ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Ήτανε μια φορά μία σημαία. 

Μία σημαία που ερχόταν πάντα δεύτερη. Μία σημαία στην οποία πολλοί δεν πίστεψαν ποτέ. Κιτρίνιζε από τη ζήλια της, καμιά φορά μάλιστα πρασίνιζε μπροστά στη γαλανόλευκη θωριά της άλλης. 

«Μα πάντα δεύτερη;» σκεφτόταν. «Καλά, ok,  δεν ήμουν η πρώτη τους επιλογή. Με την άλλη τη γαλανόλευκη μεγάλωσαν. Χωρίς εμένα όμως δεν υπάρχουν. Πότε θα το καταλάβουν;» 

Και τα χρόνια περνούσαν και στη βάση των σημαιών, άρχισαν να ομαδοποιούνται. Οπαδοί της πρώτης σημαίας, υποστήριζαν συγκεκριμένα κόμματα, ακολουθούσαν συγκεκριμένες ποδοσφαιρικές ομάδες, είχαν απόψεις συγκεκριμένες για διάφορα θέματα (από την παιδεία, μέχρι το μεταναστευτικό, αλήθεια όμως;). Και κάτι ανάλογο ίσχυε και για την άλλη. Προέκυψε βλέπετε και μια εισβολή, ένας πόλεμος, μια προδοσία… 

Ψιλά γράμματα. Ο πόλεμος των σημαιών συνεχιζόταν.

Πρώτη η γαλανόλευκη, δεύτερη η άλλη που είχε κιτρινοπρασινίσει (ή μήπως είχα πρασινοκιτρινίσει) μόνιμα από τη ζήλεια της. 

Σιγά-σιγά είχε αρχίσει και να μας τελειώνει το γαλάζιο. Οι ελπίδες της ένωσης ξεχάστηκαν. Οι οπαδοί της πέθαναν φυσιολογικά, είτε σε κάποια μάχη που γραμμένο η μοίρα είχε, είτε σε βαθιά γεράματα, σε γηροκομεία και μέλαθρα πρώην αγωνιστών, με το όνειρο της γαλανόλευκης  ανεκπλήρωτο. Άρχισε να παίρνει ελαφρώς τα πάνω της η κιτρινοπράσινη. Εκείνη με το κλαδί της ελιάς που συμβολίζει την ειρήνη. Μπήκαμε και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Άρχισε να φιγουράρει κορδωτή ακόμη και στις Βρυξέλες. Η γαλανόλευκη σιγά σιγά το πήρε απόφαση. Θα περιοριζόταν η παρουσία  της στα εθνικά μνημόσυνα, στα δημόσια κτίρια και στους ανάλογους ποδοσφαιρικούς αγώνες.

Και μετά ξεκίνησαν, για ακόμη ένα από τους εκατοντάδες γύρους, συνομιλίες για το κυπριακό. Με ηγέτες, ο ένας νόμιμος, ο άλλος παράνομος, που είχαν πρόθεση να λύσουν το κυπριακό, με κάθε κόστος. Άρχισαν να κτίζουν Μ.Ο.Ε. ψηλών και χαμηλών ταχυτήτων. Μιλούσαν  για παραμονή εποίκων, για εγγυήσεις, για αεροδρόμια και περίκλειστες πόλεις  φαντάσματα. Άνοιξαν οδοφράγματα, η διακίνηση ένθεν και ένθεν γινόταν πλέον για ψύλλου πήδημα. Για καύσιμα, για ψώνια, για «τρίχες». Μιλούσαν για τριμερείς, πενταμερείς και για διεθνείς διασκέψεις. Για επανατοποθέτηση του κυπριακού ως θέμα εισβολής και κατοχής, ακούγονταν κάποιες φωνές. Δημιουργήθηκε κάποια στιγμή και ένα «αντιδιζωνικό μέτωπο» με ακραία εθνικιστικά κόμματα να το διεκδικούν με θράσος, την ίδια ώρα που τα ιστορικά πατριωτικά κόμματα που το προσυπογράφουν, χλευάζονται από τους δήθεν λογικούς. Ξεκίνησε και ένα μεταναστευτικό ρεύμα, οργανωμένο και εργαλειοποιημένο, για αλλοίωση του πληθυσμιακού. Είχαμε και το ενεργειακό και τη μεγάλη «Γαλάζια Πατρίδα», χέρι το χέρι με το αφήγημα του «Τούρκικου Κόσμου» ο οποίος περιλαμβάνει τη Θράκη και την Κύπρο. Ξεκίνησαν οι διεκδικήσεις στο Αιγαίο, ο άκρατος «Ερντογανισμός», η παρουσία και οι διεκδικήσεις της Τουρκίας στη σύνοδο του ΝΑΤΟ, με την ανοχή του δυτικού κόσμου να βγάζει για ακόμη μια φορά μάτι, να μην αποτελούν πλέον την εξαίρεση αλλά τον κανόνα και την κύρια γραμμή πλεύσης της τούρκικης εξωτερικής πολιτικής.  
Βρικολάκιασαν εκ νέου οι γαλανόλευκοι εφιάλτες όσων ανησυχούσαν για την ελληνικότητα της Κύπρου, και τα κιτρινοπράσινα όνειρα όσων  επιθυμούσαν την επανένωση και δεν ήθελαν με τίποτα ένα καινούριο αδιέξοδο. 

Ο πόλεμος των σημαιών καλά κρατά στη συνείδηση των Ελλήνων της Κύπρου. Κάθε σημαία ένας δρόμος που κουβαλά μαζί του πολλά και βαριά κληροδοτήματα του παρελθόντος. Με την γαλανόλευκη να ατενίζει το ηρωικό ιστορικό παρελθόν και την κιτρινοπράσινη στο λευκό φόντο να ατενίζει ένα ειρηνικό και ελπιδοφόρο, λέμε τώρα, μέλλον. Να στεγάσει θέλει η κιτρινοπράσινη σε λευκό φόντο σημαία, Ε/Κ, Τ/Κ, Μαρωνίτες, Αρμένιους, Λατίνους, σε ένα Διζωνικό, Δικοινοτικό κράτος, με εγγυήσεις, εποίκους και Γκρίζους Λύκους. Με εθνικιστές εκατέρωθεν, αλλά πρωτίστως από την «Ερντογανική» πλευρά, η οποία ανερυθρίαστα μιλά πλέον για 2 κράτη. Την ίδια ώρα που η διζωνική, δικοινοτική  πατρίδα, με όλα της τα κακά, μετατρέπεται σε όνειρο θερινής νυκτός. 

Με μαχαίρια και σφαίρες ενίοτε (για μια σημαία είχε ξεκινήσει και τότε η θανατηφόρα σφαίρα που σκότωσε το Σολωμό Σολωμού- το υπενθυμίζω απλά για όσους το έχουν ξεχάσει), συνεχίζεται λοιπόν ακάθεκτος στην Κύπρο μας, ο πόλεμος των σημαιών.

Θέλω τη λύση του κυπριακού (το δηλώνω ξεκάθαρα για να μην παρεξηγηθώ!). Θέλω τον τερματισμό της Τουρκικής Κατοχής, την απελευθέρωση και αμέσως μετά την επανένωση της πατρίδας μου. Θέλω να πάψει ο πόλεμος των σημαιών. Την γαλανόλευκη την έχω στην καρδιά μου, γιατί εγώ δεν είμαι απλώς μια Ελληνόφωνη Κύπρια, αλλά Ελληνίδα της Κύπρου. Θέλω όμως, και μπορώ,  να ζήσω, να δουλέψω, να τραγουδήσω και να χορέψω, να αγαπήσω τους Τουρκοκύπριους,  με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που  μπορώ να αγαπήσω τους Ελληνοκύπριους, τους Αρμένιους, τους Λατίνους. Γι΄αυτό  ακριβώς τον λόγο τιμώ και αγαπώ και την άλλη, την κιτρινοπράσινη στο λευκό φόντο. Τη σημαία της  Κυπριακής Δημοκρατίας που διαφυλάσσει την ύπαρξή μου και τα δικαιώματά μου σε αυτό το νησί. Ας τερματιστεί επιτέλους η τουρκική κατοχή, ας σταματήσουν δια παντός τα επεμβατικά δικαιώματα της Τουρκίας, ας μπει επιτέλους στη γωνιά, όπως όλοι οι κατεργαραίοι και οι παράνομοι, από την Ε.Ε., τον ΟΗΕ, το ΝΑΤΟ, ο Ερντογάν και ο άκρατος επεκτατισμός του.

Να αφήσουν το φυσικό αέριο, την εκμετάλλευση και τη μεταφορά του στη νόμιμη Κυπριακή Δημοκρατία, όσο και αν την εξευτελίζουμε και αυτήν καθημερινά,  και τότε σίγουρα θα μπορέσουμε να την επανενώσουμε, αφού την απελευθερώσουμε τη μικρή, πικρή μας πατρίδα.

Υπογραφή
Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ.1: Γονάτισε τη Φινλανδία, τη Σουηδία, τις Ηνωμένες Πολιτείες. Πήρε τα F16 του και του είπαν απλώς, πρόσεξε όμως, μην τα βγάζεις βόλτα στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο. Άρα Ελλάδα του καημού μου του μεγάλου, μπορείς να περάσεις ένα ήσυχο και ανέφελο καλοκαίρι με ουζάκι και μεζεδάκι στα νησιά σου. Από Σεπτέμβρη βλέπουμε. 
Υ.Γ.2: Με πνίγει το άδικο και ανησυχώ. Γιατί το άδικο, ειδικά το διεθνές, οδηγεί σε μεγάλες θαλασσοταραχές. 

*Η Έλενα Περικλέους είναι Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας