Να πάρουμε την ιστορία από την αρχή; Η ιστορία μας είμαστε εμείς
ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ
Ομολογουμένως μείναμε όλοι με το στόμα ανοικτό. Από έκπληξη για το πως μπορούν τα φαντάσματα του παρελθόντος, οι πληγές στο σώμα του τόπου μας να μας βασανίζουν ακόμη. Ίσως γιατί τα τραύματα δεν επουλώθηκαν ποτέ μιας και δεν αποδόθηκε δικαιοσύνη και η αλήθεια δεν ειπώθηκε ποτέ ξεκάθαρα. Μας θέτουν όλους ενώπιον ηθικών ψευτοδιλημμάτων.
Ποιος ήταν τελικά ο Γεώργιος Γρίβας Διγενής; Ήταν μόνο ο αρχηγός του ένδοξου αγώνα της ΕΟΚΑ για ένωση με την Ελλάδα; Ήταν σωστός ο στόχος της ένωσης: Ποιος ήταν ο ρόλος του Μακαρίου; Ποια ήταν τα λάθη του Μακαρίου; Ποιος ήταν ο ρόλος της αριστεράς στον αγώνα: Μήπως πρέπει να λάβουμε υπόψη πως ήταν και ένας αγώνα ο οποίος απόκλεισε από την αρχή άτομα διαφορετικής κοσμοθεωρίας; Ένας αγώνα που εκτός από τις πολλές, τις εκατοντάδες φωτεινές στιγμές του έχει και κάποιους σκελετούς στο ντουλάπι; Μήπως πρέπει να συνυπολογίσουμε και τη δράση του στην ΕΟΚΑ Β; Ποια ήταν η συμβολή του στην κατάλυση της Δημοκρατίας το 1974; Ήταν ο ηθικός αυτουργός του εγκλήματος κατά του έννομου κράτους; Ποια η ευθύνη του για την εισβολή και την κατοχή; Για τους πρόσφυγες και τους αγνοούμενους; Για τον θάνατο και την καταστροφή; Ή μήπως πρέπει να σταματήσουμε να αναρωτιόμαστε, και όπως κάνουμε συνήθως, να κρατήσουμε ό,τι μας βολεύει από την ιστορία, κόβοντας και ράβοντάς την στα μέτρα μας;
>>> Διαβάστε επίσης:
Το 2022, με τόσες πληγές ανοικτές και άλλες τόσες κρίσεις είτε σε έξαρση είτε να υποβόσκουν, η αντιπαράθεσή μας και η αιτία για την οποία βγαίνουμε στους δρόμους, με τραμπουκισμούς που θυμίζουν επεισόδιά μετά από τους ποδοσφαιρικούς αγώνες (άλλη μεγάλη κρίση), με βρισιές και προπηλακισμούς, ίσως θα έπρεπε να έχει μια πιο αληθινή βάση. Ίσως θα έπρεπε να διαδηλώνουμε με ήθος και σεβασμό για το όραμα μας για τον κόσμο και τον τόπο. Ίσως θα έπρεπε να βγαίνουμε στους δρόμους κάθε φορά που ένα αγόρι ή ένα κορίτσι κακοποιείται. Κάθε φορά που μια πρώτη κατοικία κάποιων φουκαράδων εκποιείται από την υπερδυναμία που έχει αποδοθεί (και νομοθετικά) στις τράπεζες. Κάθε φορά που η παιδεία μας παραμένει στα αζήτητα. Κάθε φορά που ένα παιδί δεν απολαμβάνει των δικαιωμάτων του. Κάθε φορά που ένας μετανάστης καθυβρίζεται, πετροβολείται, περιθωριοποιείται. Κάθε φορά που ένας ασθενής δεν βρίσκει το δικαίωμά του στην υγεία. Κάθε φορά που ένας νέος επιστήμονας απελπίζεται από τους χαμηλούς μισθούς. Κάθε φορά που ένα νέο ζευγάρι δεν βρίσκει στέγη. Κάθε φορά που ένας κατά συρροή διαφθορέας συνεχίζει να διαπλέκεται και να διαφθείρει τον όποιο ιστό κρατά τη συνοχή της κοινωνίας και τους ανθρώπινους δεσμούς δυνατούς.
Γιατί αυτό κάνει η διαφθορά. Διαφθείρει εκ των έσω τους θεσμούς και τους δεσμούς με την αλήθεια και το ήθος. Δεν βγαίνουμε, δεν βγήκαμε και ίσως δεν θα βγούμε στους δρόμους για τα πραγματικά σημαντικά. Η μόνη φωτεινή στιγμή ήταν τότε μετά τις εκρήξεις στο Μαρί, αλλά και πάλι εκ των υστέρων μπορεί και να υπήρχε δάκτυλος μικροπολιτικός από πίσω. Για τα ασφαλτικά, βγήκαμε, αλλά και πάλι ήτανε για μας, για όσους μας αφορούσε. Για το συνταξιοδοτικό, για τα εργασιακά, το κάναμε αλλά και πάλι το εγώ ήταν παρόν και δυνατό. Αποδεκτό. Να διεκδικούμε πρέπει και δυναμικά και με ήθος και με σεβασμό τι δίκιο μας. Για τις μάσκες και τα εμβόλια βγήκαμε. Ήταν η άποψη μας. Για την ομάδα μας που έχασε ή κέρδισε πάλι βγήκαμε. Για τον Γρίβα και το σταύρωμα των κονδυλίων βγήκαμε. Για τον άνθρωπο, τον συμπολίτη μας, τον ξένο, τον γείτονα, τον ασθενή, τον απολυμένο, τον κουρεμένο, το παιδί μας δεν βγήκαμε.
Όχι, αρνούμαι να βγω στους δρόμους γιατί δεν θα κτιστεί ένα άγαλμα, ενός ιστορικού προσώπου με κάποιες φωτεινές αλλά κυρίως με σκοτεινές στιγμές. Δεν θα πετροβολήσω και δεν θα βιαιοπραγήσω για ένα κονδύλι που δεν ψηφίστηκε ή που σταυρώθηκε. Θα βγω στους δρόμους και στις πλατείες για το παιδί που δεν μπορεί να ονειρευτεί. Για τον περιθωριοποιημένο που δεν έχει που την κεφαλή κλίνε. Για τον δάσκαλο που δεν διδάσκει και για τον γιατρό που δεν θεραπεύει. Για τον πολιτικό που δεν υπηρετεί και για τον βουλευτή που εμπλεκόμενος νομοθετεί κατά το δοκούν. Θα βγω στους δρόμους και στις πλατείες για την αλήθεια και για την πατρίδα. Για τον άνθρωπο. Θα διεκδικήσω ψωμί και λευτεριά.
Το περιστατικό με έχει αφήσει πετρωμένη να αντικρίζω την κατάντια μας. Την ίδια ώρα που οι προϋπολογισμοί ψηφίζονταν και περνούσαν γιατί ήταν πλεονασματικοί και γιατί, και πολύ καλά έκαναν, βρέθηκαν κοινές συνισταμένες. Αν ήμουν βουλεύτρια θα αποχωρούσα από τη βουλή σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το τι γινόταν εκτός του ναού της δημοκρατίας. Θα αρνούμουν να τεθεί σε ψηφοφορία το συγκεκριμένο κονδύλι. Θα το θεωρούσα ως μη υπάρχων. Θα το αγνοούσα. Δεν θα σήκωνα το χέρι ούτε στο υπέρ ούτε στο κατά, ούτε στο σταύρωμα. Δεν θα τους έδινα την ικανοποίηση πως πέτυχαν έστω και στο ελάχιστο τους στόχους τους. Ούτε σε εκείνους ούτε στους υποκινητές τους. Θα διέκοπτα τη συνεδρία της βουλής και θα έβγαινα στους δρόμους να διαμαρτυρηθώ. Για την ασυδοσία των ομάδων που μετατρέπονται σε όχλο, κάτω από την υποκίνηση των υπανθρώπων. Δεν θα εξαντλούσα την αντίδραση μου σε δηλώσεις και σε ανακοινώσεις. Γιατί θα το κάνουν ξανά.
Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων
Υ.Γ.: Η ιστορική μνήμη δεν αλλοιώνεται ούτε με το κτίσιμο ούτε με την αποκαθήλωση των αγαλμάτων. Η ιστορική μνήμη είναι ζωντανή και ρέουσα. Επαναδιαπραγματεύεται με την ιστορία και τις πηγές καθημερινά. Η ιστορία είμαστε εμείς. Προχτές δείξαμε για ακόμη μια φορά ποιοι είμαστε. Και, ναι, ο Γρίβας, θα ντρεπόταν.