Γράφει Χρύσω Αντωνιάδου

Υπάρχει μια συνειδητή επιλογή, σε όλα τα επίπεδα, ότι πρέπει να ξεχαστεί η κρίση του 2013. Ό,τι έγινε πριν που μας οδήγησε στο «κούρεμα» και ό,τι έγινε μετά, τα επόμενα χρόνια, με τη μνημονιακή συμφωνία και τα μέτρα στήριξης. 

>>> ΟΛΗ Η ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ BRIEF ΜΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ <<<

Η προσέγγιση αυτή από μια άποψη είναι σωστή. Έχεις προβλήματα, τα διαχειρίζεσαι και προχωρείς. Δεν μένεις προσκολλημένος στα αρνητικά, δεν κάμπτεται το ηθικό σου, δεν μεμψιμοιρείς. Δίνεις λύσεις, συμμαζεύεις τα προβλήματα, και συνεχίζεις. Τα πάντα ρει.
Όμως, στην περίπτωση της Κύπρου η χρηματοοικονομική κρίση και τα παρεπόμενά της άλλαξαν άρδην ολόκληρο το σκηνικό. Το χρηματοοικονομικό σύστημα, την οικονομία, την αγορά εργασίας, την κοινωνία. 

Άρα από μια άποψη οφείλεις να δεις και τα αρνητικά, πού έκαμες λάθη, που έχεις παρεκτραπεί, για να μην το ξανακάνεις. Στην περίπτωση της Κύπρου εκείνο που μένει είναι η αναδιάταξη δυνάμεων. Άλλοι παίχτες στην αγορά, σε όλους τους τομείς, άλλες δυνάμεις πήραν νέες θέσεις, άλλες προσεγγίσεις,  άλλος τρόπος σκέψεις.

Εκείνο που μένει είναι πως η κοινωνία παραμένει λαβωμένη: χαμηλοί μισθοί, μειωμένες ποιοτικές θέσεις εργασίας, προβλήματα σε μικρές επιχειρήσεις, κοινωνικά προβλήματα στην πρώτη γραμμή. 

Κράτος δικαίου

Σε τέτοιες περιπτώσεις, σε ένα κράτος δικαίου, υπάρχει στενή συνεργασία μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου τομέα. Πόσο μάλλον όταν ένα κράτος δέχθηκε αδυσώπητα «χτύπημα» και έπρεπε να βγει από τον πάτο. Σε τέτοιες περιπτώσεις οφείλεις να δεις την εικόνα, όχι μόνο επιδερμικά και για την πάρτη σου, αλλά σφαιρικά και μεμονωμένα για όσους έχουν πραγματική ανάγκη. Ούτε για να κάμεις τα χατίρια στους κακοπληρωτές και φοροφυγάδες, ούτε σε εκείνους που βρίσκουν χίλιες μύριες «τρύπες» για να αποφύγουν τις υποχρεώσεις τους.

Είναι γεγονός ότι φέραμε σε πέρας ένα δύσκολο και επίπονο έργο. Σε επίπεδο τραπεζών αλλά και σε επίπεδο υποχρεώσεων έναντι των δανειστών, της Τρόικας. Όμως, υπάρχει μια έντονη αίσθηση, που κάθε μέρα γίνεται και μεγαλύτερη, ότι έφυγε η Τρόικα και ξεχάσαμε… Πάλι οι παλιές νοοτροπίες, πάλι οι ίδιες παρεκτροπές που έφεραν τα δύσκολα, νέες προσεγγίσεις που οδηγούν σε ακόμη πιο δύσκολα. Μη χειρότερα!

Υπάρχει μια νέα τάξη πραγμάτων και ταυτόχρονα ένας τρόπος σκέψης. Πάντοτε υπήρχε, όμως πλέον γίνεται καθημερινός εφιάλτης. «Εγώ βλέπω το δικό μου, και δεν με ενδιαφέρει παρακάτω».

Η περίπτωση των Σκανδιναβών

Ίσως και να είναι μια ασπίδα σωτηρίας, προστασίας, ασφάλειας. Ό,τι και να είναι, είναι μια οδυνηρή προσέγγιση. Με προεκτάσεις και επιπτώσεις που πολύ πιθανόν να οδηγήσουν στο μέλλον σε ακόμη χειρότερα. Πάντοτε τα κράτη που ευημερούν είναι αυτά που ακολουθούν στοχευμένη προσέγγιση έναντι των νέων, της καινοτομίας, της εκπαίδευσης, της υγείας και της κοινωνικής ευημερίας των πολιτών. Βλέπε Σκανδιναβικές χώρες. Όχι εκεί που όλα γίνονται, μόνο και μόνο για να γίνουν, για το θεαθήναι, με την προσέγγιση του «άρπα κόλλα». Και να γίνονται με τον πιο άτσαλο και άκαρπο τρόπο. 

Στην περίπτωση της Κύπρου, τα περισσότερα, γίνονται για να εξυπηρετούνται κομματικές πελατειακές σχέσεις και σχέσεις κομμάτων ή πολιτικών με την εκάστοτε άρχουσα οικονομική, συντεχνιακή, δημοσιοϋπαλληλική τάξη.

Χωρίς να επιμετρούνται και να εκτιμώνται οι επιπτώσεις. Μόνο για να εξυπηρετούνται κάποιοι. Για παράδειγμα, παραμένουν οι στρεβλώσεις στον δημόσιο τομέα επειδή υπάρχει μια μεγάλη ομάδα που λέγεται «δημόσιοι υπάλληλοι» και φέρνουν τους περισσότερους ψήφους. Τι κι αν παλεύουν οι νέοι με 700 και 1000 ευρώ να έχουν μια αξιοπρεπή ζωή! «Αν δεν σας αρέσει, φύγετε», η απλουστευμένη προσέγγιση.

>>> ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΡΕΥΝΕΣ & ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΗΣ BRIEF <<<

Η Κύπρος διαθέτει όλα τα εχέγγυα για να πάει μπροστά. Όμως, χρειάζονται συνέπεια, πειθαρχία, ικανούς ηγέτες σε όλα τα επίπεδα και κυρίως «εξαφάνιση» της νοοτροπίας «εμένα δεν με αφορά».

Πολύ φοβάμαι πως χάνουμε και πάλι το μέτρο… Και κάθε φορά που αρχίζουμε να το αισθανόμαστε, ο τροχός γυρίζει προς τα χειρότερα.