Ο νεκρός δεδικαίωται;
ΓΡΑΦΕΙ Η
ΗΒΗ ΛΑΜΠΡΟΥ*
O θάνατος ενός ανθρώπου είναι αδιαμφισβήτητα ένα θλιβερό συμβάν για τους δικούς του. Το τέλος της ζωής κάποιου βιώνεται ως απώλεια από όσους ήταν κοντά και έτρεφαν συναισθήματα απέναντι του θετικά. Αυτό τον πόνο της απώλειας τον σεβόμαστε απόλυτα.
Ομως ο θάνατος κάποιου δεν τον εξαγνίζει, δεν εξαϋλώνει τις δράσεις του, ούτε απαλύνει τις συνέπειες τους.
Ο ομότιμος καθηγητής Θεολογίας στο ΑΠΘ Στέργιος Ν. Σακκος γι αυτή την άποψη πως ο νεκρός δεδικαίωται έγραψε «Ούτε ο θάνατος ούτε τίποτε άλλο δεν μπορεί να εξιλεώσει τον αμετανόητο. Αλλά η αμαρτία του όταν αυτός πεθάνει ακολουθεί την ψυχή του και στην άλλη ζωή{…].» Και ο Παντελής Μπουκάλας έγραψε σε ένα άρθρο του το 2013 … [το δεδικαίωται εδώ δεν σημαίνει είναι δικαιωμένος αλλά είναι απαλλαγμένος».]
Δείτε ακόμη:
Ο θάνατος του Αρχιεπισκόπου δεν μπορεί να μετατρέψει το έργο του το γεμάτο βυζαντινισμούς και ηθικοπλαστικές κορώνες σε κάτι εξαίσιο, τολμηρό ή κοινωνικά χρήσιμο και επωφελές. Ούτε η αποφυγή αναφοράς στις αρνητικές πτυχές της ζωής του «περιποιεί τιμήν» (τώρα που πιάσαμε τα τσιτάτα ας συνεχίσουμε) σε αυτόν ή σε μας που υποκριτικά στεκόμαστε δακρυσμένοι μπροστά στο βιβλίο συλλυπητηρίων.
Ο Αρχιεπίσκοπος αυτός φρόντιζε η βαριά καρέκλα της ιερατικής του εξουσίας να έχει ακόμα μεγαλύτερο εκτόπισμα και να συμπληρώνει την επιχειρηματική του δεινότητα και δράση. Έτσι είδαμε τα αρχαία (δημόσια περιουσία είναι πάντα οι αρχαιολογικές ανακαλύψεις) στην Γεροσκήπου να καλύπτονται , μετατρεπόμενα σε πεντάστερο ξενοδοχείο συμφερόντων εκκλησίας. Είδαμε να απειλεί απεργούς σε εργοστάσιο (συμφερόντων εκκλησίας) με απολύσεις, ακούσαμε ρατσιστικές και ξενοφοβικές ιαχές. Είδαμε ακόμα πως στα μουλωχτά, ύπουλα δηλαδή κατεδάφισε τα (διατηρητέα) σπίτια που του εμπόδιζαν τη θέα στο ναό του.
Βαριά κληρονομιά ήταν και η πρόσκληση του ουσιαστικά σε ανυπακοή εάν η επιστημονική άποψη ήταν αντίθετη στα πιστεύω της εκκλησίας, που απηύθυνε σε μαθητές στα ενδιάμεσα των lock down και του κορονοϊού. Παιδιά που αμφισβητούν τις επιστημονικές θέσεις, και εξηγούν τα πάντα με δυο βιβλία που γράφτηκαν χιλιάδες χρόνια πριν, μετατρέπονται ευκολότερα σε πειθήνιους πολίτες.
Ο τεράστιος καθεδρικός ναός, ο λαξεμένος τάφος, η υπερφίαλη(;) δήλωση του για το ανάστημα του σε σχέση με τον καρκίνο, μπορούν να θεωρηθούν ως πρόκληση στη σεμνότητα, ως αντίφαση με την ταπεινότητα που ζητά η χριστιανική πίστη.
Για την εκκλησία ήταν ένας άξιος ηγέτης. Για το ποίμνιο του όχι και τόσο.
Θα τον κρίνει η ιστορία ασφαλώς, το ερώτημα είναι ποιος θα γράψει αυτή την ιστορία;
*Η Ήβη Λάμπρου είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Frederick