ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Δεν ξέρω αν το έχετε νιώσει ποτέ. Εκείνο το αίσθημα του να γλιστρά το βλέμμα των απέναντί σου από πάνω σου λες και δεν υπάρχεις. Όπως το νερό γλιστρά και καταλήγει αδιάφορο και αμετάβλητο από την ομπρέλα στο έδαφος. Λες και το σώμα σου είναι απολύτως διάφανο ή λες και το βλέμμα των απέναντί σου λειτουργεί όπως την ακτινοβολία Χ και δεν το σταματάς ως ύλη σημαντική και αξιοσημείωτη.

Αν δεν σας αφορά η πιο πάνω περιγραφή, αν δεν σας έχει τύχει ποτέ, τότε αν και δεν ξέρω ποιος/ποια είσαι μπορώ να πω με βεβαιότητα, σχεδόν απόλυτη, ποια/ποιος δεν είσαι.

Δεν είσαι γυναίκα με μπούρκα σε χώρα μουσουλμανική.

Δεν είσαι ηλικιωμένος/η σε περίοδο αποστρατείας από την εργασία και τη ζωή.

Δεν είσαι ανάπηρος/η σε χώρα όπου η πρόσβασή σε χώρους και δραστηριότητες είναι ανύπαρκτη ή και απαγορευτική.

Δεν είσαι αυτιστικός/η σε μια τάξη όπου όλοι τραγουδούν, φωνάζουν, αγγίζονται.

Δεν είσαι μετανάστης σε μια χώρα που το χρώμα και η καταγωγή ορίζουν την αξία σου.

Δεν είσαι ευάλωτος σε περίοδο πανδημίας.

Δεν είσαι με άλλα λόγια χοντρός, άσχημη, κοντός, με διαφορετική ταυτότητα φύλου...

Είσαι με άλλα λόγια ορατός και ταιριαστός στον καμβά που ζωγραφίζουμε με όσα επιτρέπονται να μπουν στην δήθεν εικόνα της ευημερούσας και ευνομούμενης κοινωνίας μας.

Αν δεν είσαι στην εικόνα τότε μάλλον δεν χωράς ή περισσεύεις στο καλούπι που ενίοτε επικρατεί και διαμορφώνεται από κάποιους ανεγκέφαλους influencer,  από τα ΜΚΔ, τα ΜΜΕ, την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, την κουλτούρα, τα στερεότυπα, τις βαθιά ριζωμένες στη θρησκεία αντιλήψεις. Ευτυχώς που δεν υπάρχει και το κρεβάτι του Προκρούστη να σε τοποθετεί εκεί όμορφα και ωραία και να σε ευθυγραμμίζει στο μήκος των αμόλυντων, των τέλειων, της εκάστοτε επικρατούσας Αρίας φυλής. Στραβάρα μας.

Πόσο μάλλον αν αντί για παντελώς αόρατος, που μπορεί να πληγώνει γιατί υπογραμμίζει την ανυπαρξία σου, γίνεσαι αποσπασματικά ορατός άρα μιαρός. Κανένας και τίποτα τότε δεν σε προστατεύει από ύβρεις, ξυλοκοπήματα, βία, απαξίωση κάθε μορφής με λόγια και έργα.

Άρα το ζητούμενο είναι η ορατότητα. Να φαίνεστε, αγαπημένοι που ανήκετε στη στρατιά των αοράτων. Να κεντρίζετε συνειδήσεις. Να είσαστε τόσο ορατοί που να λάμπετε. Να είσαστε περήφανοι και να το ακτινοβολείται δυνατά, για το φύλο σας που γεννά και δημιουργεί και επιμένει, την πολύχρονη προσφορά σας στην πατρίδα στα παιδιά και στα εγγόνια σας, την αναπηρία σας που την αποδεχτήκατε και παλέψατε να την μετατρέψετε σε δύναμη ψυχής, το μεταναστευτικό σας βιογραφικό που σας επιτρέπει να ξέρετε πως τις σκοτεινές μέρες καμιά φορά τις ακολουθούν ουράνια τόξα, τη διαφορετικότητά σας που σας ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες το γάλα από την πανομοιότυπη μάζα των ασημάντων. Μπορεί να είσαστε ενίοτε αόρατοι σε όσους έτσι κι αλλιώς δεν βλέπουν, αλλά δεν είσαστε ασήμαντοι. Μην αφήσετε κανένα να σας πείσει για το αντίθετο.

Η μόνη απάντηση είναι η ορατότητα που φωνάζει αλήθειες. Την ορατότητα αυτή πρέπει να υποβοηθούν και να υπογραμμίζουν οι την εξουσία έχοντες και τις αποφάσεις λαμβάνοντες. Η στρατιά των αοράτων πρέπει να βγει στο φως. Λαμπερή και περήφανη.

Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ. 1:   Στη νέα σχολική χρονιά, να μην είναι κανένας αόρατος. Όλα να είναι για όλους.

Υ.Γ.2: Ευχή σε ένα αστέρι- «Θέλω να γίνω αόρατος» (Απόσπασμα-  «Ένα Μπαούλο γεμάτο Ιστορίες»)

«Κάνεις λάθος.», επανέλαβε το αστέρι με τη λυπημένη του φωνή.

«Δεν κάνω λάθος. Αλήθεια σου λέω. Είμαι πολύ δυστυχισμένος.».

«Κάνεις λάθος. Λάθος στην ευχή που έκανες.»

«….» έμεινα εγώ τότε άφωνος.

«Επανέλαβε μαζί μου τις σωστές ευχές και όλα θα φτιάξουν.»

Και τις επανέλαβα. Και κατάλαβα. Και όλα έφτιαξαν.

«Θέλω να με φωτίσεις για να με βλέπουν όλοι»

«Θέλω να δώσεις στη ψυχή μου δύναμη να δυναμώσω και να αντισταθώ»

«Θέλω να μπορέσω να το μοιραστώ και να ζητήσω βοήθεια»

«Θέλω να κάνεις όλους εκείνους που αδιάφορα βλέπουν και δεν μιλούν να πούνε φτάνει πια. Δεν γίνεται να τον κτυπάς»

*Η Έλενα Περικλέους είναι Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας