ΓΡΑΦΕΙ Η 
ΗΒΗ ΛΑΜΠΡΟΥ*

Ο θάνατος του Pelé , ενός ανθρώπου μεγάλου, χορτασμένου από τη ζωή, έφερε θλίψη που ακούμπησε ποδοσφαιρόφιλους και μη. Πέρασε ταξικά, φυλετικά και εθνικά σύνορα. Το πιο ενδιαφέρον; Οι περισσότεροι από αυτούς που γράφουν για τον Pelé , δεν τον είδαν ποτέ να παίζει ζωντανά. Αν τον είδαν, ήταν συνήθως σε ασπρόμαυρα πλάνα, πολυχρονισμένα και σκονισμένα. Ο μύθος του καλλιεργήθηκε, και συνέχιζε μέχρι το τέλος της ζωής του να ιντριγκάρει. Ένα 17χρονο παλληκάρι, ένας μαύρος Βραζιλιάνος, σκοράρει 3 φορές και οδηγεί τη Βραζιλία στον τελικό του Μουντιάλ.

>>Διαβάστε επίσης: Αλληλεγγύη μια άγνωστη αξία;<<

Ήταν ίσως ο πρώτος παγκόσμιος σούπερ σταρ του ποδοσφαίρου. Η χάρη, η αθλητικότητα και οι μαγευτικές του κινήσεις καθήλωναν παίκτες και οπαδούς. Ενορχήστρωσε ένα γρήγορο, ρευστό στυλ στην εναλλαγή της μπάλας, που έφερε επανάσταση στο άθλημα - μια αίσθηση σάμπα που προσωποποίησε την Βραζιλία στο γήπεδο. Περισσότερο και από αυτό, όπως σημειώνει ο αρθρογράφος στην Guardian, μαζί με τον Muhammad Ali και τον Bob Marley, πέτυχαν παγκόσμια φήμη και αναγνωρισιμότητα ως νεαροί μαύροι άντρες, ειδήμονες στον τομέα τους, λίγο μικρότερη από αυτήν των  Martin Luther King και Nelson Mandela, αρχηγών στον αγώνα για ισότητα.

>>Διαβάστε επίσης: Ας γυρίσουν στην εποχή που νοσταλγούν<<

Ο Pelé, δεν ήταν όμως επαναστάτης, ούτε είχε κάποια ρητορική δεινότητα, και ποτέ του δεν κράτησε  κάποια έντονη θέση για ένα κοινωνικό ή πολιτικό ζήτημα. Όμως η παρουσία του και μόνο, η  υπεροχή του και το ταλέντο του, βοήθησαν να  μειωθούν προκαταλήψεις. Και βεβαίως το πιο σημαντικό είναι πως η ιστορία του Pelé , όπως αργότερα η ιστορία του Messi, ήρθε και ακούμπησε στην ανάγκη μας να βλέπουμε τον underdog να ξεπερνά τα όρια, να κερδίζει. Έτσι, ο Pelé ήταν πάντα το αγόρι που μεγάλωσε παίζοντας μπάλα στο δρόμο, με παλιά παπούτσια για γκολπόστ, και μια μπάλα φτιαγμένη από χαρτί ή κουρέλια γεμισμένα σε μια κάλτσα και δεμένη με κορδόνι.  

Ο Pelé είναι ένας ακόμα μύθος που χρειαζόμαστε για να πάμε πιο πέρα. Τουλάχιστον αυτός δεν κουβαλάει πολιτική κληρονομιά, ούτε και το βάρος της απόδειξης της καταγωγής του. 

Οι μύθοι είναι αναγκαίοι για την εξέλιξη μας, βάζουν όρια, ενώ ταυτόχρονα επιτρέπουν την υπέρβαση τους. Οι μύθοι λέμε, όχι τα παραμύθια. Καλή χρονιά να έχουμε.

*Η Ήβη Λάμπρου είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Frederick