ΓΡΑΦΕΙ Η ΗΒΗ ΛΑΜΠΡΟΥ*

Κοντεύει η εποχή των αναστοχασμών , των αναδρομών, των απολογισμών.  Φέτος θα είναι πάλι μια χρονιά που συγκλονίστηκε ο λαός, το συναίσθημα μας πλημμύρισε, μόνο και μόνο για να στερέψει η ευαισθητοποίηση μας μια βδομάδα αργότερα. Τελευταία είδηση που μας τάραξε ήταν η δολοφονία από την αστυνομία «ηθικής» μιας νέας γυναίκας στο Ιράν.

Οφείλω να πω πως ότι έχει να κάνει με το Ισλάμ μας τσιγκλάει. Είναι δώρο στην ξενοφοβική μας φαρέτρα. (by the way, το ότι το Κατάρ που θα φιλοξενήσει το στοιχηματικό γεγονός της χρόνιας είναι ισλαμική χώρα το προσπερνάμε). Όποιες ομοιότητες με δικές μας θρησκευτικές συνήθειες και θρησκόληπτες εξάρσεις, δεν εξετάζονται.

Διαβάστε επίσης:

• Ας μιλήσουμε για σινεμά

• Η σημαντικότητα της ευπρεπούς παρουσίας στα σχολεία

Έγινε η νεκρή φοιτήτρια σύμβολο αντίστασης  και ξεσηκωμού στο Ιράν , και αποφασίσαμε αλληλεγγύη μέχρι τελικής πτώσης- γίναμε je suis Machsa Amini, για δύο μέρες και είκοσι ποσταρίσματα στον τοίχο μας. Όσο είναι μακριά μας, είμαστε με όλους τους λαούς, κατά της αδικίας και της ανισότητας. Μόλις πλησιάσουν αρχίζουμε τη διαλογή, την κριτική, την απόρριψη. Ανακαλύψαμε με αυτή την ευκαιρία πως στη χώρα μας έχουμε Ιρανούς και Ιρανές που είναι καλοί μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενοι, σωστοί φορολογούμενοι πολίτες.  Δεν αναφέραμε βέβαια πως κάποιοι είναι δέκα χρόνια εδώ και ακόμα δεν τους έχει δοθεί η υπηκοότητα,  έστω και αν πληρούν τα κριτήρια, ίσως γιατί είναι όπως και μείς, κανονικοί άνθρωποι, χωρίς τα εκατομμύρια για να αγοράσουν διαμερίσματα σε πύργους. 

Το παρουσίασαν το θέμα στα ΜΜΕ, μια δύο τρεις μέρες, το τράβηξαν για μια βδομάδα, και πήγαν σε άλλα. Η επικαιρότητα λέει τρέχει.  Καλά έκαναν. Δεν είναι δα και ποδοσφαιρική αναμέτρηση!

Η ιρανική νεολαία φέρει το κύριο βάρος της οικονομικής στασιμότητας και της απομόνωσης της χώρας. Η ανεργία αυξάνεται - τώρα είναι επίσημα 23,7 τοις εκατό μεταξύ των ατόμων ηλικίας 15 έως 24 ετών - και οι ευκαιρίες εργασίας συρρικνώνονται. Ακόμη και όσοι έχουν θέσεις εργασίας αντιμετωπίζουν στάσιμους μισθούς και μειωμένη αγοραστική δύναμη, εν μέρει χάρη στις δυτικές κυρώσεις που επιβλήθηκαν για τον αποκλεισμό του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν. 

Στη δικιά μας χώρα η ανεργία δεν είναι τόσο ψηλή, αλλά οι νέοι μας μένουν με τους γονείς τους μέχρι τα τριάντα τους, Στη χώρα μας ένας καπνός (από ναργιλέδες και ηλεκτρονικά τσιγάρα) καλύπτει την επαναστατικότητα. 

Δεν βγαίνουμε στους δρόμους με τίποτα. Ούτε για τις ανάγκες  και τα θέλω μας, ούτε για να σταθούμε αλληλέγγυοι. Δεν σηκωνόμαστε από την καταπληκτική επαναστατικότητα του καναπέ μας, για κανέναν και πάμε ντουγρού  να επιλέξουμε και έναν πρόεδρο που δεν παίρνει θέση για τίποτα. Δεν θα μας φέρει μάλλον  ποτέ στη θέση να εναντιωθούμε σε κάτι. Καλό είναι και αυτό.

*Η Ήβη Λάμπρου είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Frederick