ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Το θέμα της παιδείας είναι ιερό. Πάντοτε το πίστευα αυτό. Όχι μόνο γιατί είμαι εκπαιδευτικός, μεταξύ μας προτιμώ να λέω δασκάλα, και το λέω με πολλή περηφάνια, γιατί είχα την τύχη, όπως και ο καθένας από εσάς τους ενήλικες που διαβάζετε αυτό το κείμενο, την ευλογία, να συναντήσω, στην πορεία της ζωής μου, δασκάλους αγαπημένους, και της δημοτικής και της μέσης, και της ανώτατης εκπαίδευσης.  Δασκάλους που τους θυμάμαι, ναι, με το όνομά τους, αλλά πιο πολύ με το ηχόχρωμά τους, με την ματιά τους, με το άρωμα της ψυχής τους. Συνάντησα και πολλούς που δεν θέλω να θυμάμαι, αλλά ήμουν καλά θωρακισμένη από τους άλλους. Το λέω γιατί τώρα πια μεγάλωσα, οριστικά και αμετάκλητα, και ξέρω. Τα βίωσα ως άτομο, τα έζησα ως εκπαιδευτικός ξανά και ξανά, και τα ζω ως γονιός, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. 

Είναι ιερό το θέμα παιδεία και μας αφορά όλους, ίσως και πολύ περισσότερο από το Κυπριακό. Όχι για όλα όσα έγιναν και γίνονται στο κυπριακό, όχι γιατί χάσαμε τις ελπίδες μας, όχι γιατί δεν εξαρτάται το κυπριακό απόλυτά από εμάς, αλλά γιατί χωρίς παιδεία, δεν υπάρχει μέλλον, και τι να την κάνουμε την πατρίδα αν υποθηκεύσουμε το αύριο των παιδιών μας;

Είμαι απορημένη. Και το καταγράφω εξαρχής για να γνωρίζει ο αναγνώστης και να αντιμετωπίσει με κριτική ματιά τα γραφόμενα. Είμαι απορημένη γιατί οι ιθύνοντες, οι οποίοι, οφείλουν φύση και θέση, να στύψουν το μυαλό τους και να καθίσουν να βρουν αιτίες, να απομονώσουν μεταβλητές, να κάνουν υποθέσεις, να μελετήσουν, να απορρίψουν, να επιβεβαιώσουν και να καταλήξουν σε συμπεράσματα εμπεριστατωμένα. Αντί αυτού, με  επικοινωνιακά, κατά καιρούς, πυροτεχνήματα, προτείνουν λύσεις, που κανέναν που κανέναν δεν πείθουν, για την όποια πιθανότητα επιτυχίας μπορεί να έχουν, μιας και προσεγγίζουν συστηματικά και εμμονικά τα ζητήματα απομονωμένα και όχι ολιστικά.

Υπάρχει πρόβλημα στην εκπαίδευση. Το επίπεδο των μαθητών μας όπως δείχνουν οι διεθνείς έρευνες, έστω και αν κινηθήκαμε στις τελευταίες ανοδικά, δεν είναι το αναμενόμενο. Εντοπίστηκε εδώ και μια τουλάχιστον δεκαπενταετία επίσημα (παραδοχή). Προχωρήσαμε σε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, με όλα τα κόμματα να συμφωνούν με τη φιλοσοφία,  με τους μάχιμους εκπαιδευτικούς να συμμετέχουν, με τους πανεπιστημιακούς να καταγράφουν και να υλοποιούν. Φιλοσοφία; Όχι στη συσσώρευση ύλης. Πυρηνικές γνώσεις. Δεξιότητες σκέψης. Αυτόνομη μάθηση. Κριτική σκέψη. Μεταγνώση. Απλό ακούγεται. Τα αποτελέσματα αξιολογήθηκαν ποτέ; Έχουμε την πρώτη γενιά αποφοίτων των νέων αναλυτικών και εξακολουθούμε να προωθούμε μεταρρυθμίσεις που φαίνεται να μην αγγίζουν την ουσία των ζητημάτων αφού τα παιδιά εξακολουθούν να μην βρίσκουν το απαραίτητο νόημα στη γνώση (ναι, αποτύχαμε να την νοηματοδοτήσουμε), οι εκπαιδευτικοί νιώθουν έρμαια ενός συστήματος που δεν τους λαμβάνει υπόψιν (και δεν αναφέρομαι στα συνδικαλιστικά αιτήματα) και οι γονείς μέσα στην αγωνία για το μέλλον γεμίζουν τις υπέροχες ώρες χαράς και δυνητικού παιχνιδιού ή κοινωνικοποίησης με φροντιστηριακά μαθήματα σε έναν αγώνα δρόμου του οποίου ο τελικός προορισμός παραμένει άγνωστος.

Να θυμίσω μόνο πως η παιδεία περνά από κρίση κάθε φορά που η κοινωνία περνά από κρίση, συγκοινωνούντα όντας δοχεία και να επανέλθω στην αρχική μου τοποθέτηση. Η παιδεία είναι ιερή και μας αφορά όλους αφού καθορίζει το μέλλον των παιδιών μας, το μέλλον του τόπου μας. Όσοι την αγγίζουμε λοιπόν, με αίσθημα ευθύνης ας το κάνουμε.

Υπογραφή

Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ. 1:   Κάτι πάει σίγουρα Χ. Περιορίζομαι σχολείο αγαπημένο μου στην ανάγκη να επαναπροσδιοριστεί το Τι, το Πώς και το Γιατί της παιδείας μας. Είπαμε θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς φωτιά και μαχαίρι. «Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα».
Υ.Γ. 2: Η Παιδεία χρειάζεται και Διαβούλευση και Συνέργεια. Αξιοποιείστε παρακαλώ τους ανθρώπους της πρώτης γραμμής.

*Η Έλενα Περικλέους είναι Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας