ΓΡΑΦΕΙ  Η

ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

(στηριγμένο στην ιδέα an elephant in the room: an obvious major problem or issue that people avoid discussing or acknowledging)

Δεν ξέρω αν έχετε ποτέ συνειδητοποιήσει πως οι ελέφαντες δεν ζουν στις σαβάνες αλλά στα δωμάτια των σπιτιών μας, στα γραφεία της εταιρείας μας, στις καφετέριες μας, στου δρόμους που καθημερινά περπατούμε, στα γραφεία των εφημερίδων, στα Μ.Κ.Δ .

Μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια όσο πιο σφικτά γίνεται. Μπορούμε να τους γυρίζουμε την πλάτη. Μπορούμε να φορούμε τα μυωπικά μας γυαλιά –όχι εκείνα που βάζουμε για να δούμε αλλά εκείνα που συνειδητά φορούμε για να μην βλέπουμε- αλλά οι ελέφαντες δεν φεύγουν. Είναι εκεί και ξεφυσούν ζεστό αέρα με τις προβοσκίδες τους. Μας τσιγκλούν με τους χαυλιόδοντές τους.

Τελικά μάλλον τα παχύδερμα είμαστε εμείς.

Υπάρχουν πολλοί ελέφαντες που στρογγυλοκάθονται στους καναπέδες μας και πρωτίστως στο μυαλό μας. Δένουν τη γλώσσα μας κόμπο, ανάλογο με εκείνον του γόρδιου δεσμού και δεν λέμε ποτέ τις αλήθειες που πρέπει να ειπωθούν. Ξεκινώντας από τις μικρές που αφορούν στο σπίτι μας και την προσωπική ή και επαγγελματική μας ζωή και καταλήγοντας στις μεγάλες που ταλαιπωρούν την κοινωνία και τον τόπο μας. 

Ο ελέφαντας στο δωμάτιο μας είναι ο κατώτατος μισθός που κόβεται και ράβεται στα μέτρα των επιχειρήσεων κάτω από τη δικαιολογία-πιπίλα των τελευταίων χρόνων για τη βιωσιμότητά τους. Δεν είμαι βιομήχανος/επιχειρηματίας, δεν ξέρω, μπορεί και να τους αδικώ, αλλά σε σχέση με πόσα κέρδη ορίζεται η βιωσιμότητα και ποιο είναι το αντίβαρο στην καθημερινή επιβίωση των μισθωτών που αγωνίζονται με νύχια και με δόντια να επιβιώσουν, να πληρώσουν το ενοίκιο, να βάλουν βενζίνη στο μεταχειρισμένο τους αμάξι που κάθε δυο και τρεις τους αφήνει στο δρόμο, να πληρώσουν την ένδυση, την υπόδηση, τα απογευματινά των παιδιών, τα έξοδα των γιατρών για τους ηλικιωμένους τους; Δεν ξέρω τι είδους ζυγαριά μπορεί να τα συνυπολογίσει και να βγάλει ένα δίκαιο αποτέλεσμα. Αλλά όλα καλά θα έχουμε κατώτατο εθνικό μισθό. Θα κοπεί, θα ραφτεί και θα φορεθεί σαν ρούχο πολυκαιρισμένο. λοκαίνουριο μεταξωτό για κάποιους, κουρελιασμένο και βαμβακερό για άλλους. Όλα καλά.

Ο ελέφαντας στο δωμάτιο μας είναι το ΓΕΣΥ, η βιωσιμότητά του, η φιλοσοφία του, τα υπερκέρδη του, οι στρεβλώσεις του, οι διορισμοί του που αναιρούνται μετά από διαμαρτυρίες και αποφάσεις του ΚΕΒΕ, τα δικαιώματα των ασθενών, οι κόκκινες γραμμές του, οι καταχρήσεις του. Αλλά όλα καλά. Έχουμε ΓΕΣΥ.

Ο ελέφαντας στο δωμάτιο είναι το εκπαιδευτικό μας σύστημα, οι στρεβλώσεις του, ο αποπροσανατολισμός του από τα ουσιαστικά, η συσσώρευση στείρων γνώσεων, ο συγκεντρωτισμός και ο συντηρητισμός του. Η περιθωριοποίηση των ευάλωτων, η μη στήριξη των παιδιών με αναπηρίες, οι σχολικές μονάδες που είναι αφημένες στο έλεος της τύχης και στον πατριωτισμό όσων εκπαιδευτικών έχουν απομείνει να πιστεύουν στην παιδεία ως λειτούργημα ιερό Αλλά έχουμε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, νέα συστήματα αξιολόγησης και νέα αναλυτικά. Όλα καλά.

Ο ελέφαντας στο δωμάτιο είναι ο ρατσισμός μας, η απαξίωση και η υποτίμηση των ξένων -των φτωχών ξένων, γιατί τους πλούσιους επενδυτές μια χαρά τους θέλουμε- , η περιθωριοποίηση των ατόμων με διαφορετική από την πλειοψηφική σεξουαλική ταυτότητα, η σεξουαλική κακοποίηση που έχει πάρει διαστάσεις τσουναμιού, οι γυναικοκτονίες, η ενδοοικογενειακή βία. Αυτός ο ελέφαντας ροκάρει στο δωμάτιο και εμείς υπογράφουμε συμβάσεις και με βαρύγδουπες δηλώσεις αγορεύουμε για την αποδοχή και την πρόληψη και την  αυστηρή τιμωρία. Αλλά όλα καλά. Η νομοθεσία στο θέμα εκσυγχρονίζεται. Το μυαλό και η ψυχή μας είναι που είναι κλειστά αεροστεγώς σε οτιδήποτε ταράζει την επίφαση της ηρεμίας. Τα συμβάντα; Εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Είμαστε, λέει το παραμύθι, μια κοινωνία με σεβασμό και αλληλεγγύη. Σε όσους μοιάζουν στα μούτρα μας. Όλα καλά.

Ο ελέφαντας στο δωμάτιο είναι η ακρίβεια. Οι τιμές των καυσίμων σκαρφαλώνουν στα ύψη, των φαρμάκων που δεν εμπίπτουν στο ΓΕΣΥ, αλλά τα χρειάζεσαι, πανάκριβο φαρμάκι, τα νύχια, τα μαλλιά, τα οδοντιατρικά, τα οφθαλμολογικά τσούζουν και ζεματάνε.  Αλλά όλα καλά. Μια ετήσια ασφάλεια και τα πρώην οδοφράγματα που έγιναν σημεία διέλευσης στον παράδεισο της φθήνιας  είναι αρκετά. Ο ελέφαντας στο δωμάτιο θα λουφάξει για λίγο ακόμη και εμείς θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε να τον αγνοούμε. 

Ο ελέφαντας στο δωμάτιο, στο πιο μεγάλο, στο σαλόνι, κάθε σπιτιού, με εξυπηρετούμενο ή και μη δάνειο, στο σαλόνι του προεδρικού μεγάρου, στο προεδρικό γραφείο είναι φυσικά ο τουρκικός αναθεωρητισμός. Πόσο όμορφη η λέξη που υποκαθιστά, την εγκληματική επεκτατική πολιτική, τις γενοκτονίες, την έλλειψη δημοκρατίας, την έλλειψη σεβασμού στο διεθνές δίκαιο, την απουσία σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα, τα γεωτρύπανα, τις παραβιάσεις σε θαλάσσιο και εναέριο χώρο, τις απειλές, το θράσος. Αλλά όλα καλά.

Ανανεώθηκε η θητεία της ΟΥΝΦΙΚΥΠ. Ο τάδε και άλλος υπουργός εξωτερικών, έκαναν βαρύγδουπες δηλώσεις, και εμείς χαιρετίζουμε και προτείνουμε νέα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης με τον ανυπόληπτο. Για να τα αρνηθεί, και το ξέρουμε εκ προοιμίου.

Αλλά όλα καλά. Εμείς θα συζητούμε στα πάνελ των προεδρικών για το τι έγινε στο Κραν Μοντανά. Φτάνει να μην ανοίξουμε κατά λάθος κανένα βιβλίο ιστορίας, γιατί τότε ο ελέφαντας δεν θα μείνει μόνο στο δωμάτιο, θα κυριεύσει και το μέσα και το έξω μας και δεν θα έχουμε επιλογή άλλη. Θα τον δούμε γυμνό. 

Υπογραφή
Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ.: Ο μόνιμος ελέφαντας στο δωμάτιο είναι ο δειλός εαυτός μας. Εκείνος  που δεν κοιτάζεται στον καθρέφτη. Εκείνος που νομίζει πως η διαφθορά, η διαπλοκή, η αναξιοκρατία, το ψέμα, το συμφέρον, η ανεπάρκεια αφορούν τον άλλον.

*Η Έλενα Περικλέους είναι Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας