•  Ό,τι και να λες έχεις δίκαιο, όμως μην χάνεις την ελπίδα… 
• .. υπάρχει κάτι που πάντοτε μπορείς να λαχταράς και καμιά φορά να το κερδίζεις: η ανθρώπινη τρυφερότητα…

Γράφει Χρύσω Αντωνιάδου

Ό,τι και να λες δικαιούσαι. Βαρέθηκες, κουράστηκες, έπαθες κατάθλιψη. Ό,τι και να λες έχεις δίκαιο. Φτάνει πια όλο αυτό! Φτάνει! Πεθύμησες τους γονείς σου, τα αδέλφια σου, τη γιαγιά σου, την παρέα του σχολείου, την παρέα του γραφείου.

Πεθύμησες τις εκδρομές, όλοι μια παρέα, τα μπαράκια, τα πάρτι, τις συνάξεις, πεθύμησες πολλά. Πεθύμησες να ταξιδέψεις, να ξεχυθείς στους δρόμους της Αθήνας, να ψωνίσεις, πεθύμησες το Παρίσι και το Μιλάνο, να βλέπεις εκείνες τις υπέροχες βιτρίνες και να μην χορταίνουν τα μάτια σου.

Πεθύμησες να αγκαλιάσεις, να φιλήσεις ελεύθερα, να μαζευτείτε οικογενειακά, φοιτητικά, συναδελφικά, να γελάσετε, να τραγουδήσετε, να φωνάξετε. Να κάνετε τις σούβλες σας, ναι καλά διάβασες, να πιείτε τα ποτά σας. Να πάτε στα καφέ σας.

Να ανοίξουν τα θέατρα και τα σινεμά, ο πολιτισμός, γιατί χωρίς πολιτισμό ο άνθρωπος είναι φτωχότερος, ανίσχυρος, καχεκτικός.Σας κατανοώ. Όλοι το ζούμε, όλοι το βιώνουμε, άλλοι με υπομονή και ηρεμία και άλλοι με θυμό, συσσωρευμένο θυμό.
Είμαι σίγουρη πως ακόμη κι οι επιδημιολόγοι σάς καταλαβαίνουν, μας καταλαβαίνουν και δυσκολεύονται που βρέθηκαν σε αυτόν τον δύσκολο και άχαρο ρόλο να αποφασίζουν για μας και να κλείνουν τον κόσμο στα σπίτια του.

>>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<

Ακούς που σου λένε πως  πρέπει να εμβολιαστεί το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού για να επανέλθουμε στην κανονικότητά μας, αλλά ακόμη και τότε τα πράγματα είναι απρόβλεπτα γιατί ήδη ο ιός μεταλλάσσεται και σπέρνει τον πανικό. 
Κάνε όνειρα

Όμως, μην σταματάς να κάνεις όνειρα. Όταν σταματήσεις, όλα θα σε πάρουν πίσω… Να είστε αισιόδοξοι πως όλο αυτό κάποια στιγμή θα τελειώσει. Και όταν τελειώσει θα επανέλθουμε και πάλι στη ζωή, διαφορετικοί, αλλαγμένοι, πιο ανθεκτικοί, πιο δυνατοί. Γιατί πάντοτε οι κακουχίες οπλίζουν τους ανθρώπους με απεριόριστη δύναμη, που ούτε οι ίδιοι δεν φαντάζονται.
Χθες θυμήθηκα ένα βιβλίο σταθμό, την «Πανούκλα», του βραβευμένου με Νόμπελ Λογοτεχνίας Αλμπέρ Καμύ, ένα μυθιστόρημα που μιλά για την απομόνωση και την ανασφάλεια σε ένα κόσμο δίχως μέλλον και σκοπό, σε ένα τόπο που οι κάτοικοί του πολεμούν για να ζήσουν. 

Και μετά η ανθρώπινη τρυφερότητα

Όμως κάποια μέρα, όταν η επιδημία της πανούκλας σταματά ο Ριέ θα περπατήσει μαζί με το πλήθος ανθρώπων που γιορτάζουν στους δρόμους. «Μέσα στο ωραίο κι απαλό φως που ξεχύνονταν πάνω από την πόλη, έπλεαν οι παμπάλαιες μυρωδιές, κρέας ψητό και ποτά με γλυκάνισο. Γύρω του πρόσωπα εκστατικά σηκώνονταν να κοιτάξουν προς τον ουρανό. Άνδρες και γυναίκες αρπάζονταν ο ένας τον άλλο, με πρόσωπα φλογισμένα, με κραυγές πόθου. Ναι, η πανούκλα είχε τελειώσει, και μαζί της ο τρόμος, και τα σφιχτοπλεγμένα χέρια βεβαίωναν ότι κάποτε είχε υπάρξει στ’ αλήθεια εξορία και χωρισμός, με τη βαθύτερη έννοια του όρου… κι ανάμεσα στις εκατόμβες των νεκρών, τις σειρήνες των ασθενοφόρων, τις εξαγγελίες αυτού που συνήθως ονομάζουμε πεπρωμένο, το πεισματικό ποδοβολητό του φόβου και την τρομερή επανάσταση της καρδιάς τους, δεν είχε πάψει να περνά μια πελώρια βουή, που ξυπνούσε τα τρομαγμένα  πλάσματα, που τους έλεγε πως πρέπει να ξαναβρούν την αληθινή τους πατρίδα. Και θα ήταν ευτυχισμένοι, τουλάχιστον για κάποιο διάστημα. Και πια ήξεραν πως υπάρχει κάτι που πάντοτε μπορείς να λαχταράς και καμιά φορά να το κερδίζεις: η ανθρώπινη τρυφερότητα…».

Υ.Γ. Να θυμάσαι πως όλο αυτό θα τελειώσει. Θα γραφτεί στην ιστορία της ανθρωπότητας, θα το διδάσκονται οι μαθητές, οι φοιτητές τις επόμενες δεκαετίες. Εσύ το ζεις, θα λες πως το έζησες, θα είναι μια ανάμνηση παλιά, ίσως όχι τόσο σκληρή και ανέλπιστα μοναχική όπως το ζεις τώρα. Να χαίρεσαι που θα επιζήσεις, θα νικήσεις, θα βγεις υγιής. Όλα τα άλλα θα περάσουν…