Που πάει το ΝΑΤΟ
ΓΡΑΦΕΙ Η
ΗΒΗ ΛΑΜΠΡΟΥ*
Η ουκρανική κρίση, έδωσε στο ΝΑΤΟ μια μεγάλη ευκαιρία ανασύνταξης και περαιτέρω αμερικανοποίησης του. Οι ευρωπαϊκές χώρες, που αποτελούσαν τον πυρήνα του ΝΑΤΟ, ακολουθούν χωρίς να μπορούν να χαράξουν δικούς τους δρόμους. Πληρώνουν περισσότερα για τη δική τους άμυνα, η συμμαχία είναι πιο ανατολικοευρωπαϊκή ως προς την προοπτική και τη θέση της και, για πρώτη φορά, επικεντρώνεται ξεκάθαρα στον ανταγωνισμό της Αμερικής με την Κίνα.
Η μετατόπιση της Ευρώπης προς αυτές τις πολιτικές είναι μέρος μιας προσπάθειας προστασίας του status quo που υπήρχε από την ίδρυση του ΝΑΤΟ, αλλά το οποίο απειλείται τώρα τόσο από την επιθετικότητα της Ρωσίας όσο και από την αυξανόμενη εστίαση των ΗΠΑ στη μεγάλη αντίπαλό τους στον 21ο αιώνα: την Κίνα.
Δείτε ακόμη:
Στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στην Μαδρίτη στο τέλος Ιουνίου , οι σύμμαχοι δεσμεύτηκαν να διευρύνουν τις υπάρχουσες πολυεθνικές ομάδες μάχης σε σχηματισμούς μεγέθους ταξιαρχίας—αν και μόνο «όπου και όταν απαιτείται».
Αποφάσισαν την δημιουργία περισσότερων δυνάμεων υψηλής ετοιμότητας. Η αύξηση αυτή είναι τεράστια, από 40.000 σε 300.000 στρατιώτες. Αυτό βασίζεται σε ένα νέο Μοντέλο που περιλαμβάνει δύο επίπεδα δυνάμεων υψηλής ετοιμότητας, ώστε να ανταποκρίνονται πιο εύκολα και γρήγορα σε τυχόν προκλήσεις.
Αποφασίστηκε επίσης να ενισχύσουν την αξιοπιστία του μοντέλου «αποτροπής μέσω ενίσχυσης» του ΝΑΤΟ, και συμφώνησαν να τοποθετήσουν προληπτικά στρατιωτικό εξοπλισμό, αποθέματα και εγκαταστάσεις σε κράτη που θεωρούνται πρώτη γραμμή. Αυτό θα υποστηριχθεί από αναπτυσσόμενες δυνάμεις διευκόλυνσης, όπως μονάδες αεράμυνας.
Παρόμοιος επαναπροσδιορισμός προτεραιοτήτων λαμβάνει χώρα στο G7, έναν άλλο διεθνή οργανισμό που επίσης συνεδρίασε στα τέλη Ιουνίου, μεταμορφωμένος από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία σε ένα σώμα που εξυπηρετεί προφανέστερα το αμερικανικό συμφέρον.
Η επέκταση του ΝΑΤΟ θα μπορούσε να περιπλέξει την ικανότητά του να επιτύχει συναίνεση, να αυξήσει τις απαιτήσεις για αμυντικούς προϋπολογισμούς όταν αυτοί είναι ήδη υπερβολικοί και να αποξενώσει περαιτέρω τη Ρωσία. Στην πορεία, η ασφάλεια της Ευρώπης θα μπορούσε κάλλιστα να μειωθεί, όχι να αυξηθεί. Το θέμα λοιπόν δεν είναι μόνο αν η Φιλανδία γίνει μέλος και αν ο Tayyip συμφωνεί ή όχι.
Το ΝΑΤΟ παιδί του Β’Παγκοσμίου Πολέμου, ψάχνει να δημιουργήσει καινούρια ταυτότητα ως αρχηγός της αγέλης!
*Η Ήβη Λάμπρου είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Frederick