειρήνη Παπά μας, που επίσης χάσαμε αυτή τη βδομάδα με τις παρεμβάσεις τους μέσω του έργου τους, μας άλλαξαν ως κοινωνία. Για τη σκηνοθετικά τολμηρή οπτική του πρώτου και την σταθερά δωρικά πληθωρική παρουσία της δεύτερης ως ηθοποιού αλλά και ως γυναίκας θα είμαι πάντα ευγνωμονούσα

*Η Ήβη Λάμπρου είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Frederick