Κι όμως. Μετά από τρεις τουλάχιστον δεκαετίες σοβαρών τουριστικών ροών προς την Κύπρο, η χώρα ακόμη αναζητεί ή θα έπρεπε να αναζητήσει την  ταυτότητά της

Τι κι αν τα τελευταία χρόνια ο τουρισμός καταγράφει απανωτά ρεκόρ; Αποδίδεται αυτή η τάση σε κάποια ριζοσπαστική πολιτική της πολιτείας; Μήπως σε εναλλακτικές μορφές τουρισμού ή στην αύξηση της συνδεσιμότητας της χώρας με τον υπόλοιπο κόσμο; Η απάντηση σε όλα τα πιο πάνω ερωτήματα είναι αρνητική. Και είναι αρνητική διότι το μόνο «νέο» που προωθείται είναι το καζίνο, που ως concept δεν υπήρχε στην Κύπρο και η εγγύτητα με τη Μέση Ανατολή σε συνάρτηση με τον «απαγορευμένο καρπό» που θα προσφέρει η χώρα, δημιουργούν την προσδοκία για αύξηση υψηλού, οικονομικού υποβάθρου τουριστών. 

Η αύξηση στις αφίξεις των τελευταίων χρόνων αποδίδεται σε μια σειρά άλλων  παραγόντων, που αφορούν κυρίως τις εξελίξεις σε γειτονικές χώρες, γεωπολιτικές διαμάχες, στρατιωτικές συρράξεις και τρομοκρατικές επιθέσεις. Ο παράγοντας ασφάλεια αποδεικνύεται πιο σοβαρός από κάθε άλλο πλεονέκτημα έχει να επιδείξει η Κύπρος και το παράδοξο είναι πως ούτε καν σε αυτόν δεν έχει γίνει κάποια σοβαρή επένδυση, έστω επικοινωνιακή. 

Τι προϊόν πουλά η Κύπρος; 
Ο καλός καιρός. Μόνο αυτό προσφέρει η Κύπρος; Μάλλον ναι! Ο ήλιος και η θάλασσα αποτελούν κύρια χαρακτηριστικά της Κύπρου, αλλά προφανώς δεν αποτελούν αποκλειστικό προνόμιο, ιδίως όταν οι ανταγωνιστές της χώρας είναι τα υπόλοιπα μεσογειακά κράτη, δηλαδή του δημοφιλέστερου τουριστικού προορισμού στον κόσμο με παρόμοιο κλίμα. 

Ποια ιστορία μοιράζεται;
Κι όμως. Μετά από τρεις τουλάχιστον δεκαετίες σοβαρών τουριστικών ροών προς την Κύπρο, η χώρα ακόμη αναζητεί ή θα έπρεπε να αναζητήσει την  ταυτότητά της. Τι τελικά θα έπρεπε να προωθεί η Κύπρος στους ξένους; Την ιστορία της; Ποια όμως ιστορία; Την ελληνική; Μα δεν είναι μόνο αυτή κομμάτι της. Την οθωμανική και όσα έχει να επιδείξει στον μουσουλμανικό κόσμο ή μήπως τη μεσαιωνική; Η πολλών αιώνων σύνδεση με τον Χριστιανισμό και το Βυζάντιο; Ή η αγγλοκρατία της οποίας ο αντίκτυπος είναι διάχυτος στην Κύπρο. Η απάντηση κρύβεται σε όλα τα πιο πάνω και σε ακόμη περισσότερα. 

Μια καλή ιστορία είναι αρκετή 
Τα τείχη της Λευκωσίας δεν είναι μόνο ένα αρχιτεκτονικό δημιούργημα των Ενετών, αλλά ολόκληρη ιστορία μαχών, εξέλιξης, αμυντικών τακτικών, τέχνης, οπτικής του κατακτητή για τον τόπο που έφτιαξε υποδομές και τεχνολογία. Πού, πόσο και πώς αναδεικνύονται αυτά;

Την παγκοσμίου φήμης θεά της ομορφιάς και την «κυπριακή καταγωγή» της πώς την έχουμε προωθήσει στον υπόλοιπο κόσμο; Ή τα ερείπια του οικισμού της Χοιροκοιτίας; Εδώ θα μου πείτε δεν υπάρχει ένα σοβαρό μουσείο να αναδείξει την ιστορία της Κύπρου, την πλούσια, την πολυδιάστατη, την ταραχώδη, την περίτεχνη και την πολύπλοκη αυτή ιστορία, σε αυτή τη γωνιά του πλανήτη που κάθε κατακτητής άφησε κι ένα μικρό ή και μεγαλύτερο αποτύπωμά του. Από τη γλώσσα μέχρι τη γαστρονομία, κι από την αρχιτεκτονική μέχρι την κουλτούρα, έχουμε να επιδείξουμε πώς όλα μαζί μπορούν να γίνουν βίωμα σε κάθε αρχαιολογικό χώρο, κάθε σοκάκι, κάθε παραλία ή βουνό, σε κάθε ποτήρι κρασί ή ένα καλομαγειρεμένο πιάτο φαγητού.  

Κι όμως εξακολουθούμε να πουλούμε πολυτελή resort, χαλαρωτικά σπα και βόλτες στην άμμο. Δεν λέω, καλά όλα αυτά αλλά το θέμα είναι τι λέει ο τουρίστας όταν επιστρέφει στη χώρα και κυρίως πως και τι βιώνει κατά την παραμονή του στη χώρα. Η εμπειρία που είναι απόλυτα συνυφασμένη με την ιστορία, τον μύθο αι την παράδοση είναι το κλειδί στον τουρισμό. 

Πλάνο για το μέλλον υπάρχει; 
Κάποια βασικά στοιχεία δίνουν -έστω την αίσθηση- ότι κάτι επιχειρείται να γίνει προς τη σωστή κατεύθυνση και πως η πολιτεία δεν εφησυχάζει από τα απανωτά ρεκόρ των τελευταίων ετών. Αυτά περιστρέφονται γύρω από τις ακόλουθες κινήσεις: 
1. Την πρόθεση για δημιουργία Υφυπουργείου Τουρισμού.
2. Τη συμφωνία με εξωτερικό, συμβουλευτικό οίκο ο οποίος κατέγραψε που βρίσκεται και που είναι καλά να φτάσει ο κυπριακός τουρισμός και 
3. Το καζίνο. Και όχι επειδή είμαι υπέρ αυτού του είδους ψυχαγωγίας ή επιχειρήσεων, αλλά επειδή αποτελεί κάτι διαφορετικό από αυτά που για δεκαετίες είχαμε στην Κύπρο. Ο παράγοντας λειτουργίας πολλών τέτοιων επιχειρήσεων στα Κατεχόμενα προφανώς παίζει τον δικό του ρόλο. 

Αλλά ας επανέλθω στο ερώτημα που τίθεται με το τιτλάκι λίγο πιο πάνω: Υπάρχει πλάνο για τον κυπριακό τουρισμό; Αυτό θα καταδειχτεί ίσως και εντός του επόμενου χρόνου με τη δημιουργία -κατά πάσα πιθανότητα- του Υφυπουργείου, αλλά κυρίως των στόχων που θα θέσει και της αποστολής που θα αναλάβει να υπηρετεί. 

Το μοντέλο: κίνητρα/χορηγίες/εκθέσεις/τουριστικοί πράκτορες/ήλιος και θάλασσα αργοπεθαίνει. Το διαδίκτυο για αγορά εισιτηρίων και για εξασφάλιση χώρου διαμονής δημιουργεί τεράστιες προκλήσεις, τόσο για τις ροές τουριστών προς την Κύπρο όσο και για τις τοπικές συμβατικές/παραδοσιακές τουριστικές επιχειρήσεις. Οι εν λόγω τάσεις συνδυάζονται με τις νέες γενιές πολιτών, επομένως και καταναλωτών ή ταξιδιωτών που κουβαλούν μαζί τους νέες συνήθειες, νέες κουλτούρες, νέες απαιτήσεις και ισχυρότερη δίψα για εμπειρία παρά για ξεκούραση, χαλάρωση η ένα γεύμα με καλά μαχαιροπίρουνα και ατσαλάκωτο, λευκό τραπεζομάντηλο. Μάλιστα, ο ρυθμός μετάβασης από τη μια γενιά στην άλλη γίνεται με ταχύτερο-πλέον- ρυθμό, όπως ταχύτερα πρέπει η χώρα να ανταποκριθεί στις ολοένα και αυξανόμενες προκλήσεις και απαιτήσεις. 

Και όλα αυτά για να μην περάσει ο τίτλος του άρθρου από τον ενεστώτα στον αόριστο…