Παγκόσμιες ημέρες και ξεκάρφωμα
ΓΡΑΦΕΙ Η
ΗΒΗ ΛΑΜΠΡΟΥ
Έχω την αίσθηση πως οι παγκόσμιες μέρες δεν είναι παρά για ξεκάρφωμα. Μαζευόμαστε (οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ δηλαδή, όχι εμείς η οι απλοί θνητοί) μπροστά από καμερες και μικρόφωνα, βγάζουμε λόγους για τη σημασία της μέρας. Ζητάμε απο τα παιδιά μας να γράφουν εκθέσεις για ένα θέμα που επιδερμικά και με πολλαπλή επίκληση σε επιφανειακά συναισθήματα ακουμπάμε, ( όπως παλιά γράφαμε για το «φασούλι φασούλι» χωρίς ποτέ κανείς να μας εξηγήσει τη δουλειά είχαν τα φασόλια με αυτό το Δευτεριάτικο ταμιευτήριο). Μόλις κλείσουν οι κάμερες, επιστρέφουμε στην ποταπή, στην χαμερπή καθημερινότητα μας. Η ενασχόληση μας με τις παγκόσμιες ημέρες είναι για ξεκάρφωμα, για το φαίνεσθαι και όχι το είναι.
Παγκόσμια μέρα αφιερωμένη στην εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών η 25 μέρα του Νοέμβρη. Αρχίσαμε τώρα να μετράμε και εδώ τις γυναίκες που δολοφονήθηκαν όχι από τον μανιακό με το τσεκούρι, αλλά από τους συντρόφους, τους φίλους τους συγγενείς. Και μετά το θάνατο συχνά, λοιδορήθηκαν, ευτελίστηκε η ζωή τους και αμέσως μετά ξεχάστηκαν, λες και ήταν απλώς κομπάρσοι σε ένα κακογυρισμένο έργο.
>>> Διαβάστε επίσης:
Λοιπόν για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους. Καμιά παγκόσμια μέρα δεν εξαλείφει τη βία. Η αρχή ας γίνει με τα απλά πράγματα. Ας χρησιμοποιούμε τις κατάλληλες λέξεις για να αναφερθούμε στη γυναίκα, στις πράξεις βίας, στον άνθρωπο που χρησιμοποιεί βία.
Ας πούμε ξεκάθαρα γιατί επιλέγουμε τη λέξη γυναικοκτονία η οποία αποδίδει ακριβώς το νόημα της δολοφονίας μιας γυναίκας γιατί ήταν γυναίκα. Κανένα πάθος , κανένα θόλωμα, καμία κακιά στιγμή δεν επιτρέπει , δε δικαιολογεί ούτε το βρισίδι, ούτε τις μειωτικές φωνές, και βεβαίως ούτε τη χειροδικία και ασφαλώς δεν μπορεί κανένας να ισχυριστεί πως δεν μπορεί κάτι θα έκανε και αυτή για να την σκοτώσει το παλληκάρι το καλό!
Ας μιλήσουμε ξεκάθαρα και απλά για τα δικαιώματα αυτής και της κάθε γυναίκας, να μιλήσει, να μορφωθεί, να δουλέψει να αγαπήσει, να γίνει μητέρα όταν και εφόσον η ίδια το αποφασίσει. Ας εξηγήσουμε γιατί υπάρχει η ανάγκη να αναγνωρίσουμε τη βία κατά των γυναικών ως μια ιδιαίτερη κατηγορία βίας, έστω και αν είναι και αυτή ένα έγκλημα μίσους.
Ας μεγαλώσουμε κορίτσια με αυτοπεποίθηση , με ενσυναίσθηση, με επίγνωση της δυνατοτήτων τους. Βέβαια για να το κάνουμε αυτό, θα πρέπει μάλλον να ξέρουμε και μείς αυτά τα πράματα…