ΓΡΑΦΕΙ Η
ΗΒΗ ΛΑΜΠΡΟΥ*

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία έχει πραγματικά θύματα, σπέρνει τον πόνο και την καταστροφή και δεν δείχνει σημάδια τέλους. Η εισβολή όμως έδωσε την αφορμή, το χώρο , να αναζωπυρωθεί η συζήτηση για το ποιος, ποια πολιτική δύναμη, κόμμα ή άτομο έχει απόθεμα και περγαμηνές δημοκρατικότητας, και ποιος ψεύδεται, ποιος κρατάει ίσες αποστάσεις. Η βασική θέση που τίθεται είναι , όποιος δεν τα λέει όπως ακριβώς θέλω να τα πω εγώ , αυτόματα γίνεται ψεύτης, προδότης.

Παλιοί λογαριασμοί βγήκαν στην φόρα, ενώ για πολλοστή φορά η ελευθερία της γνώμης ισχύει με λογική παρτάκια, δηλαδή όταν αυτό που λέγεται είναι σύμφωνο με τα δικά μου πιστεύω, επιτρέπεται να εκφράζεται. Σε περίπτωση έστω της ελάχιστης διαφοροποίησης, αντιμετωπίζεται χλευαστικά, παρουσιάζεται ως συμμαχία με τον εχθρό και εγκαλείται. Δεν είναι καινούρια τακτική αυτή, απλώς τώρα είναι ιδιαίτερα έντονη.

Ας μη ξεχνάμε πως στον πόλεμο πρώτο θύμα είναι η αλήθεια.

Ποιες αλήθειες ξέρουμε αλλά δεν φαίνεται πως μας αρέσουν:

1. Ο Ζελένσκι είναι ένας δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος ο οποίος έχει φιλελεύθερο προσανατολισμό και χρησιμοποιεί τον λαϊκισμό και τον εθνικισμό για να πλασάρει πολιτικές.

2. Το τάγμα Αζοφ είναι μια μιλιταριστική εθνικιστική ομάδα , με φασιστικό προσανατολισμό. Είναι καταχωρημένο από όσους μελετούν την τρομοκρατία και τις ακραίες πολιτικά ομάδες, ως νέο ναζιστική ομάδα με στενές σχέσεις τόσο με την πολιτική όσο κυρίως με την στρατιωτική εξουσία της Ουκρανίας. Μέχρι και το facebook το είχε στις απαγορευμένες οργανώσεις για φασιστικό και ρατσιστικό λόγο , μέχρι και τον Φεβρουάριο

3. Ο Πούτιν δεν είναι, ούτε αποτελεί τη φυσική συνέχεια της Σοβιετικής Ένωσης. Είναι ακόμα ένας αυταρχικός ηγεμόνας μιας μεγάλης και ισχυρής χώρας που πάσχει από φοβερές κοινωνικές ανισότητες και έλλειμα δημοκρατίας.

4. Αν εμείς εδώ φάμε τις σάρκες μας πως ο Α ή ο Β είναι με τον Πούτιν ή αν η αναφορα χ σε κάνει φιλορώσο, ποσώς δεν αλλάζει η κατάσταση στην Ουκρανία. Δεν αλλάζει όμως ούτε η κατάσταση στην Κύπρο. Αντίθετα, η διαμάχη αυτή καταφέρνει να μετατοπίσει το επίκεντρο της συζήτησης σε ανούσια και ανώφελα θέματα, αποφεύγοντας τη δημιουργία ενός ουσιαστικού δημόσιου διαλόγου για τις συνέπειες του πολέμου, για την οικονομική δυσπραγία που ακολουθεί, για τους αμάχους αλλά και για τους πρόσφυγες που αυξάνονται.

‘Ένα είναι το ζητούμενο, να σταματήσει ο άδικος αυτός πόλεμος. Να αποσυρθούν τα ρωσικά στρατεύματα από την Ουκρανία. Να μην κτίζουμε πολιτικό κεφάλαιο πάνω στον πόνο των προσφύγων, αντίθετα να αναδείξουμε την αλληλεγγύη ως κυρίαρχη πράξη. Την αλληλεγγύη σε πρόσφυγες ανεξάρτητα χρώματος, θρησκεύματος, φυλής.

Να μην επιτρέπουμε στο φασισμό, στις φασιστικές εκφάνσεις, στις φασιστικές νοοτροπίες να ευδοκιμούν.

*Η Ήβη Λάμπρου είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Frederick.