και έτσι μια πολιτική υπόσχεση για μια μορφή εξουσίας χωρίς εξάρτηση από τα κόμματα φάνταζε και ωραία και προοδευτική και ‘μάγκικη’… η απόλυτη νιρβάνα δηλαδή για τον κάθε απολιτίκ… αλλά είναι στους κομματικούς που προσέτρεξε με την πρώτη δυσκολία…

Ο Νίκος Χριστοδουλίδης εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας πλασάροντας ως κεντρικό σημείο της προεκλογικής του ότι πρόκειται για ένα ‘αντισυστημικό’ και ‘αντικομματικό’ πρόσωπο, το οποίο θα πολιτευτεί ‘μακριά από τα κόμματα’ και ‘μακριά από το κακό σύστημα’. 

Ανεξαρτήτως ότι ο ίδιος επαναλάμβανε συνεχώς ότι παραμένει Συναγερμικός, ανεξαρτήτως ότι δεν ζήτησε να διαγραφεί από μέλος του κόμματος, ο ίδιος πουλούσε προεκλογικά το ‘αντισυστημικός’ και το ‘ακομμάτιστο’. Οξύμωρο μεν, αλλά η επικοινωνιακή αυτή τακτική δούλεψε. Μάζεψε ψηφοφόρους από όλους τους χώρους, και αρκετοί αν όχι η πλειοψηφία, είχαν πιστέψει σε αυτή την ‘νέα μορφή πολιτικής’. Δηλαδή, μια μορφή πολιτικής εξουσίας, η οποία δεν θα ήταν εξαρτημένη από τα κόμματα. Και αυτό δούλεψε για κυρίως δυο λόγους: 

Πρώτον, η εξαγγελία για μορφή εξουσίας χωρίς εξάρτηση από κόμματα σε συνδυασμό με τον κυκεώνα των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης, στα οποία επικρατούν οι φωνές κατά του ‘συστήματος’, κατά των κομμάτων, κατά κάθε –σχεδόν- μορφής εξουσίας, ο Νίκος Χριστοδουλίδης φάνταζε ο Μεσσίας που θα απελευθέρωνε την Κοινωνία από την ‘κόλαση των κομμάτων’.

Δεύτερον, τα τεράστια βήματα προόδου που έγιναν στο θέμα της απεξάρτησης από την πελατειακή σχέση κομμάτων – πολιτών (και δεν είναι ειρωνικό αλλά κυριολεκτικό, διότι όλοι θυμούνται πώς για παράδειγμα έγγραφες το παιδί σου Αστυνομικό, ή πώς διοριζόταν στο Δημόσιο – χωρίς εξετάσεις, χωρίς ανεξάρτητους φορείς εξετάσεων κτλ κτλ κτλ – πχ για να εγγραφείς Αστυνομικός αρκούσε να ήξερες έναν Αστυνομικό Διευθυντή –ούτε καν τον Αρχηγό δηλαδή- και την επομένη φορούσες στολή έστω ως special)… Αυτά τα βήματα προόδου λοιπόν (που απαιτούνται να συνεχίσουν και να ενισχυθούν, εννοείται) δημιούργησαν και μια αίσθηση ανεξαρτησίας των πολιτών από τα κόμματα (‘αφού δεν τα έχω ανάγκη για διορισμό, γιατί να είμαι κομματικός’, σκέφτονται αρκετοί) και έτσι μια πολιτική υπόσχεση για μια μορφή εξουσίας χωρίς εξάρτηση από τα κόμματα φάνταζε και ωραία και προοδευτική και ‘μάγκικη’.

Ο Νίκος Χριστοδουλίδης με την εκλογή του για να συνεχίσει αυτή την Νιρβάνα, την οποία πούλησε στους πολίτες, αυτοπαγιδεύτηκε μέσα από εξαγγελίες για διορισμούς, βάζοντας κάμποσα κριτήρια, μεταξύ άλλων και για μη διορισμό κομματικών στελεχών. Σημειώνεται πως τα υπόλοιπα κριτήρια που έθεσε δεν τηρήθηκαν πλήρως αλλά η σημερινή Στήλη δεν ασχολείται με αυτά, αλλά με το κριτήριο των μη κομματικών στελεχών. Ο Πρόεδρος ήθελε ουσιαστικά να δείξει πως δεν θα φανεί αναξιόπιστος σε αυτά που έταζε στους πολίτες στην πρώτη του κιόλας πολιτική πράξη που ήταν ο διορισμός του Υπουργικού του Συμβουλίου. Οπόταν προτίμησε να εντοπίσει απολιτίκ κατά κύριο λόγο πρόσωπα να διορίσει ως Υπουργούς, αγνοώντας –επιδεικτικά θα μπορούσε κάποιος να πει- ακόμη και τα κόμματα που τον στήριξαν, τουτέστιν ΔΗΚΟ, ΔΗΠΑ, ΕΔΕΚ. 

Ο ίδιος γνώριζε εξ αρχής ότι η εξαγγελία του περί μιας μορφής εξουσίας χωρίς την ανάγκη των κομμάτων ήταν έπεα πτερόεντα. Ωστόσο το προσπάθησε, θεωρώντας ότι θα μπορούσε –λόγω της δημοφιλίας του- να σέρνει τα κόμματα όπου θέλει, όπως θέλει και όποτε θέλει, κάτι βεβαίως που φάνηκε –και στην πράξη- πως δεν ισχύει. 

Ας δούμε όμως ένα παράδειγμα. Το φιάσκο στη Βουλή με τις εκποιήσεις της περασμένης Πέμπτης (13/7).  Επί ένα μήνα ο Νίκος Χριστοδουλίδης προσπαθούσε να πείσει τα κόμματα που τον στηρίζουν να μην ψηφίσουν υπέρ της Κοινής Πρότασης Νόμου (που πάγωνε την διαδικασία όλων των εκποιήσεων). Υπέρ της Πρότασης ήταν ΔΗΠΑ, ΕΔΕΚ και 3 Βουλευτές του ΔΗΚΟ (από τους εννέα σύνολο). Στο παρά ένα τελικά ο Νίκος Χριστοδουλίδης έπεισε μόνο τη ΔΗΠΑ να μην ψηφίσει υπέρ. ΕΔΕΚ και οι 3 Βουλευτές του ΔΗΚΟ επέμειναν στην αρχική τους θέση. 

Η ουσία εδώ δεν είναι ποιους έπεισε και ποιους δεν έπεισε, αλλά ότι ακριβώς σε αυτό το παράδειγμα ο Νίκος Χριστοδουλίδης έπρεπε να έρθει σε συνεννόηση με τα κόμματα ώστε να αποφευχθεί κάτι που ο ίδιος θεωρούσε καταστροφικό για την οικονομία της χώρας. Και ακριβώς επί τούτου είναι η καταγραφή της Στήλης. Ότι ανεξαρτήτως τι υποσχόταν, ανεξαρτήτως ότι προανάγγελλε μορφή εξουσίας χωρίς κόμματα, στην τελική υποχρεώθηκε να έρθει σε συνεννόηση με τα κόμματα, να μιλήσει με τα κόμματα, να συντονιστεί με τα κόμματα για να αποφευχθεί μια καταστροφική συνέπεια για την χώρα, όπως υποστήριζε ο ίδιος. Και στην τελική, είναι τα ίδια τα κόμματα που τον έβγαλαν από την δύσκολη θέση και του έσωσαν την παρτίδα. Και είναι τα κόμματα που θα τον βγάλουν ξανά και ξανά από διάφορες δύσκολες θέσεις που θα βρεθεί κατά τη διάρκεια της 5ετούς θητείας του. 

Συμπερασματικά και καταληκτικά λοιπόν, τέσσερα πράματα: 
Ένα. Πολιτική με απολιτικ πρόσωπα δεν μπορείς να κάνεις. 
Δυο. Πολιτική χωρίς κόμματα επίσης δεν μπορείς να κάνεις. 
Τρία. Κακώς ο Νίκος Χριστοδουλίδης ενίσχυσε το ‘αντικομματικό κλίμα’ προεκλογικά ωσάν ‘πας κομματικός, βάρβαρος’. Στην πράξη, είναι στους κομματικούς που προσέτρεξε με την πρώτη δυσκολία. 
Τέσσερα. Καιρός να το αντιληφθεί και ο ίδιος πως χωρίς να έχει τα κόμματα με το μέρος του, και χωρίς κομματικά στελέχη στην Κυβέρνηση του, θα δυσκολευτεί πολύ να κυβερνήσει…
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ - Twitter: @tsangarisp