ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΩΣΤΟΥΡΗΣ

Με πολύ κόσμο, που όσο περνά ο καιρός, συζητούμε όλο και περισσότερο για τις επικείμενες Προεδρικές Εκλογές προσεγγίζουμε -έστω επιφανειακά ή όχι απαραιτήτως με πολιτικούς όρους- τις προσωπικότητες των βασικών υποψηφίων. Πολλοί Συναγερμικοί που όμως στηρίζουν Χριστοδουλίδη έχουν μια μάλλον οπαδική προσέγγιση για τις εκλογές και το πολιτικό τους κριτήριο καθορίζεται από απλούς έως υπεραπλουστευμένους λόγους συμπάθειας και όχι για πολιτικές θέσεις, προτάσεις και την προοπτική που έχει ο κάθε υποψήφιος για τις τρεις σημαντικότερες θεματικές που καθορίζουν την προεκλογική ατζέντα: 

1.    Κυπριακό

2.    Οικονομία

3.    Κοινωνία 

Το ότι ο Αβέρωφ Νεοφύτου δεν έχτισε επικοινωνιακό προφίλ, κάτι που έτσι κι αλλιώς είναι δύσκολο και προϋποθέτει σειρά προσόντων και χαρακτηριστικών για να επιτευχθεί, είναι δεδομένο. Παρόλα αυτά ο κ. Νεοφύτου υποφέρει και από ένα άλλο στοιχείο και δεν έχει να κάνει ούτε με τις θέσεις του, ούτε με την όποια εικόνα ή αντιλήψεις έχει -εδώ και χρόνια- κτίσει για την προσωπικότητά του στο πολιτικό γίγνεσθαι. Αυτό το στοιχείο αφορά σε μια εν πολλοίς αόριστη και κάπως ανώριμη στάση, ατόμων που εξακολουθούν να δηλώνουν φίλοι του ΔΗΣΥ, η οποία περίπου υπαγορεύει απόρριψη της υποψηφιότητάς του και όχι ζωηρής επικρότησης άλλων επιλογών. 

>>Διαβάστε επίσης: Επίπεδο δημοσιογραφίας και δημοκρατίας<<
 

Με αυτή την προσέγγιση ακούω συχνά πέντε λέξεις σε μια ιδιαίτερα γνωστή φράση, που υπό άλλες περιστάσεις ακούς στο γήπεδο, στον στρατό ή και στη δουλειά: «Να την κάτσουμε του Αβέρωφ…». Είναι το αντίστοιχο, κενού περιεχομένου και πολιτικής πρότασης, που ακούγεται και από την αντιπολίτευση και για τον σημερινό Πρόεδρο αλλά και διαχρονικά: «Να απαλλαγούμε από τη διακυβέρνησή του». Δεν είναι πρόταση αλλά αντίδραση, δεν έχει περιεχόμενο αλλά είναι στάση, δεν αποσκοπεί στο καλό του τόπου αλλά σε συμπάθειες και αντιπάθειες. Χαρακτηριστικό δείγμα μέρους μιας εν πολλοίς ανώριμης κοινωνίας η οποία προσεγγίζει τα σημαντικά θέματα με ποδοσφαιρικούς όρους αλλά και με βαθύτερα στοιχεία μισαλλοδοξίας, πάθους, αδυναμίας πολιτικής αξιολόγησης, έλλειψης γνώσης για την επικαιρότητα και τα σημαντικά ζητήματα του τόπου. 

>>Διαβάστε επίσης: Ποια σχέση έχει η τηλεργασία, το χαλούμι και η ακρίβεια<<

Δεν είναι, σε καμία περίπτωση ο Αβέρωφ Νεοφύτου και ο ΔΗΣΥ το επίκεντρο του ζητήματος σε αυτό που περιγράφεται πιο πάνω αλλά ακόμη ένα παράδειγμα. Το πρόβλημα βρίσκεται σε κομμάτια της κοινωνίας, τα οποία ενίοτε διαμορφώνουν πλειοψηφία, με απόψεις (;), θέσεις και εν τέλει πολιτικές επιλογές στη βάση μιας -άνευ λόγου κάποιες φορές- συμπάθειας με μηδενικό πολιτικό κριτήριο και γενικεύσεις. Αυτή η τάση παρατηρήθηκε και κατά την εκλογή Τσίπρα «Να την κάτσουμε τους Γερμανούς». Αντιστοίχως, συμβαίνει όταν ακροδεξιά κινήματα τυγχάνουν εκλογικών επιτυχιών «Να την κάτσουμε τους άλλους που τόσα χρόνια που μας κατέστρεψαν…». 

>>Διαβάστε επίσης: Το Κυπριακό δεν πουλά πια<<

Δεν είναι μόνο οι επιλογές κομμάτων είναι και οι επιλογές προσώπων που παίζουν ρόλο, στάση που δεν είναι άσχετη με ό,τι περιγράφεται πιο πάνω. Πόσες και πόσες φορές δεν έχετε ακούσει τη φράση «Ναι αλλά εν καλό παιδί». Καλό παιδί αλλά ακροδεξιός, μισαλλόδοξος, ισχυρογνώμων, ρατσιστής, εθνικιστής και μάλλον εγωπαθής. 

Είναι σημαντικές οι εκλογικές αναμετρήσεις για την επικράτηση των πολιτικών που πείθουν, που εμπνέουν, που εκφράζουν μια κοινωνία και συνεπώς παίρνουν έναν τόπο μπροστά. Αντίστοιχα, οι κακές επιλογές οδηγούν στα αντίθετα αποτελέσματα. 

Το πάθος, η συμπάθεια για κάποιο πρόσωπο, η όποια προσωπική σχέση και δη οι οφειλές για παλαιότερα «χρέη» δεν αποτελούν στοιχεία καθορισμού πολιτικής επιλογής. Όταν αυτά γίνουν κατανοητά και πολύ περισσότερο να καταστούν κομμάτι της κουλτούρας της κοινωνίας, ως εκλογικού σώματος, τότε θα προκύψουν και σαφώς καλύτερες πολιτικές επιλογές, καλύτερες πολιτικές για τον τόπο, λογοδοσία, παρουσίαση θέσεων, έργων και αποτελεσμάτων. Διαφορετικά θα συνεχίσουμε να βιώνουμε με άλλο τρόπο και διαφορετικούς πρωταγωνιστές τη λογική: «Να την κάτσουμε του Αβέρωφ…».