«Ό,τι δεν σε σκοτώνει…»
ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*
Το « Ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό», του Νίτσε φαντάζομαι είναι το μότο, η βαθιά πεποίθηση, η κινητήριος δύναμη όλων όσων σχεδίασαν το σχέδιο συντάξεων (και του κατώτατου μισθού, και των επιδοτήσεων, και του μισθού των νεοεισερχομένων στον επαγγελματικό χώρο, και…), αλλά και όλων εμάς που το ανεχόμαστε. Να την σκληραγωγήσουμε θέλουμε λιγάκι την τρίτη ηλικία μας (και όλους τους μη προνομιούχους, όλους τους ευάλωτους, όλους όσους ζουν στο περιθώριο της ζωής). Λίγο με τις συντάξεις, λίγο με τα νοσηλευτήριά μας, πολύ με την αδιαφορία μας. Όσους δεν τους σκοτώσει, σίγουρα θα τους κάνει πιο δυνατούς.
Κατάλαβα για πρώτη φορά τι σημαίνει «συντάξεις πείνας», όταν τυχαία, σε ένα μποτιλιάρισμα (ναι, εξακολουθούν να υπάρχουν και ας έχει κτυπήσει κόκκινο η τιμή των καυσίμων, ας είναι καλά τα κατεχόμενα και τα ανοικτά για εμπορικούς σκοπούς οδοφράγματα), ακούγοντας μια εκπομπή στο ραδιόφωνο.
>>> BRIEF PLATINUM - 2ο Τεύχος - Αφιέρωμα UNIC - Πέραν των 100 τίτλων σπουδών - Τα ποσοστά εργοδότησης των αποφοίτων του / Ρεπορτάζ, βίντεο από όλες τις Μαρίνες της Κύπρου / Επιχειρηματικά νέα / Αναλύσεις / Παραοικονομία ΕΔΩ <<<
Όχι από εκείνες που σου χαϊδεύουν τα αυτιά. Ούτε από εκείνες όπου διαβάζουν αποσπάσματα από το διαδίκτυο τα οποία ούτε οι παραγωγοί της εκπομπής πολλές φορές δεν ξέρουν που θα καταλήξουν. Ούτε από εκείνες που ο κόσμος μοιράζεται σε δύο στρατόπεδα. Πολύ μας αρέσει αυτό. Μας δίνει την αίσθηση του ανήκειν, νιώθουμε πως πρέπει ή να συμφωνούμε ή να διαφωνούμε, λες και όλα είναι άσπρο-μαύρο. Αν μάλιστα ούτε συμφωνείς, ούτε διαφωνείς, σε κάνουν να νιώθεις ανεγκέφαλος μιας και δεν έχεις άποψη. Δεν μας περνάει πλέον καν από το μυαλό πως μπορεί να έχουμε μια τρίτη… μια τέταρτη… μια δέκατη έκτη άποψη. Δεν υπάρχει άλλη άποψη. Το συνηθίσαμε πολύ αυτό με το κυπριακό, την πανδημία, τους εμβολιασμούς, τις μάσκες, τις προεδρικές, και σιγά σιγά άρχισε να διαβρώνει και όλα τα υπόλοιπα.
>>> Διαβάστε επίσης:
Αναφέρομαι σε μια εκπομπή με την παρέμβαση του κοινού. Συνήθως ούτε και αυτές αποκαλύπτουν κάτι. Εκείνοι που έχουν κάτι πραγματικά να μοιραστούν συχνά δεν έχουν τον χρόνο, τη διάθεση, το σθένος να πάρουν τηλέφωνο και να κάνουν παρέμβαση.
Και ξαφνικά έγινα δέκτης πολλών, επαναλαμβανόμενων «πεινούμε». Αληθινά ειπωμένων. Με πόνο ψυχής. Διακοπτόμενα από λυγμούς απελπισίας. Τα οποία άφησαν άφωνους τους πάντες στο στούντιο αλλά και στους ραδιοφωνικούς δέκτες. Τότε σαν χαστούκι συνειδητοποίησα τα χάλια της κοινωνίας μας. Την περιχαράκωση του καθενός από εμάς σε ατομικό επίπεδο αλλά και της κοινωνίας μας σε συλλογικό.
Πεινά η τρίτη ηλικία (και όχι μόνο). Πρέπει να πω πως η τρίτη ηλικία δεν είναι κάτι αόριστο , απροσδιόριστο και γενικό. Δεν είναι απλώς αόριστα μια ευάλωτη ομάδα την οποία ενίοτε θυμόμαστε να αναφέρουμε και να δηλώσουμε πως πρέπει να την στηρίξουμε.
Τους βάλαμε ταμπέλα και τους τσουβαλιάσαμε. Η τρίτη ηλικία, η οποία δηλώνει πως «πεινά» είναι, αν είσαι μέχρι 20 και κάτι, οι παππούδες και οι γιαγιάδες σου, αν είσαι σαράντα και βάλε, οι γονείς σου, αν είσαι ακόμη πιο πάνω μάλλον σύντομα και εσύ.
Είναι εκείνοι που έζησαν, πάλεψαν, έκτισαν, δούλεψαν, πολέμησαν, σπούδασαν και πάντρεψαν παιδιά, βάφτισαν εγγόνια, χαρτζιλίκωσαν εφήβους και τώρα, εκτός παραγωγής πια, αν είναι τυχεροί, έχουν οικογένεια, μισθοσυντηρούμενη ή καλοβολεμμένη, στηριγμένη στους δικούς τους πρωτίστως κόπους ή και κληροδοτήματα, να τους στηρίξει. Αν όχι, παλεύουν, με τις συντάξεις πείνας που το κράτος τους δίνει για ευχαριστώ στα όσα πρόσφεραν, και προσπαθούν να επιβιώσουν.
Δεν θα σταθώ στο πόσα παίρνουν για όσα δούλεψαν, πρόσφεραν, θυσίασαν, μια ζωή γιατί, το σύστημα είναι σαφέστατα άδικο μιας και λειτουργεί καθαρά, και εκ προοιμίου, αντίθετα με τις πραγματικές ανάγκες σου. Χρειάζεσαι πολλά; Σου δίνει λίγα ή και ελάχιστά. Δεν το έχεις ανάγκη; Αδειάζει, για να σου δώσει την φουσκωμένη από τον νόμο, μονή ή διπλή σύνταξη, αφού προφανώς ήσουν εκεί την ώρα που ο νόμος και οι λεπτομέρειες του σχεδιάζονταν.
Το επίπεδο μιας κοινωνίας λένε, κρίνεται από το πώς φέρεται στην τρίτη ηλικία. Γιατί; Μα γιατί εκεί μετρά η ανιδιοτέλειά της. Δίνεις χωρίς πια να περιμένεις να πάρεις πίσω. Δίνεις καθαρά από σεβασμό και ευγνωμοσύνη. Δίνεις γιατί σε εκείνη τη γενιά οφείλεις την παρουσία σου αλλά και την ουσία σου. Να πω πως το επίπεδο μας είναι στα πατώματα; Δεν ξέρω, αλλά η κραυγή απελπισίας έτσι με έκανε να νιώσω. Τα «περήφανα γηρατειά» σαφέστατα τα έχουμε εξαθλιώσει όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, με τα νομοθετήματα ( και την έλλειψή τους), την αδιαφορία και την απάθειά μας.
Δεν θα αναφερθώ καν στους ανθρώπους του πνεύματος και του πολιτισμού, στους παλαίμαχους καλλιτέχνες, οι οποίοι τιμώνται κατά καιρούς σε τελετές αστραφτερές για να περνούν τις υπόλοιπες μέρες και νύχτες τους μετρώντας τα ψιλά που τους έχουν απομείνει δίπλα από τα δάφνινα στεφάνια, τα βραβεία συνολικής προσφοράς και τις τιμητικές περγαμηνές που έχουν κιτρινίσει από τον χρόνο.
Οι παλαίμαχοι του πνεύματος μάλλον μπορούν να ζήσουν με αέρα κοπανιστό αφού συντάξεις, το κράτος που τους χειροκροτεί, δεν τους παρέχει.
Αχ βρε παππού, που η ευχή σου ήταν πάντα: «Καλά υστερινά κόρη μου. Καλά υστερινά»
Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων
Υ.Γ.: Πάλι καλά που υπάρχει πια και το ΓΕΣΥ. Αν αντέξουν στις τεράστιες λίστες αναμονής, αν μη τι άλλο θα τους δει ένας γιατρός.
*Η Έλενα Περικλέους είναι Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας