ΓΡΑΦΕΙ Η ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ

Δεν θα αναφερθώ στα αυτονόητα. Στις Ροζ Φιγούρες και στον Καρκίνο του Μαστού. Στην επιλογή για σπάσιμο των στερεοτύπων από μέσα. Με όπλα τον ίδιο τους τον εαυτό. Ροζ φιγούρες να πορεύονται για τον καρκίνο, του Μαστού, και όχι μόνο. Για να κτυπήσουν το καμπανάκι του εθελοντισμού και της ατομικής συμβολής σε ένα φαινόμενα καθαρά ιατρικό για το οποίο το κράτος θα έπρεπε να είχε προνοήσει επαρκώς εδώ και δεκαετίες. Δεν είναι ξέρετε αναλώσιμες οι μανάδες, οι γιαγιάδες μας, οι φιλενάδες μας. Δεν θα έπρεπε να εξαρτάται η επιβίωσή τους από τη συλλογή χρημάτων και από εκστρατείες ευαισθητοποίησης. Δεν ξεχνούμε εννοείται την εμπειρία του καρκίνου, αλλά διεκδικούμε το δικαίωμα να μην αντιμετωπίζονται ως καρκινοπαθείς εφόρου ζωής. Τα άτομα με εμπειρία καρκίνου πρέπει να έχουν πρόσβαση με ίσους όρους τόσο σε ασφαλιστικές καλύψεις όσο και σε χρηματοπιστωτικές διευκολύνσεις. Θα έπρεπε το παράσημο του επιβιώσαντος από τη μάχη με τον καρκίνο να μην αποτελεί εμπόδιο, αλλά διευκόλυνση στα όσα ακολουθούν στη ζωή του. Αυτό ως εισαγωγή στη βάση του φετινού αιτήματος, το «Δικαίωμα στη Λήθη» των ροζ, και όχι μόνο,  φιγούρων.

>>> Διαβάστε επίσης: «Μια παρτίδα σκάκι»

Μια πορεία ροζ φιγούρων δεν μπορεί παρά να ξυπνήσει μέσα μας όσα όλοι πιστεύουμε και νιώθουμε σε σχέση με τις ροζ φιγούρες της ζωής μας . Με τις γυναίκες που σημάδεψαν την ύπαρξη μας. Τις ροζ φιγούρες που μεγαλώνουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους, που φροντίζουν τους ηλικιωμένους γονείς, που γιατροπορεύουν ασθενείς και οδοιπόρους. Τις ροζ φιγούρες της εισβολής, του πολέμου, της οικονομικής κρίσης. Τις μαυροφορεμένες ροζ φιγούρες με τις φωτογραφίες των αγνοουμένων στο στήθος. Τις ροζ φιγούρες της καρδιάς μας και στα πιο εύκολα. Εκείνες που φίλησαν τα στέφανα μας. Εκείνες που μας συνόδευσαν στις σπουδές. Εκείνες που έβαζαν το φρεσκοσιδερωμένο πουκάμισο έξω από την πόρτα μας την πρώτη μέρα στην καινούρια δουλειά. Εκείνες που έμαθαν να συνδέονται με τηλεδιασκέψεις για να μας δουν, να μας παρηγορήσουν, να μας δώσουν κουράγιο, τις αξημέρωτες νύχτες των σπουδών μας. Εκείνες που μας χειροκροτούσαν όταν πέφταμε γιατί εξακολουθούσαν να πιστεύουν σε εμάς.

Τις ροζ φιγούρες της ζωής μας μνημονεύω,  οι οποίες θα έπρεπε κάθε χρόνο, ξανά και ξανά, να παίρνουν το Νόμπελ της ειρήνης. Εννοείται πως επικροτώ, όπως όλοι μας, τη φετινή επιλογή για απόδοσή του στον Λευκορώσο Ακτιβιστή  Αλές Μπιαλιάτσκι, και στις οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στη Ρωσική Memorial και στην Ουκρανική  Center for Civil Liberties. Παρόλα αυτά, δεν μπορώ παρά να σκέφτομαι, πως διαχρονικά οι μαχήτριες της ειρήνης υπήρξαν οι ροζ φιγούρες της ζωής μας. Εκείνες που μας έμαθαν να αγαπούμε τη ζωή. Εκείνες που σε όλους τους πολέμους, διαχρονικά, ως νοσοκόμες, ως μανάδες, ως σύζυγοι υποδέχονται τους ακρωτηριασμένους σωματικά και ψυχικά άντρες για να τους βοηθήσουν να σταθούν στα πόδια τους ξανά. Που κρατούν τα σπίτια όρθια και τα χωράφια γόνιμα. Τα παιδιά καθαρά και ταϊσμένα με την εικόνα του πατέρα που μάχεται για την πατρίδα, μα θα επιστρέψει ζωντανός. Τις ροζ φιγούρες που δέχονται βία από τους συζύγους, τους συντρόφους, τους γιους τους, που κακοποιούνται σωματικά και ψυχικά. Τις ροζ φιγούρες που πρέπει να περιμένουν και να υπομένουν, με τις μαντήλες να σκεπάζουν το κεφάλι και τις μπούρκες να καλύπτουν το πρόσωπο αλλιώς η βία τους τερματίζει με συνοπτικές διαδικασίες τη ζωή. Τις ροζ φιγούρες που αιώνες τώρα πληρώνουν ένα κατασκευασμένο προπατορικό έγκλημα και τιμωρούνται για το φύλο τους. Τις ροζ φιγούρες που με κάθε κίνησή τους υμνούν τη ζωή και την ειρήνη. Τις ροζ φιγούρες της ζωής μας που με το ροζ είναι που επιλέγουν να σπάνε τα στερεότυπα, μνημονεύω.

Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ.1 : Στις ροζ φιγούρες της ζωής μας, προσωπικά, αποδίδω το Νόμπελ της ειρήνης.

Υ.Γ.2: Τελικά, το χρώμα της ειρήνης,  ίσως να είναι το ροζ και όχι το λευκό.