•    Χαλαρώνουν τα μέτρα. Ε και;
•    Πόσο εύκολο να βγούμε από τη νέα κανονικότητά μας;

ΓΡΑΦΕΙ Η
ΧΡΥΣΩ ΑΝΤΩΝΙΑΔΟΥ

Η πανδημία COVID-19 είναι μια συνεχής και απρόβλεπτη απειλή για την ανθρωπότητα. Μια απειλή που επηρεάζει τη ζωή μας, την ποιότητά της, τις σχέσεις μας. Ακόμη και τώρα με την ανάπτυξη του εμβολίου κατά του κορωνοϊού και την έναρξη των εμβολιασμών, εξακολουθούμε να ζούμε τον φόβο και την αγωνία από την προσβολή μας από τον ιό.

Ζούμε την κοινωνική αποστασιοποίηση, εγκαταλείψαμε τους φίλους και συναδέλφους μας, τους γονείς και συγγενείς μας. Κλειστήκαμε στο καβούκι μας, τρομοκρατημένοι ότι αυτός ο ύπουλος και αόρατος εχθρός θα μας χτυπήσει.

Υποχρεώσαμε τα παιδιά μας να αλλάξουν τις συνήθειές τους και τις επαφές με άλλα παιδιά, με τους φίλους τους,  υπερεκτιμώντας πολλές φορές τον ιό  και κινδυνεύοντας να δημιουργήσουμε άλλα προβλήματα στα παιδιά και κυρίως στους έφηβους.

>>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<

Η ψυχική μας υγεία είναι κλονισμένη, ζούμε σε μια συνεχή ανασφάλεια για  το αύριο, μέσα στην αγωνία ότι θα μολυνθούμε και ίσως και να πεθάνουμε.

Τρέμουμε ότι θα υποχρεωθούμε να κλείσουμε την επιχείρησή μας ή να χάσουμε τη δουλειά μας και να βρεθούμε στην ανεργία.

Ταυτόχρονα το κράτος επιβαρύνεται δημοσιονομικά, μειώνονται τα έσοδά του λόγω της οικονομικής ύφεσης και των αυξημένων δαπανών για την υγεία ενώ το προσωπικό που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή περίθαλψης και φροντίδας των ασθενών βιώνει πρωτόγνωρα ψυχοφθόρες μέρες.

Καταγράφονται επιπτώσεις στην προσωπική μας ζωή, στα ενδιαφέροντά μας, στην εκπαίδευση των παιδιών, στην επαγγελματική μας καριέρα. Είμαστε εξαντλημένοι από το στρες, τον φόβο, την κούραση δεν μπορούμε να έχουμε ποιότητα στον ύπνο μας, να συγκεντρωθούμε και να δούμε σφαιρικά τα προβλήματά μας και να δώσουμε λύσεις.

>>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<

Η πανδημία επιβραδύνει, σχεδόν γονατίζει, την παγκόσμια οικονομία και δημιουργεί αρνητικές επιπτώσεις στην ευημερία των ανθρώπων, αυξάνει την ανεργία και τα κοινωνικά προβλήματα.

Ποιες προοπτικές
Το ερώτημα που βασανίζει το μυαλό όλων, ακόμη και των πιο εύπορων τάξεων, είναι «Ποιες είναι οι προοπτικές;».

Αυτή τη στιγμή η απάντηση είναι ένα παζλ, ίσως δεν υπάρχει απάντηση. Ακόμη κι αν υπάρχει περικλείεται σε μια σύντομη φράση: «Τα πάντα εξαρτώνται από τη διαχείριση της υγειονομικής κρίσης».

Μια κρίση που ακόμη δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει το δεύτερο μεγάλο ερώτημα των ανθρώπων: «Μπορούν τα εμβόλια κατά του κορωνοϊού να τον τιθασεύσουν, να τον απομονώσουν, να δημιουργήσουν αναχώματα στον ανθρώπινο οργανισμό;».

Για πρώτη φορά, ίσως η μεγαλύτερη μας έγνοια είναι η υγεία μας και η υγεία των δικών μας ανθρώπων. Όμως, πέρα από την υγεία, ακόμη κι αν πούμε ότι «κλειδώσαμε» το θέμα της υγείας, είναι μια πλειάδα θεμάτων, ερωτημάτων, καίριων ζητημάτων, που βγαίνουν σαν μικρές λερναίες ύδρες και σκοτώνουν τη ζωή μας.

Αύριο χαλαρώνουν σιγά σιγά τα μέτρα. Την επόμενη βδομάδα ακόμη περισσότερο, την άλλη πιο πολύ. Πόσο έτοιμος είναι ο πολίτης να βγει έξω, να επιστρέψει στις καταναλωτικές του συνήθειες, να αγοράσει, να στηρίξει την αγορά; Πόσο έτοιμη είναι η κάθε επιχείρηση, μικρή ή μεγάλη, να αντιμετωπίσει τα αυξημένα έξοδά της, να πληρώσει τις υποχρεώσεις της και να αντέξει; Ναι, να αντέξει και να συνεχίσει ως δρώσα οικονομική μονάδα. 

Δύσκολα ερωτήματα για πολλούς, εύκολα για άλλους, εφιαλτικά για εκείνους που τα ζουν. Πολλές επιχειρήσεις θα υποχρεωθούν να κλείσουν όχι γιατί δεν έκαναν σωστά πλάνα την ώρα που έπρεπε, αλλά επειδή στα πλάνα τους, ούτε που τον φαντάζονταν, δεν υπολόγιζαν ότι θα απειλούνταν από έναν ύπουλο εχθρό που εμφανίζεται κάθε 100 χρόνια και ακούει στο όνομα πανδημία.

>>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<

Όλοι στη σπηλιά μας
Από εκεί και πέρα πόσο εύκολο είναι όλος αυτός ο κόσμος που κλείστηκε για μήνες στο καβούκι του να βγει έξω, να συνεχίσει τη ζωή του, τις συνήθειές του, τις διακοπές του, τις εξόδους του στα καφέ και στα θέατρα, στις συναυλίες, στα κέντρα διασκέδασης, στη ζωή που του στέρησαν έναν χρόνο πριν.

Πόσο εύκολο είναι για τον κάθε πολίτη με οικογένεια και παιδιά, ακόμη και τον/τη μονήρη να διαχειριστεί μια απόλυση, μια δουλειά με χαμηλό μισθό, γιατί διαφορετικά δεν υπάρχει λύση;

Η πανδημία αναθεώρησε τα πάντα. Τα δεδομένα, τα γνωστά, τα συνηθισμένα, εκείνα που κάναμε και μας έβγαιναν αυτόματα, ακόμη και το κράτος, που σε δύσκολες στιγμές, θεωρούσαμε πως βρισκόταν στον αυτόματο πιλότο!

Ο κορωνοϊός ρούφηξε την ενέργειά μας, την ενεργητικότητά μας, τα όνειρα για το μέλλον, τους στόχους και τις προοπτικές μας. Κι ακόμη, υπό άλλες συνθήκες και άλλες εποχές, ίσως πολλοί να έβγαιναν στους δρόμους για να φωνάξουν, να διαμαρτυρηθούν, να δώσουν το «παρών» τους, όλοι με μια γροθιά, τώρα ο καθένας κρύβεται στη σπηλιά του, περιμένοντας να φύγει ο θανάσιμος εχθρός, χωρίς να σκέφτεται, να υπολογίζει, να μετρά, να προγραμματίζει τι θέλει, πώς το θέλει και γιατί.

Όπως θα έγραφε ξανά, αν ζούσε σήμερα, ο Ελύτης: «Ανέκαθεν στον κόσμο αυτόν βασιλεύει μια κάποια όπως θα λέγαμε άνισος ισομετρία. Το ίδιο δυναμικό και για το καλό και για το κακό απαιτείται να καταβληθεί, αφού το φαρμάκι επενεργεί αρνητικά, όπως ακριβώς το αγαθόν θετικά, πάνω στους άλλους, που ξέρουν να κρατούν σωστά το κάτοπτρο της καθαρής αντίληψης στη σχέση τους με τους τρίτους. Είναι όμως διαφορετικό το μήκος των πεπρωμένων. Θεέ μου, πόσα πολλά πράγματα, και ν’ αντιστοιχούν μόνο σ’ ένα σκέτο σπίρτο, που το τραβάς επάνω τους• και να! 

Μόνο μια λάμψη ο άνθρωπος• κι αν είδες, είδες!».