«Το παράδοξο της αλληλεγγύης και το προσωπείο της ανθρωπότητας»

Ανοικτή επιστολή - «Το παράδοξο της αλληλεγγύης και το ανθρώπινο προσωπείο της ανθρωπότητας»

ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Και ξαφνικά όλα τινάζονται κυριολεκτικά στον αέρα. Μια αβλεψία; Μια εγκληματική παράλειψη; Μια επιπόλαια απόφαση; Πολιτική ανικανότητα; Έλλειψη σεβασμού στην αξία των ανθρώπινων ζωών; Μια απίστευτη αισιοδοξία πως δεν θα μου συμβεί ποτέ; Μια απόδοση υπερβολής σε όσους προειδοποιούν; Ανικανότητα διαχείρισης όσων θεωρείς μικρά μπροστά στα μεγάλα που σε ταλανίζουν; Ό,τι και αν είναι θα το βρουν. Θα αποδοθούν ευθύνες, σε κάποιους τουλάχιστον. Θα τιμωρηθούν όσοι μπορεί να τους αγγίξει το σύστημα. Θα κρυφτούν όσοι κρύβονται πάντα, άσχετα με το πόσο μεγάλο μερίδιο της ευθύνης έχουν.

Οι άνθρωποι ματωμένοι στους δρόμους. Οργισμένοι. Φοβισμένοι. Σοκαρισμένοι. Με τις ζωές τους σε μια βαλίτσα. Με τον πόνο να τους πνίγει. Να μάθουν λέει να περπατούν ξανά τα μονοπάτια της ζωής τους. Όσης τους απέμεινε.

>>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<

Όσης τους άφησαν. Όσης τους αφήσαμε. Και ξαφνικά όλα τινάζονται κυριολεκτικά στον αέρα.  Ακόμη μια πληγή στο κορμί μιας πόλης, μιας χώρας ενός λαού. Πολλές οι ουλές. Ακόμη μία. Θα ξανακτιστεί;  Το σίγουρο είναι πως δεν θα είναι ποτέ πια ξανά η ίδια. Όπως και οι άνθρωποι που επέζησαν της καταστροφής δεν θα είναι ποτέ πια οι ίδιοι. Κάποιοι θα φτιάξουν εύκολα τις ζωές τους ξανά. Κάποιοι δεν θα τα καταφέρουν ποτέ.

Κάποιων οι ζωές χάθηκαν για πάντα. Τα όνειρά τους έμειναν λειψά. Τα σχέδια τους διακόπηκαν από μια έκρηξη που έκοψε τη ζωή τους στα δυο. Το πριν δεν θα καταφέρει ποτέ να συναντήσει το μετά. 
Και ξαφνικά όλα τινάζονται κυριολεκτικά στον αέρα. Η ανθρωπότητα σοκαρισμένη ξεκινά να μαζεύει τρόφιμα, ιατρικό υλικό, χρήματα, εθελοντές. Δείχνει για ακόμη μια φορά το ανθρώπινο της πρόσωπο ή μήπως το ανθρώπινό της προσωπείο;

Πόσο μεγαλόψυχο είναι να δίνεις από το περίσσευμα σου στον πληγωμένο, στον πεινασμένο, στον καταστρεμμένο; Πόσο εύκολο είναι να δείχνεις υπεράνω,  να είσαι ανώτερος, σπουδαίος  και να βοηθάς τον επαίτη; Τον οποίο- άσχετο;- εσύ μετέτρεψες σε επαίτη με τη χρόνια στάση σου. Με το σύστημα που εσύ δημιούργησες και στηρίζεις. Με τις πράξεις και τις παραλείψεις σου. Με τη δράση αλλά κυρίως με την αδράνειά σου. Με το διεθνές δίκαιο που στηρίζεις κατά το δοκούν. Που το φέρνεις στα μέτρα σου και το ερμηνεύεις όπως σε βολεύει.

>>> Ροή Ειδήσεων Brief – Επιλεγμένο περιεχόμενο <<<

Και ξαφνικά όλα τινάζονται κυριολεκτικά στον αέρα,  και μπαίνουν στο λεξιλόγιο μας νέες λέξεις , νέες εικόνες, νέες πληγές… Οικοδομικά τετράγωνα ισοπεδωμένα, κτίρια ολοκληρωτικά κατεστραμμένα, γυαλιά και συντρίμμια παντού. Εικόνες  απόλυτης καταστροφής. Αν προσθέσεις την οικονομική κρίση; Την πολιτική κρίση; Την υγειονομική κρίση με τον κορονοϊό ; Παθαίνεις παράνοια και κρίση πανικού. Πολιτική αστάθεια, ελεύθερη πτώση στην οικονομία, καμία συμφωνία με το ΔΝΤ για σύναψη δανείου, κάθετη υποτίμηση του τοπικού νομίσματος, το 45% του πληθυσμού να ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, η αύξηση στις τιμές να φτάνει στο 169%  ενώ η αγοραστική δύναμη να έχει μειωθεί κατά 85%, 910.000 άνθρωποι – 564.000 παιδιά– να δυσκολεύονται να αντιμετωπίσουν τις βασικές τους ανάγκες, ούτε καν της τροφής.

Και όλα αυτά να αφήνουν την ανθρωπότητα αδιάφορη. Γιατί; Γιατί είναι κομμάτι του συστήματος η κατάρρευση της οικονομίας- αν είναι δυνατόν όχι της δικής μας- η εξαθλίωση των λαών- αν είναι δυνατόν όχι του δικού μας- . Χρειάζεται τελικά μια έκρηξη για να ταρακουνήσει την ανθρωπότητα; Και ξαφνικά όλα τινάζονται κυριολεκτικά στον αέρα.  Είναι αναμενόμενο πως όταν μια χώρα βρίσκεται στα όρια της θα κάνει χοντρά λάθη.

Θα υπάρξουν παραλείψεις. Εγκληματικές. Αδικαιολόγητες. Πρέπει να την δούμε να πέφτει, να σέρνεται, να καταρρέει να αιμορραγεί, να μετρά νεκρούς και τραυματίες  για να συγκινηθούμε και να δράσουμε; Τι κάναμε τόσο καιρό; Γιατί αδιαφορούσαμε. Χρειάζεται να δούμε αίμα για να ξυπνήσει η συμπόνια και η αλληλεγγύη μας;  Και ξαφνικά όλα τινάζονται κυριολεκτικά στον αέρα. Ακόμη ένα θαύμα έχει χαθεί.

Υπογραφή 

Ο Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ. Ο ασίγαστος πόθος για μια νέα ζωή, για περισσότερη δικαιοσύνη και για ανθρωπιά, ποτέ δεν θα καταπνίγει. Χίλιες φορές κι αν συντριφτεί, θα ξαναγεννηθεί από τις φλόγες, χίλιες και μία.
Ρομέν Ρολάν

*Η Έλενα Περικλέους είναι Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας

Έλενα Περικλέους