ΓΡΑΦΕΙ Η 
ΗΒΗ ΛΑΜΠΡΟΥ*

Ως λαός μας αρέσουν τα δραματικά, με τα βαρύγδουπα  λόγια, τις μεγαλόσχημες φράσεις, τις υπερβολές, τις παρομοιώσεις. Πετάμε στίχους (ποτέ ολόκληρο ποίημα) κυρίως από τον Καβάφη και την Ιθάκη του για να νουθετήσουμε,  ενώ αμέσως μετά χρησιμοποιούμε φράσεις από καψουροτράγουδα, για να περιγράψουμε ή να εξηγήσουμε κάτι άλλο.

Χρησιμοποιώντας  κλισέ και ανούσιες, κενές περιεχομένου φράσεις επειδή ακούγονται ωραία, γλιτώνουμε από την προσπάθεια και την πρόκληση όχι μόνο να δημιουργήσουμε τις σκέψεις και τις απόψεις μας σε μια νέα γλώσσα, εξελίσσοντας και εμπλουτίζοντας την υπάρχουσα,  αλλά να αντιμετωπίσουμε πραγματικά τι είναι πραγματικά οι σκέψεις και οι απόψεις μας. Με άλλα λόγια, η χρήση ασαφούς και τετριμμένης γλώσσας αντανακλά ασαφή και τετριμμένη σκέψη.

>>Διαβάστε επίσης: Οι ειδήσεις που μας ταράζουν, πεθαίνουν πιο νωρίς;<< 

Μάθαμε φέτος να χρησιμοποιούμε την λέξη γυναικοκτονία η οποία επακριβώς εξηγεί τη δολοφονία γυναικών ή κοριτσιών εξαιτίας του φύλου τους.  Η πρώτη χρήση της λέξης έγινε τον 19ο αιώνα. Η μη χρήση της για τόσα χρόνια, είναι ενδεικτική και της  στάσης της κοινωνίας απέναντι στην παραδοχή αυτών των δολοφονιών.

Τώρα παρακολουθώντας το ξεδίπλωμα της υπόθεσης  του παιδοβιασμού στην Αθήνα , αντιλαμβάνομαι ακόμα περισσότερο την ανάγκη για την προσεκτική αλλά και την στοχευμένη χρήση της γλώσσας.  Οι λέξεις  σχέση, συνεύρεση, σεξουαλική επαφή, μειώνουν τη  βαρύτητα και βαναυσότητα της πράξης, κανονικοποιόντας την. Η λέξη  πελάτης κάνει το βιασμό νόμιμη εμπορική πράξη (τέτοια ήταν για τον μαστροπό, όχι για το κορίτσι ).

>>Διαβάστε επίσης: Ας μιλήσουμε για σινεμά<< 

Προσθέστε στην πονηρά ανακριβή και καθησυχαστική γλώσσα και το θέαμα που παρακολουθούμε από τα μέσα επικοινωνίας και η συνταγή της απευαισθητοποίησης είναι έτοιμη. Τα μέσα για ακόμα μια φορά ασεβούν απέναντι στα θύματα, κάνοντας ακόμα πιο δύσκολη την επούλωση του τραύματος. 

Σε όσους επίσης εφησυχάζουν λέγοντας πως αυτά συμβαίνουν αλλού, να θυμίσω απλά δύο περιστατικά , την διαπόμπευση στα μέσα συμβατικά και μη , της νεαρής Βρεττανής τουρίστριας που βιάστηκε, και  της Έλενας που αυτοκτόνησε αφού ποτέ δεν ξεπέρασε το τραύμα του βιασμού και της κακοποίησης της στην ανάδοχη οικογένεια της.

Μέσα στην μαυρίλα αυτή,  όταν διάβασα στο τελευταίο σημείωμα του Αλέξανδρου Νικολαΐδη με την προτροπή να σωθεί έστω και ένα παιδί με τα λεφτά από τη δημοπρασία των μεταλλίων, ανάσανα. 

*Η Ήβη Λάμπρου είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Frederick