ΓΡΑΦΕΙ Η
ΗΒΗ ΛΑΜΠΡΟΥ*

 «Μια φορά και έναν καιρό στον τόπο τούτο το μικρό
Ζούσαν κάτι  φουκαράδες, οι ραγιάδες, 
Κοτζαμπάσηδες, Πασάδες και σεβάσμιοι Δεσποτάδες,
Κυβερνούσανε τη χώρα, Καληώρα»
από το θεατρικό έργο «Προστάτες» του Μήτσου Ευθυμιάδη  

Έλεγα να μην ασχοληθώ με τις απόψεις του κυρίου Όμηρου Μασούρα, που επαγγέλλεται τον Μητροπολίτη Μόρφου παρά μόνο να ψέξω πάλι τα media για τον χώρο που του παραδίδουν, αλλά φευ! 

>>> ΟΛΗ Η ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ BRIEF ΜΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ <<< 

Άκουσα την άποψη του: «δεν επιτρέπεται η Κύπρος να έχει τόσο υψηλό ποσοστό εκτρώσεων και να μαραζώνουμε για τα δύο παιδάκια που εσκότωσε ο δολοφόνος [...]»

Έτσι απλά, με μια ανάσα, ο κ. Μασούρας έδωσε άφεση σ’ ένα δολοφόνο, μηδένισε την αξία της ζωής των θυμάτων του και αφαίρεσε το δικαίωμα της γυναίκας στο σώμα της, φορτώνοντας της παράλληλα την ιδιότητα της δολοφόνου. 

Δε θα σταθώ στο πώς μίλησε για τη δολοφονία των δυο παιδιών, δεν υπάρχουν λόγια να εκφράσουν το μέγεθος της θλίψης και της απέχθειας.  

Θα σταθώ όμως στο θέμα των αμβλώσεων. Ο αγώνας για τα αναπαραγωγικά δικαιώματα των γυναικών είναι κεντρικής πολιτικής σημασίας και δεν είναι σημερινός. Πάνω από 100 χρόνων αγώνες χρειάστηκαν ώστε να ξεπεραστεί το στίγμα, η ταπείνωση, να μειωθεί ο πόνος, να αναγνωριστεί το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του σώματος. Είναι βασικό δικαίωμα της γυναίκας να έχει τον έλεγχο, να έχει λόγο για το τι γίνεται στο σώμα της και αποτελεί βασικό συστατικό για την κατάκτηση της ισότητας μεταξύ των φύλων. Δεν έχει να κάνει μόνο το δικαίωμα αυτόνομης διαχείρισης του σώματός της στη διάρκεια της εγκυμοσύνης, αλλά με το σύνολο της ζωής της. Έχει να κάνει με τον σεβασμό στην ικανότητα της να είναι ισότιμη και ισόνομη ως ανεξάρτητη και αυτόνομη πολίτης. Έχει να κάνει με την μη ποινικοποίηση της σεξουαλικότητας, και την τεκνοποίηση ως επιλογή .  Θέσεις και δικαιώματα που ακόμα αμφισβητούνται, μεταξύ άλλων από την εκκλησία. Η ταύτιση της έκτρωσης με παιδοκτονία πλέκει έναν ασφυκτικό ιστό ενοχών και εν τέλει υποταγής για τη γυναίκα. Για να εξηγούμαστε, η έκτρωση δεν είναι μια επίσκεψη στο ζαχαροπλαστείο, δε γίνεται ελαφρά τη καρδία, δεν ξυπνά καμία γυναίκα ένα πρωί και λέει χαρούμενη «ας  κάνω και μια έκτρωση » .

Επιτέλους, ας μετακινηθεί η σκέψη μας από την κινουμένη άμμο της θρησκόληπτης ηθικής, όπου η γυναίκα είναι λίγο πολύ μια πλατφόρμα, ένα δοχείο αναπαραγωγής, που ορίζεται από το κράτος, τη θρησκεία και μια ευρύτερη οικογένεια. Κάπως έτσι είχε στηρίξει και το αξιακό του τρίπτυχο ο ναζισμός για τη γυναίκα: Παιδιά, Κουζίνα, Εκκλησία.

Από όλα όσα έχει λαλήσει μέχρι τώρα ο κ. Μασούρας, αυτή η παραφορά του στις εκτρώσεις δείχνει το πόσο στρατευμένος είναι ο λόγος του στην συντήρηση και ενδυνάμωση της πατριαρχίας και της ταξικής διατήρησης της κοινωνίας.

Η ρητορική του μίσους που καλλιεργεί, η σκοταδιστική αντιμετώπιση της ομοφυλοφιλίας, η επίρριψη ευθύνης στην γυναίκα, η απαξίωση της επιστήμης συνδυάζονται θαυμάσια  με  την εμπορευματοποίηση της πίστης. Τα προσκυνήματα αποστεωμένων  ανθρώπινων μελών και αντικειμένων είναι ένα απλό παράδειγμα. Παράλληλα, η Εκκλησία  επιδίδεται με ευλάβεια, στη περιφρόνηση των νόμων του κράτους και αντιμάχεται το ανεξίθρησκο της πολιτείας, είτε στα θέματα   παιδείας και την εκπαίδευσης, που τα θεωρεί τσιφλίκια της,  είτε στα αρχαιολογικά ευρήματα και τις πολεοδομικές διατάξεις. Το κράτος, δε,  σφυρίζει κλέφτικα.

>>> ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΡΕΥΝΕΣ & ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΗΣ BRIEF <<<

Και για όσους ίσως θεωρήσουν το κείμενο ασεβές προς τον κ. Μασούρα και την εκκλησία, να θυμίσω πως ο σεβασμός κερδίζεται, δεν εκχωρείται από ανώτερες δυνάμεις. 

*Η Ήβη Λάμπρου είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Frederick