ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Θα φανεί στο χειροκρότημα

« Ήταν μια φορά ένα Βασίλειο. Ευημερούσε; Σαφέστατα. Σχολεία; Φωτεινά. Νοσοκομεία; Επαρκέστατα. Πολιτικοί; Κοστουμαρισμένοι και λαμπεροί με περγαμηνές σπουδαίες. Δρόμοι; Πλατιοί. Κτίρια; Σεισμικά αναβαθμισμένα. Παρτέρια; Λουλουδιασμένα. Διακυβέρνηση; Ηλεκτρονική. Κοινωνικές παροχές; Σταθμισμένες κοινωνικά. Διαδικασίες; Νομότυπες και ελεγχόμενες. Όλα αυτά μπροστά από το όμορφο σκηνικό. Πίσω; Αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Από εκείνες που δεν τελειώνουν με το ζήσανε αυτοί καλά. Γιατί το Βασίλειο είχε όπως όλα τα Βασίλεια  δύο όψεις. 

Έφτασε στο Βασίλειο ένας γέρος, σοφός περιηγητής. Γιατί οι περιηγητές είναι σαφέστατα σοφοί μιας και βλέπουν πολλά στις περιηγήσεις τους. Αν είναι και γέροι, ακόμη περισσότερο αφού βλέπουν πολλά ξανά και ξανά. 

Ο Βασιλιάς περήφανος για το Βασίλειο του τον ξενάγησε. Μπροστά από το σκηνικό. Προσπάθησε να του κρύψει τη μικρή πορτούλα που οδηγούσε πίσω από τη βιτρίνα. Μα ο περιηγητής όντας σοφός και γέρος, ήξερε. Την μυρίστηκε και ας μην φαινόταν και ζήτησε να ρίξει μια γρήγορη ματιά πριν υπογράψει το πιστοποιητικό καταλληλότητας του Βασιλείου για να μπει στον κατάλογο με τα ευημερούντα Βασίλεια. Στην πρώτη κατηγορία των Βασιλείων, με όλα τα χαρτιά ISO για την αρμόζουσα τυποποίηση. Φαινόταν είπε ο σοφός, με την ελπίδα που πεθαίνει πάντα τελευταία να φωτίζει την ματιά του,  να πληροί όλους τους όρους. Το ήθελε πολύ ο περιηγητής. Πιο πολύ και από τον ίδιο τον Βασιλιά. Έλειπε, είπε,  μόνο ένα τελευταίο στοιχείο. Μια ματιά στο παρασκήνιο. Σε όλα όσα παραμένουν κρυμμένα και τέτοια είπε υπάρχουν παντού. Πάντα υπάρχει μια μικρή πορτούλα που οδηγεί πίσω από το σκηνικό.

>>Διαβάστε επίσης: «Οι Διεφθαρμένοι Διαφθορείς και η Κλιματική Αλλαγή»<<

Του άνοιξε ο Βασιλιάς με μισή καρδιά. Ήξερε ήδη πως είχαν αποτύχει.

Έφυγε ο  σοφός και γέρος περιηγητής μετά την περιήγησή του στο παρασκήνιο με την καρδιά για ακόμη μια φορά στα πατώματα.

Ούτε και αυτό το Βασίλειο δεν μπορούσε να μπει στη λίστα του». 

Τι είδε; Όλα όσα κρύβουμε ως ανθρωπότητα κάτω από το χαλί. Γιατί σε κάθε γωνιά του παρασκηνίου που βάδισε είδε και άκουσε πολλά:

Άκουσε λέξεις που έχασαν την έννοιά τους. Άκουσε για Δικαιοσύνη, για Δημοκρατία, για Ισότητα. Επαλήθευσε για ακόμη μια φορά πως η αλήθεια απώλεσε οριστικά τη σημασία της.
Είδε θεσμούς που έχασαν την αξία τους. Είδε Κοινοβούλια και Δικαστήρια Ανώτατα και Συμβούλια Προεδρικά και Οίκους Λευκούς (μόνο κατ΄ όνομα). Ήξερε πολύ καλά πως η πολιτική είχε χάσει το ρόλο της.

>>Διαβάστε επίσης: «Ο Ελέφαντας στο Δωμάτιο»<<

Είδε πως τα πράγματα είχαν στραβώσει. Τα όνειρα και οι αγώνες της ανθρωπότητας είχαν αποτύχει:

Κάθε φορά που έπεφτε κάποιος κανένα χέρι βοήθειας δεν απλωνόταν. Κάθε φορά που ένα παιδί υπέφερε, που ένας άνθρωπος απελπιζόταν, που μια ανθρώπινη ζωή χανόταν άδικα, κανένας δεν οργιζόταν, κανένας δεν όρθωνε το ανάστημα, κανένας δεν αντιστεκόταν. Δεν έβλεπαν τυφλωμένοι από τη χρυσόσκονη της ψευδαίσθησης που είχαν φτιάξει. Μα κανένας;  Σχεδόν κανένας. Μόνο κάτι λίγοι γραφικοί.

Καμία ιστορία φυγής και ξεριζωμού, καμία ιστορία αποξένωσης και απομόνωσης, κανένας πόλεμος, κανένα καθεστώς, κανένας πρόσφυγας, κανένας μετανάστης δεν τους αφορούσε. 
Είχαν ξεχάσει τι είναι το πιο πολύτιμό τους. Καλή η ερώτηση που σκέφτεσαι: Τι είναι το πιο πολύτιμο για τον καθένα; Για το πουλί το Ταξίδι. Για το ποτάμι το Νερό. Για τον μετανάστη η Πατρίδα. Για τον αδικημένο το Δικαίωμα. Για τον γονιό το Παιδί. Για το παιδί το Παιχνίδι. Για τον αιχμάλωτο η Ελευθερία. Για τον δάσκαλο το Σχολείο. Για τον πολιτικό η Δημοκρατία. Για τον δικαστή η Δικαιοσύνη. Για τον άνθρωπο το Ήθος.

Ήξερε ο ηλικιωμένος και σοφός περιηγητής μας πως η κάθε κοινωνία κρίνεται από τον τρόπο που συμπεριφέρεται στους πιο ευάλωτούς της. Στα παιδιά, στους ηλικιωμένους, στους μετανάστες, στους φτωχούς, στις γυναίκες, στους άντρες, στους διαφορετικούς, στα ζώα. Σε όλους εκείνους που η ζωή πιθανόν να τους φέρει σε θέση που να μην μπορούν να αντισταθούν και να διεκδικήσουν. Αντί μια ανοικτή αγκαλιά κανένα χέρι βοήθειας και συμπαράστασης δεν απλωνόταν. Μια σπρωξιά ήταν το σύνηθες ενώ ο Καιάδας τους ανέμενε. Αιώνες τώρα ολόιδιος. Σκληρός. Σκοτεινός.

Ήξερε ο ηλικιωμένος και σοφός περιηγητής μας πως η Τέχνη και ο Πολιτισμός  είναι τα  εργαλεία που παίρνουν τον άνθρωπο και την κοινωνία βήματα πολλά μπροστά. Τέχνη και Πολιτισμός παντού. Να σκουντουφλούμε πάνω τους και να αντικρίζουμε ουρανό. Για να μπορεί με ήθος ο άνθρωπος να πορεύεται. Ηθική πράξη είναι η συμμετοχή, η καταγραφή του σήμερα και ο οραματισμός του αύριο. Ηθική πράξη είναι η διεκδίκηση ελεύθερης πατρίδας. Ηθική πράξη είναι ο αγώνας για τον άνθρωπο. Ηθική πράξη είναι εσύ και εγώ μαζί, να αλλάξουμε τον κόσμο.

Μάλλον δεν θα μας αντέξει το σκοινί και κανένα χειροκρότημα δεν θα συνοδεύσει την πτώση μας. Φυσικά τα χαμένα θαύματα είναι εκεί. Να τα ανακαλύψουμε πρέπει από την αρχή.
Έφυγε ο ηλικιωμένος και σοφός περιηγητής μας. Ψάχνει λένε ακόμη το χαμένο θαύμα. Γιατί υπάρχει. Απλώς κάπου έχει κρυφτεί για να κλάψει απαρηγόρητο για την κατάντια μας.

Υπογραφή
Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ.1   Και ας είχε προχτές βράδυ πανσέληνο. Και ας είχε βροχή από μετεωρίτες. Και ας είναι κάθε αυγουστιάτικη βραδιά το φεγγάρι μαγικό.

Υ.Γ.2: Φεύγει το καλοκαίρι και επιστρέφουμε στον αγώνα. Γεμίστε μάτια και ψυχές. Να αντέξουμε.