ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΩΣΤΟΥΡΗΣ

Σε μια επέτειο που δεν τυγχάνει μεγάλης προβολής, αφού η προτεραιότητα βρίσκεται στις θερινές διακοπές, την περασμένη Τρίτη -16 Αυγούστου 2022- η Κυπριακή Δημοκρατία συμπλήρωσε 62 χρόνια ζωής σε μια πορεία με μεγάλες αναταράξεις, πολλές τραγωδίες, αίμα και μερικά επιτεύγματα. 

Διαχωρίζω, αυτά τα 62 χρόνια στην ιστορία της Δημοκρατίας, στα ακόλουθα μέρη τα οποία παίζουν τον δικό τους ξεχωριστό ρόλο στο τι είναι σήμερα η χώρα και που πάει: 

1.    Τα πρώτα χρόνια μέχρι το τέλος του 1963 ως ενιαίο κράτος 

2.    Τα χρόνια από το 1964 μέχρι τον πόλεμο του 1974 και την de facto διχοτόμηση της χώρας, με τεράστιες μετακινήσεις πληθυσμών 

3.    Προσπάθειες για διάλογο και προτάσεις για το Κυπριακό 

4.    Άνοιγμα οδοφραγμάτων, Σχέδιο Ανάν και ένταξη στην ΕΕ (εξελίξεις που καταγράφονται σε μια περίοδο με πάρα πολλές εξελίξεις σε ένα διάστημα ενός έτους, από το 2003 έως το 2004) 

5.    Η πορεία στην ΕΕ σε συνδυασμό με τις όποιες προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού με αποκορύφωμα το 2017 με τη σύνοδο στο Κραν Μοντανά 

Ενδιάμεσα καταγράφεται μια εντυπωσιακή μεταστροφή της κυπριακής οικονομίας, η οποία από τον πρωτογενή τομέα επένδυσε στις υπηρεσίες, αρχικά στον τουρισμό κι έπειτα στην παροχή επαγγελματικών υπηρεσιών οι οποίες διαμόρφωσαν το οικονομικό περιβάλλον των τελευταίων -περίπου τριών- δεκαετιών. Ορόσημο αποτελεί και η οικονομική κρίση, η οποία ουσιαστικά αρχίζει από το 2011, αρχικά με τον αποκλεισμό από τις αγορές και κορυφώθηκε με την έκρηξη στο Μαρί για να καταλήξει -μοιραία- στις τραγικές αποφάσεις του 2013. 

Η πορεία της Κυπριακής Δημοκρατίας στον χρόνο συνοδεύεται με παθήματα τα οποία χρόνια μετά θα έπρεπε να έχουν γίνει τα μεγάλα μαθήματα και οδηγός για το μέλλον του τόπου. Η υστεροβουλία, το παγιωμένο πολιτικό κατεστημένο, η ανάγκη επιβίωσης μετά τον πόλεμο που οδήγησε σε αθέμιτες, ανέντιμες και ανήθικες πρακτικές και η εδραιωμένη κουλτούρα αφενός της μετάθεσης κρίσιμων αποφάσεων και αφετέρου της αναξιοκρατίας, του ρουσφετιού και της αδιαφάνειας αποτελούν -δυστυχώς- κανόνες στην κυπριακή κοινωνία. 

Μάθαμε, μετά από τόσα χρόνια, ότι ως μικρός τόπος δεν μπορούμε να χάνουμε ευκαιρίες και ότι δεν καθορίζουμε τις αποφάσεις που διεθνώς διαμορφώνονται; 

Μάθαμε να λειτουργούμε αποφασιστικά όταν πρέπει και να επενδύουμε σε όσα αξίζουν και κυρίως με μακρόπνοο σχεδιασμό; 

Καταφέραμε να κάνουμε τον τόπο μας γνωστό για τα καλά αντί για τις κακές πρακτικές του;

Συνειδητοποιήσαμε ότι η μισαλλοδοξία αποτελεί τον μεγαλύτερο ολετήρα της χώρας μας; 

Μάθαμε να συζητούμε και να λύνουμε τα προβλήματα; 

Μάθαμε να διαχειριζόμαστε με σύνεση τα οικονομικά μας, χωρίς να κατηγορούμε άλλους για τα δικά μας λάθη; 

Μάθαμε να έχουμε άποψη, προσανατολισμό, στόχους και πλάνο; 

Γκρεμίσαμε τα τοτέμ που μόνο φανατισμό, καταστροφή και θάνατο επέφεραν στον τόπο μας; 

Κλείσαμε τις πληγές αποδίδοντας δικαιοσύνη;

Οραματιστήκαμε, έστω λίγο, το μέλλον του τόπου μας και όχι το προσωπικό; 

Αγαπήσαμε τον τόπο μας;  

Σε 62 χρόνια φαίνεται ότι τα πιο πάνω ερωτήματα εξακολουθούν να έχουν αρνητικές απαντήσεις. Απαντήσεις οι οποίες οδηγούν και στα αίτια των κακοτοπιών στις οποίες η Κυπριακή Δημοκρατία έχει βρεθεί για δεκαετίες. Ένας τόπος όμορφος, προνομιακός, ιδανικός και διαθέσιμος για πολλούς και για μεγάλα πράγματα, από επιχειρήσεις και οικογένειες, μέχρι επαγγελματίες και σπουδαία μυαλά.

Όλοι πρέπει να πεισθούν να έρθουν ή να παραμείνουν στον τόπο μας. Θα τον κάνουν καλύτερο, πιο δημιουργικό, πιο παραγωγικό, πιο πράσινο, πιο καθαρό, πιο αξιόπιστο, πιο δίκαιο για όλους. Η αποτυχία έχει αξία για τα μαθήματα που δίνει για να έρθει η επιτυχία. Αυτό επιβάλλεται να αποτελέσει το μεγαλύτερο μάθημα από τη σύντομη ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας που διανύει, με τα καλά και τα κακά της, την έβδομη δεκατία ύπαρξής της.