ΓΡΑΦΕΙ Η ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ

«Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ έναν πόλεμο πιάσανε αιχμάλωτο και έναν σαλπιγκτή. Η δουλειά του ήταν να δίνει με τη σάλπιγγα το σήμα στη στρατιά για προέλαση, υποχώρηση, επίθεση και τα λοιπά. Ο σαλπιγκτής είπε: «Μη με σκοτώσετε, θα είναι άδικο. Γιατί εγώ δεν σκότωσα κανέναν και δεν έχω καν όπλο.

Το μόνο που έχω είναι αυτό το μπρούντζινο πράγμα (τη σάλπιγγα). Τότε του είπαν: «Είναι και παραείναι δίκαιο να σε σκοτώσουμε! Γιατί, ενώ εσύ ο ίδιος δεν πολεμάς, ξεσηκώνεις τους άλλους για μάχη!» (Από τους Μύθους του Αισώπου)

Αγαπητέ προπροπρο...πρόγονέ μου, ωραία ιστορία, σκέφτηκα αμέσως, αφού τώρα πια το πρόβλημά μου δεν ήταν να την καταλάβω, αλλά να την ερμηνεύσω, να την εξηγήσω, να την επαληθεύσω ή και να τη διαψεύσω. Αυτό συμβαίνει όσο μεγαλώνουμε, και πρέπει να σας αποκαλύψω πως τόσο το διάβασμα ενός βιβλίου, όσο και το γράψιμό του (αυτό ακόμα περισσότερο) μας μεγαλώνει, μας αλλάζει.

>>>>Διαβάστε επίσης: «Σε μια κόλλα λευκή»<<<<

Ας επιστρέψουμε όμως στον μύθο. Τον κατάλαβα μια χαρά που λέτε, γιατί είμαι πια σοφός. Το θέμα είναι αν συμφωνώ και ποια άποψη θα μοιραστώ μαζί σας. Φταίει ο κακόμοιρος ο σαλπιγκτής;
– Φυσικά και φταίει. Αφού παρακινεί με το σάλπισμά του σε πόλεμο. (Ο Ρίκι, με βεβαιότητα!)
– Ναι, αλλά κάποιος του έχει πει να το κάνει. (Ο ποντικός, με κατανόηση.)
– Ένα ναι και από μένα. (Η ποντικίνα χωρίς να ξέρει, το τι, το πού, το πώς και το γιατί, αφού η σχέση της
με τον ποντικό είχε καταστρέψει την ικανότητά της να έχει δική της άποψη – δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτό
συμβαίνει πάρα πολύ συχνά ανάμεσα στα ζευγάρια.)
– Συμφωνώ, εκτελεί διαταγές. (Η αραχνούλα, με περισσότερη κατανόηση.)
– Μπορούσε να αρνηθεί! (Ο Ρίκι, με την ίδια βεβαιότητα.)
– Μπορούσε; (Εγώ, προβληματισμένος...)
Με βασάνισε ο μύθος μέρες και νύχτες πολλές. Τον ξεδίπλωνα, τον ξαναδίπλωνα, τον σιδέρωνα, τον ξανασιδέρωνα, αλλά δεν έστρωνε στο μυαλό και στην ψυχή μου. Είχα, βλέπετε, τη ζωή του σαλπιγκτή στα χέρια μου. Αν έλεγα πως έφταιγε, θα έπρεπε να τιμωρηθεί, αν πάλι τον αθώωνα, θα ξέφευγε ένας ένοχος πολέμου. Σοβαρά θέματα αυτά. Δεν μπορείς να πάρεις απόφαση χωρίς να προβληματιστείς βαθιά.
Έπεσα λοιπόν σε βαθύ προβληματισμένο ύπνο. Είπα να μη με ενοχλήσει κανείς. Και ο βαθύς προβληματισμός, μέσω της υπνοπαιδείας, άρχισε. 

>>>>Διαβάστε επίσης: «Ανοικτή Επιστολή: Δώστε μας πίσω τη ζωή μας»<<<<

Στο πρώτο μου όνειρο είδα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να παίρνει αποφάσεις και να τις μοιράζει δεξιά και αριστερά στους παρατρεχάμενούς του. Εκείνοι τις εκτελούσαν. Αν οι αποφάσεις ήταν πετυχημένες, χειροκροτούσαν τον Πρόεδρο. Αν οι αποφάσεις ήταν αποτυχημένες και οδηγούσαν σε καταστροφή, εκτελούσαν τον παρατρεχάμενο, ο οποίος το μόνο που είχε κάνει ήταν να εκτελέσει τη διαταγή του Προέδρου. Ο Πρόεδρος, με άλλα λόγια, την έβγαζε πάντα καθαρή. Στο τέλος απέμεινε μόνος του και χειροκροτούσε τον εαυτό του. Εφιάλτης; Σίγουρα, αλλά με σοβαρές προοπτικές να βγει αληθινός…
… Στο τρίτο μου όνειρο, που ήταν και το καθοριστικό, ήμουν, λέει, εγώ σαλπιγκτής σε μια στρατιά γενναίων σκυλιών κι επιχειρούσαμε να πάρουμε τον λόφο με τα κόκαλα, τον οποίο φύλαγε ο εχθρός: ένα τσούρμο γάτες, σκληροτράχηλες και γυμνασμένες, αδίστακτες και ευλύγιστες. Δεν μας άφηναν να πλησιάσουμε.

Έγδερναν μύτες. Έβγαζαν μάτια. Νιαούριζαν τόσο δυνατά, που σου έπαιρναν τ’ αυτιά. Ένα λυκόσκυλο πήρε τον ρόλο του αρχιστράτηγου και είπε να ετοιμαστούμε για έφοδο. Εγώ φώναζα «Θα την πατήσουμε. Δεν είμαστε έτοιμοι. Ας σκεφτούμε άλλο τρόπο από την κατά μέτωπο επίθεση. Οι γάτες» έλεγα «είναι πονηρές, αλλά εμείς έχουμε περισσότερο μυαλό».

Τίποτα. Δεν με άκουσε κανείς. Αρνήθηκα το εναρκτήριο σάλπισμα. Είπα πως δεν θα γίνω εγώ ο σαλπιγκτής της καταστροφής και της πρώτης ιστορικής ήττας των σκύλων από τον αιώνιο εχθρό μας. Με καθαίρεσε από σαλπιγκτή με συνοπτικές διαδικασίες. Όρισε άλλον να εκτελέσει το σάλπισμα. Με έδιωξε από το στράτευμα φωνάζοντάς μου πως πρόδωσα τη φυλή και τη ράτσα μου. Έβαλα την ουρά στα σκέλια, γιατί δεν θα το άντεχα αυτό, πήρα πίσω τη σάλπιγγα και φύσηξα, με μισή καρδιά, το σάλπισμα της καταστροφής. Πανωλεθρία. Μας κρέμασαν όλους από την ουρά. Διαμαρτυρήθηκα; Εννοείται. Είπα πως δεν έφταιγα εγώ. Είπα πως εγώ ήμουν ένας απλός και τίμιος σαλπιγκτής. Τι είπαν; «Να διαβάσεις τον μύθο του Αισώπου για τον σαλπιγκτή μπας και επιτέλους μορφωθείς, αμόρφωτο και άξεστο σκυλί».
Ξύπνησα λαχανιασμένος από τη μάχη, καταϊδρωμένος και κατατρομαγμένος, με τη μουσούδα μου τραυματισμένη και το μάτι το δεξί μισόκλειστο. Τα είχα όμως καταλάβει όλα.

Είμαι τελικά υπέρ της υπνοπαιδείας, ειδικά όταν είναι τόσο ρεαλιστικά αποκαλυπτική. Ήμουν και πάλι έτοιμος να γράψω. Την 9η Αλήθεια στη γραμμή:
«Όταν κάποιος είναι ένας απλός, πλην τίμιος σαλπιγκτής, όντως εκτελεί διαταγές. Κάποιος άλλος κρύβεται πίσω από εκείνον που δίνει το σάλπισμα είτε της επίθεσης είτε της παύσης είτε της οπισθοχώρησης σ’ έναν πόλεμο. Παρ’ όλ’ αυτά, έχει την ευθύνη της πράξης του. Δεν είναι με άλλα λόγια αυτό που λέμε άμοιρος ευθυνών. Η μεγαλύτερη ευθύνη αναμφισβήτητα πάει σ’ εκείνον που έδωσε τη διαταγή, αλλά εκείνος, επειδή το ξέρει πάρα πολύ καλά, ξέρει να κρύβεται και συνήθως τη γλιτώνει, ενώ εκείνος που την πληρώνει είναι ο κακόμοιρος ο σαλπιγκτής.

»Αν η μοίρα σε έταξε να είσαι σαλπιγκτής, τότε πρέπει να είσαι έτοιμος να την πληρώσεις τη νύφη (δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει η φράση, αλλά μου αρέσει γι’ αυτό και την κλέβω) ακριβά. Μπορείς πάντα να διαφωνήσεις και να αρνηθείς να εκτελέσεις τη διαταγή, αλλά μάλλον πάλι εσύ θα την πληρώσεις ακριβά τη νύφη. Με άλλα λόγια, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Το ζήτημα είναι να μη γίνεις ποτέ σαλπιγκτής, τιμονιέρης, παρατρεχάμενος, να γίνεις είτε πρόεδρος είτε καπετάνιος είτε αρχιστράτηγος. Εκείνοι συνήθως τη γλιτώνουν εύκολα.

Συμπέρασμα; Όταν θα σας καλέσουν σε συνέντευξη για τη θέση του σαλπιγκτή, να προσποιηθείτε πονόλαιμο, να πείτε πως δεν χτύπησε το ξυπνητήρι, πως σας στάθηκε ένα κόκαλο στον λαιμό, πως δεν έχετε μουσικό αυτί, πως είστε χρόνιος καπνιστής και δεν μπορείτε να φυσήξετε δυνατά, οτιδήποτε με άλλα λόγια σκεφτείτε, φτάνει να μην πάρετε τη θέση!»
Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ.1 : Ο νοών νοείτω
Υ.Γ.2: Απόσπασμα από το βιβλίο: «Ο Σκύλος που τον φώναζαν Αίσωπο» (Εκδόσεις Teleia)