ΓΡΑΦΕΙ Η ΗΒΗ ΛΑΜΠΡΟΥ*

Η μνήμη μου είναι γεμάτη από αναφορές σε σκάνδαλα. Σκάνδαλα πολιτικών που χρηματίστηκαν, σκάνδαλα κακοτεχνιών που όμως πληρώθηκαν από τους δημόσιους φορείς, σκάνδαλα υπερτιμολογήσεων προϊόντων και υπηρεσιών, σκάνδαλα σε διορισμούς, σκάνδαλα σε προαγωγές ανταποκρινόμενες σε νεποτιστικές πολιτικές, κομματικές καλύτερα, επιλογές. 

Σκάνδαλα με θύματα την αξιοπιστία και τη σοβαρότητα της κυπριακής μας ταυτότητας, όπως η απόδοση ιθαγένειας και υπηκοότητας σε όποιον «showed us the money». 

Σκάνδαλα παρακολουθήσεων από ξένους- ούτε μια σωστή παρακολούθηση ή υποκλοπή δεν φαίνεται να είμαστε  ικανοί να οργανώσουμε.

Διαβάζω για τη σημασία της λέξης  και εξηγείται ως  αναστάτωση ή ανωμαλία που προκαλείται από λόγια, πράξεις  συμπεριφορά ή γεγονότα που έρχονται σε σύγκρουση με τους νόμους της ηθικής, της ευπρέπειας, της αιδούς . Είμαστε δηλαδή πέρα από σκανδαλισμένοι, αναστατωμένοι και για να μην πω ανώμαλοι και μπούμε στη συζήτηση ποιος και τι θεωρείται ομαλός, ας δεχτούμε πως ζούμε σε μια κατάσταση ανωμαλίας.

Δίπλα από  τα άπειρα λοιπόν σκάνδαλα, στο μυαλό μου βρίσκονται κάποιες  φράσεις: το μαχαίρι στο κόκκαλο, θα ριχθεί άπλετο φως, αλλά και το θα συσταθεί εξεταστική επιτροπή για διερεύνηση της υπόθεσης. 

Λείπει όμως από την μνήμη η εικόνα με την τελική πράξη του δράματος, με το μαχαίρι να φτάνει πια στο κόκκαλο, σε ένα πλαίσιο φωτεινό. Γιατί πάντα στο παρά ένα συνειδητοποιούμε πως αυτό που παρακολουθούμε είναι μια σαπουνόπερα, φτηνιάρικη, κακογραμμένη και κακοσκηνοθετημένη.

Αυτός ο φοβερός και τρομερός λαός μας, που αρέσκεται να πιστεύει πως  σίδερα μασάει και κάνει θαύματα, παραμένει ένας  υπάκουος, φοβισμένος ανθρωπάκος  που η επαναστατική του διάθεση κορυφώνεται  στο τατουάζ του, και προτιμά να κάθεται στη γωνία γκρινιάζοντας παρά να αναλάβει ευθύνη αντίδρασης και αλλαγής της καθημερινότητας του. 

Γράφω αυτά, διαβάζοντας για την τραγική διακυβέρνηση Μητσοτάκη και το τελευταίο της σκάνδαλο, αυτό των υποκλοπών. Παρακολουθώ πως αντιδρούν οι κοινωνικοί φορείς, τα ΜΜΕ , τα οργανωμένα σύνολα. Διαβάζω για την έφοδο του FBI στη κατοικία Trump ελέγχοντας τον  ουσιαστικά  για κατάχρηση εξουσίας. Παρακολουθήσαμε το δράμα του Boris και πως το ίδιο το συντηρητικό κόμμα  οργανώθηκε ώστε να φύγει αυτός που είχε την πολιτική ευθύνη. Θα μου πείτε άλλαξε κάτι; Η απάντηση μου σταθερά μονότονη. Η δημοκρατία δεν χαρίζεται. Όπως και η ελευθερία και η ισότητα κερδίζεται καθημερινά, μέσα από τις πράξεις και τη στάση μας. Εμείς πόρρω απέχουμε από αυτά!

*Η Ήβη Λάμπρου είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Frederick