ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Σε καμία περίπτωση όσα θα καταγραφούν πιο κάτω δεν έχουν να κάνουν με την καταδίκη της Ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, τα εγκλήματα πολέμου, τις θηριωδίες, την απόρριψη του πολέμου ως πρακτική επίλυσης διαφορών και διεκδίκησης δικαιωμάτων, την πίεση που πρέπει να ασκηθεί με κάθε δυνατό τρόπο για να σταματήσει ο πόλεμος χτες.

Τον δεχτήκαμε, τον κ. Ζελένσκι,  ως κοινωνία και ως πολιτεία, με αισθήματα ειλικρινούς αλληλεγγύης και βαθιά επιθυμία συμπαράστασης στον δοκιμαζόμενο Ουκρανικό λαό με τον οποίο συμπάσχουμε. Τον αποδεχτήκαμε επίσημα στο κοινοβούλιο για να μιλήσει παρά τις σκιές που υπάρχουν στο πως υπάρχει ως πολιτικός ηγέτης και στο πως διαχειρίζεται πολιτικά ζητήματα που σχετίζονται με τη δημοκρατία και το διεθνές δίκαιο. Γιατί πέρα και πάνω από όλα είναι προτεραιότητα για μας η ειρήνη και χωρίς καμία δεύτερη σκέψη καταδικάζουμε την όποια βία, τον όποιο πόλεμο, την καταστροφή, τα εγκλήματα έναντι των αμάχων, τους ανελέητους βομβαρδισμούς. Ξέρουμε φυσικά να αναγνωρίζουμε και εμπλεκόμενα συμφέροντα και τρικλοποδιές σκόπιμες και προπαγανδίστικες παρεμβάσεις με προβολή μέρους της αλήθειας και ανίερες συμμαχίες (ναι, αναφέρομαι στην Τουρκία) και επιλεκτικές επιβολές μέτρων πίεσης κατά το δοκούν και υπό όρους συμφερόντων.

Δεν γνωρίζω αν υπήρχε όντως τεχνικό λάθος, αλλά ήταν υπέρ-βολικό «τεχνικό λάθος» και σε υπέρ-«βολική» στιγμή. Αντί διαμαρτυρόμενη και σύσσωμη η βουλή να αποχωρήσει αναγνωρίζοντας ως σκόπιμη και απαράδεκτη την επιλογή του να μην αναφερθεί στην αντίστοιχη τουρκική εισβολή το 1974 στην Κύπρο, ακόμη και για την «παρουσία 'μαχητή' του νεοφασιστικού Τάγματος Αζόφ» που προηγήθηκε κατά τη διάρκεια της ομιλίας Ζελένσκι στην ελληνική Βουλή, «αποχώρησε», με θράσος, εκείνος την ώρα που η πρόεδρος της βουλής έβαζε, πολύ σωστά και ως όφειλε,  τα πράγματα στη θέση τους, με πολιτική αβρότητα και ορθοκρισία. 

Δεν θα διστάσω να τοποθετηθώ και στην αναφορά του στα «χρυσά διαβατήρια», το σκάνδαλο για το οποίο εννοείται πως υφίσταται, το οποίο καταδικάζουμε και για το οποίο ντρεπόμαστε βαθύτατα. Παρόλα αυτά η αναφορά του δείχνει τουλάχιστον έλλειψη σεβασμού σε ένα κοινοβούλιο το οποίο τον δέχτηκε, τον άκουσε και δήλωσε με λόγια και πράξεις την αλληλεγγύη και την στήριξη στο λαό της Ουκρανίας. Χωρίς λόγια άλλα παραμένω για τη συνειδητή αυτή επιλογή του.

Δυσκολεύομαι ως νοήμον άτομο να δεχτώ το «τεχνικό λάθος». Δυσκολεύομαι να αποδεχτώ το ότι δεν διορθώθηκε άμεσα, για να ολοκληρωθεί η διαδικασία όπως ακριβώς ήταν προγραμματισμένη. Δυσκολεύομαι να αποδεχτώ πως είναι αρκετό να του αποδοθούν γραπτώς. Θα το δεχτώ μόνο αν υπάρξει αντίστοιχη γραπτή απάντηση από μέρους του πως αποδέχεται και υιοθετεί κάθε λέξη η οποία αναφέρεται στο απαράδεχτο και εγκληματικό της τουρκικής εισβολής του 1974 και της συνεχιζόμενης για 48 χρόνια τουρκικής κατοχής χώρας μέλους της ευρωπαϊκής ένωσης, η οποία ανέχεται μια χαρά χρόνια τώρα τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξε και συνεχίζει να διαπράττει η Τουρκία που έχει μετατραπεί και σε πρεσβευτή ειρήνης. Αλήθεια όμως; Το ζούμε και αυτό! Πόσο θράσος και πόση υποκρισία;

Υπογραφή
Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ.1 : «Θα πειστεί κάποτε το χοντροκέφαλο ανθρώπινο γένος ότι μεγαλύτερη μωρία και συμφορά από τον πόλεμο δεν υπάρχει, και από τα παθήματα του θα διδαχθεί κάποτε ότι πρέπει να τον καταργήσει, σαν υπερβολικά οδυνηρό και ακριβό τρόπο για επίλυση διαφορών;» Εμμάνουελ Καντ

Υ.Γ. 2: «Η πολιτική είναι αναίμακτος πόλεμος. Ο πόλεμος είναι αιματηρή πολιτική.» Μάο Τσε-Τουνγκ

*Η Έλενα Περικλέους είναι Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας