Αναρωτιέμαι τι θα απαντούσαμε στην ερώτηση: « Τι θα θέλατε να έχετε μπροστά σας έναν καθρέφτη ή ένα παράθυρο;»

>>> ΟΛΗ Η ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ BRIEF ΜΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ <<< 

Αντιλαμβάνομαι πως εκτός από τους διαγνωσμένους παθολογικά ναρκισσιστές θα απαντούσαμε: « Παράθυρο φυσικά! Και μάλιστα με θέα!»

«Και αν το παράθυρο βλέπει σε ένα αδιέξοδο με ένα τσιμεντένιο τοίχο απέναντι;»

«Και αν το παράθυρο είναι λεκιασμένο και δεν επιτρέπει καν μια καθαρή ματιά στο αδιέξοδο και στον τσιμεντένιο τοίχο;»

Και εδώ τα πράγματα δυσκολεύουν. Τώρα τι απαντούμε; Ένα αδιέξοδο με ένα τσιμεντένιο τοίχο να σου κλείνει τον δρόμο; Ή μήπως να επιστρέψουμε στον καθρέφτη με την χρυσοποίκιλτη κορνίζα που αντανακλά τον ωραιότατο εαυτό μας; 

Ιδού λοιπόν η απορία. Καθρέφτης ή παράθυρο;

Επίκαιρη; Νομίζω. Ξεκινούν τα σχολεία. Τι σχέση έχουν με τους καθρέφτες και τα παράθυρα; Αν το σχολείο επιτελούσε το έργο του ως οφείλει, τότε κανένας από εμάς δεν θα έπρεπε να απορεί με τον συγκεκριμένο προβληματισμό.

Δεν μπορώ πλέον να δίνω δικαιολογητικό σε κανένα. Δεν μπορώ πλέον να αναγνωρίζω καλές προθέσεις σε όλους και να λέω πως φταίει το σύστημα. Δεν μπορώ πλέον να νίπτω τας χείρας μου. Φτάνουν οι ποντιοπιλατισμοί! Φταίμε και εμείς. Φταίτε και εσείς. Φταίνε και οι άλλοι!

Μα κανένα φως; Τόσες μεταρρυθμίσεις και πάντα να καταλήγουμε μπροστά από καθρέφτες; Να βλέπουμε και να θαυμάζουμε τους εαυτούς μας; Και όταν βλέπουμε ρυτίδες να προχωρούμε είτε σε προσωρινές είτε σε μόνιμες λύσεις βελτίωσης; Ναι, στα botox  και στις πλαστικές διορθωτικές αναφέρομαι. 

Όσο επιμένουμε να κρατάμε μπροστά μας τον καθρέφτη ποτέ δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε την αλλαγή. Μόνο αν τους σπάσουμε όλοι μαζί θα μπορέσουμε να αντικρίσουμε το παράθυρο που κρύβεται πίσω τους.
Μα αφού τα παράθυρα σε αδιέξοδο ατενίζουν. Και ο τσιμεντένιος τοίχος μοιάζει απροσπέλαστος. Και να σπάσουμε τους καθρέφτες τι θα αντικρίσουμε;

Έτσι, απλώς ενημερωτικά, τα αδιέξοδα και οι τσιμεντένιοι τοίχοι ήταν πάντα εκεί και ανέμεναν εκείνον που θα άνοιγε δρόμους στα αδιέξοδα και θα έριχνε τους τσιμεντένιους τοίχους. Και φυσικά επειδή τα αδιέξοδα δεν είναι τυχαία που στήνονται, ούτε οι τσιμεντένιοι τοίχοι τυχαία κτίζονται  εκπαιδευόμαστε με μαεστρία στα 16 και βάλε, χρόνια στο εκπαιδευτικό- και όχι μόνο –σύστημα να τα δεχόμαστε ως δεδομένα και μάλιστα πολλές φορές να θεωρούμε πως μας προστατεύουν από επικίνδυνα μονοπάτια/διαδρομές και θεάματα που μπορεί να μας βλάψουν. Μια χαρά εξυπηρετούν οι καθρέφτες λοιπόν. Να κοιταζόμαστε και να αυτοθαυμαζόμαστε για τα φτιασίδια μας. 

Τα ισοπεδώσαμε τα σχολεία μας λοιπόν γεμίζοντας τα με άχρηστες γνώσεις που αποδυναμώνουν τη δυνατότητά τους να δημιουργούν και να ανατρέπουν. Τσακίσαμε και τους εκπαιδευτικούς για να μην βλέπουν καθαρά τον στόχο και να προσανατολίζονται στην όσο το δυνατό πιο περίτεχνη προσφορά της πολύπλοκης- «άχρηστης»- αφού δεν νοηματοδοτείται- γνώσης. Καταστρέψαμε τις σχέσεις μέσα στο σχολείο. Μέσα στην τάξη. Έξω στην αυλή. Μπλοκάραμε τους διαύλους επικοινωνίας και επικεντρωνόμαστε στα μαλλιά, στα σκουλαρίκια, στις ψεύτικες βλεφαρίδες και στα νύχια. Βομβαρδίζουμε με εγκυκλίους και οδηγίες. Με  νομοθεσίες και κανονισμούς. Τόσο πολύπλοκους που δεν απομένει χρόνος να αγαπήσεις τους μαθητές σου και να απολαύσεις το ταξίδι της μάθησης. Εγκλωβίσαμε τα παιδιά μας σε διαδρομές ατέλειωτες, σε φροντιστήρια, σε εξετάσεις που μετρούν το τι αποστήθισαν.

Επαναλαμβάνω πως δηλώνω ενοχή. 

Φταίμε όλοι. Ο κάθε μαθητής που δεν επαναστατεί διεκδικώντας το δικαίωμά του στη μάθηση και δεν διαμαρτύρεται που του κλέβουν το δικό του αύριο. Ο κάθε εκπαιδευτικός που ακολουθεί πιστά τις οδηγίες και το βιβλίο χωρίς να προσθέτει αγάπη, φαντασία, όραμα, ένα κομμάτι από τον εαυτό του στο μάθημα.  Ο κάθε διευθυντής σχολείου που παγιδεύεται σε πολυσέλιδες εγκυκλίους και κανονισμούς. Ο κάθε διοικητικός, εποπτικός, ή άλλος λειτουργός που συμβάλλει στο να μεγαλώνει ο όγκος των υπηρεσιακών φακέλων που μας πλακώνουν και τη ψυχή και το μυαλό. Ο κάθε ακαδημαϊκός που στον σχεδιασμό των αναλυτικών δεν τοποθέτησε ως πυξίδα το παιδί και το αύριο. Ο κάθε υπουργός που επέτρεψε στο σύστημα να τον ποδοπατήσει και δεν τροχοδρόμησε τις αλλαγές που κάποτε ονειρευόταν. Ο κάθε βουλευτής που με τη ψήφο του ή την αποχή του επιτρέπει να ψηφίζονται νομοσχέδια απαράδεκτα και κανονισμοί χωρίς νόημα και ουσία.

Ο κάθε  πρόεδρος της δημοκρατίας που δεν συνειδητοποιεί πως χωρίς παιδεία, ποιοτική και απελευθερωτική- σε όλα τα επίπεδα- καμία χώρα δεν έχει αύριο, ακόμη και αν ευημερούν οι δείκτες της οικονομίας. 

Να τσακίσουμε τους καθρέφτες. Να κοιτάξουμε έξω από τα λεκιασμένα παράθυρα. Να ρίξουμε τους τσιμεντένιους τοίχους. Να μετατρέψουμε σε λεωφόρους τα αδιέξοδα. Αυτό. Μόνο.
Καλή σχολική χρονιά!

Υπογραφή: Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων.

Υ.Γ. «Ο τελικός σκοπός της εκπαίδευσης είναι να μετατρέψει τους καθρέφτες σε παράθυρα». – Sydney J. Harris

*Η Έλενα Περικλέους είναι Συγγραφέας-Εκπαιδευτικός