ΓΡΑΦΕΙ Η 

ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Όσο και να παλεύω να το κατανοήσω και να το αποδεχτώ αδυνατώ. Δεν μπορώ και το δηλώνω απερίφραστα να οραματίζομαι έναν κόσμο με συγυρισμένα ράφια και τσουβάλια. Το ένα δίπλα στο άλλο. Μαύρο το ένα, άσπρο το άλλο. Έναν κόσμο με άλλα λόγια τσουβαλιασμένο και ασπρόμαυρο. Χωρίς άλλα χρώματα και αποχρώσεις. Έναν τεράστιο αποθηκευτικό χώρο με το καθετί στη θέση του -λέμε τώρα-. Μπαίνεις, αφού δηλώσεις την ταυτότητά σου και μετά ξεκινάς να κινείσαι από τσουβάλι σε τσουβάλι, λες και είσαι φασόλι και πρέπει να το γεμίσεις μαζί με τα υπόλοιπα φασόλια που σου μοιάζουν. Για να ανακαλύψεις , λέει, ο «κύριος» στην είσοδο, ποιος είσαι και να ιεραρχήσεις τις αξίες σου. 

>>Διαβάστε επίσης: «Οι Ροζ Φιγούρες και το Νόμπελ της ειρήνης»<<

Τα μόνα τσουβάλια που δεν είναι σε άσπρο ή μαύρο χρώμα, είναι τα δύο πρώτα από τα οποία ξεκινάς. Ροζ και μπλε. Ανάλογα με το φύλο σου. Όσο πιο γρήγορα καταφέρεις να βγεις από το ροζ ή μπλε τσουβάλι, μπορεί και να σωθείς. Λες και δεν υπάρχουν άλλες ταυτότητες φύλου. Λες και δεν μπορείς να είσαι ροζ αλλά να σκέφτεσαι μπλε. Λες και δεν μπορείς να είσαι μπλε, αλλά να γουστάρεις ροζ τραγούδια, ροζ ασχολίες, ροζ συναισθήματα, ροζ σκέψεις. Λες και δεν μπορείς να επιλέξεις να μην είσαι ούτε ροζ, ούτε μπλε. Ούτε καν ροζ με μπλε πουά ή και το αντίθετο. 

Και μετά κινείσαι από τσουβάλι σε τσουβάλι. Μπορείς να βρίσκεσαι/ ανήκεις, λέει, παράλληλα και σε διαφορετικά από ένα τσουβάλια. Τι εννοώ; Στο μαύρο τσουβάλι όσων καταδικάζουν τους μετανάστες και στο άσπρο τσουβάλι όσων στηρίζουν τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Στο μαύρο τσουβάλι όσων είναι κατά των εκτρώσεων και  στο άσπρο τσουβάλι που στηρίζει την τεκνοθεσία από ζευγάρια του ιδίου φύλου τα οποία έχουν προβεί σε σύμφωνο συμβίωσης. Στο μαύρο τσουβάλι  όσων καταδικάζουν τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία και στο άσπρο τσουβάλι όσων είναι υπέρ του Ενιαίου Κράτους. Στο μαύρο τσουβάλι όσων καταδικάζουν κάθε μορφή βίας και στο άσπρο τσουβάλι όσων είναι υπερ. της οπλοκατοχής.  Σας μπέρδεψα; Όπως καταλάβατε τα μαύρα τσουβάλια, είναι τα κατά και τα άσπρα τα υπερ. Δεν μπορούν καν να μας διευκολύνουν λέγοντας μας πως τα μαύρα είναι τα κακά- εγώ μέχρι τώρα έτσι ήξερα, ενώ τα λευκά είναι τα καλά. Τα μαύρα είναι τα ΟΧΙ και τα άσπρα είναι τα ΝΑΙ. Τα κακά παιδιά λένε πάντα «ΟΧΙ» και τα καλά παιδιά λένε πάντα «ΝΑΙ».

>> Διαβάστε επίσης: «Μια παρτίδα σκάκι»<<

Τίποτα δεν ισχύει. Πρέπει λέει να σκέφτεσαι κάθε θέμα από μόνο του και μετά να μπαίνεις στο τσουβάλι. Να μην επηρεάζεσαι από το χρώμα αλλά από το ερώτημα και επειδή ζούμε σε μια ευέλικτη περιρρέουσα πολιτικοκοινωνική κατάσταση είναι όλα αποδεχτά και το αποτέλεσμα είναι να καταλήγεις με ένα αχταρμά ασυντόνιστων και επιφανειακών απόψεων επί παντός επιστητού, μιας και πρέπει, οφείλεις, θα έλεγα,  να έχεις άποψη και στη συνέχεια, βιαστικά, ταχύτατα και απόλυτα, να τσουβαλιάζεσαι με τα like σου και τα σχόλιά σου στα ΜΚΔ να καθορίζουν το προφίλ σου και, εν τέλει, το πολιτικοκοινωνικό γίγνεσθαι.

Το τσουβάλιασμα αυτό το ένιωσα έντονα και με το θέμα συζήτησης των τελευταίων ημερών σε σχέση με την ενιαία εκπαίδευση. Έπρεπε λέει να αποφασίσω και να πάρω θέση για να μπω στο ανάλογο τσουβάλι και να μετρηθούν τα φασόλια και όλα να είναι συγυρισμένα και να μην διανοηθώ να τοποθετηθώ με το «ναι μεν αλλά…»

Ντράπηκα να πω πως δεν έχουν όλα τα παιδιά με αναπηρία τις ίδιες ανάγκες.  Πως δεν είναι όλα τα ίδια. Πως δεν τα καθορίζει η αναπηρία τους αλλά η προσωπικότητα, οι δυσκολίες τους τα ταλέντα τους.

Δίστασα να μιλήσω για τις δυσκολίες της Γενικής Τάξης, ακόμη και για παιδιά χωρίς ορατές και καταγραμμένες αναπηρίες.

Δεν τόλμησα να πω πως το κάθε παιδί με ή χωρίς ορατή αναπηρία πρέπει να αντιμετωπίζεται ολιστικά και να ικανοποιούνται οι ανάγκες του με ένα όσο το δυνατό πιο εξατομικευμένο πρόγραμμα.

Φοβήθηκα να πω πως η ένταξη στη γενική τάξη μπορεί τις πιο πολλές φορές να έχει την έννοια της χωρικής αλλά όχι στης ουσιαστικής τοποθέτησης.

Δεν διανοήθηκα καν να μιλήσω για δομές που απουσιάζουν. Ούτε κατά διάνοια για όλες εκείνες που δυσλειτουργούν.

Ούτε που σκέφτηκα να πω πως η προσέγγιση μπορεί να είναι λαϊκίστικη και επιφανειακή. Να πούμε πως την έχουμε την ενιαία να τελειώνουμε.

Δεν πέρασε καν από το μυαλό μου πως θα μπορούσα να πω πως υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου η ενιαία εκπαίδευση και η καθολική υιοθέτησή της θα καταπατήσει δεν θα διασφαλίσει τα δικαιώματα των παιδιών με αναπηρίες.

Σκεφτήκατε τι θα γινόταν αν έλεγα πως οι ειδικές μονάδες με τη σωστή στελέχωση και την απαραίτητη στήριξη θα μπορούσαν να κάνουν θαύματα;

Πως τα ειδικά σχολεία πολλές φορές είναι το μοναδικό πλαίσιο που μπορεί να στηρίξει και να ικανοποιήσει τις ανάγκες κάποιων παιδιών μετατρέποντας τους σε λειτουργικούς ενήλικες σε ένα περιβάλλον ασφάλειας, χαράς και δημιουργικότητας; 

Πως οι εντάξεις στη γενική τάξη θα μπορούσαν να είναι ευέλικτες και όχι ηλικιακές και με μια μόνο ομάδα παιδιών;

Θα άνοιγα τους ασκούς του Αιόλου και θα μπερδεύονταν τα τσουβάλια και θα χανόταν η τάξη της τοποθέτησης των απόψεων μας μονολιθικά στο ΥΠΕΡ ή το ΚΑΤΑ. Στο ΝΑΙ ή στο ΟΧΙ. Στο ΑΣΠΡΟ ή στο ΜΑΥΡΟ. 

Πάντα βόλευαν τις κοινωνίες, τα ράφια, τα κουτιά, τα τσουβάλια, τα χρώματα, οι ομάδες. Και εκείνους που το οργανώνουν εντέχνως με τον τρόπο αυτό και εκείνους που τοποθετούνται με τους μεν ή με τους δε, με ασφάλεια. Πράσινος ή Βένετος; Εικονόφιλος ή Εικονομάχος; Χριστιανός ή Εθνικός; Ρωσία ή Ουκρανία; Ελλάδα ή Τουρκία; Δεξιά ή Αριστερά; Προοδευτικός ή συντηρητικός; Ρεπουμπλικάνος ή Δημοκράτης; Θρήσκος ή Άθεος;

Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ.1: Να τα τρυπήσουμε τα τσουβάλια. Να βάλουμε και άλλα χρώματα, και άλλες αποχρώσεις. Οδηγεί ο πλουραλισμός απόψεων ενίοτε στη σύνθεση. Να σταματήσουμε να ποδοσφαιροποιούμε τα πάντα. Να σκεφτόμαστε κριτικά. Να τολμούμε να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, αλλά να μπορούμε να διαλέγουμε μια σκάφη με λίγα σύκα ή τα σύκα μας βαλμένα μέσα στη σκάφη.  Και, κυρίως, να μην κρυβόμαστε πίσω από διακηρύξεις που βολεύουν ή πουλούν.

Υ.Γ.2: πλουραλισμός (φιλοσοφία) φιλοσοφική θεωρία που αντιτίθεται στο μονισμό και το δυϊσμό και δέχεται ότι ο κόσμος αποτελείται από πολλαπλά κι αυτοτελή στοιχεία και αρχές
(κοινωνιολογία) κοινωνική-πολιτική αρχή που στηρίζεται στην πολλαπλότητα: άνθρωποι ή ομάδες διαφορετικών φυλών, πεποιθήσεων ή αξιών μπορούν να συνυπάρχουν ισότιμα και αρμονικά στα πλαίσια μιας κοινωνίας ή ενός κράτους, διατηρώντας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, και να ανταγωνίζονται μεταξύ τους (ειδικότερα) η δυνατότητα να εκφράζονται ελεύθερα όλες οι πιθανές απόψεις για ένα ζήτημα
≈ συνώνυμα: πολυφωνία

*Η Έλενα Περικλέους είναι Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας