ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*
«Ζητείται θαυματοποιός, για την αυλή των θαυμάτων μου», και περιμένω. Χρόνια τώρα.
Η αγγελία παραμένει αναπάντητη και ας έχουν περάσει μήνες και χρόνια. Εξαγγέλθηκαν και άλλες αγγελίες, κάποιες ζητώντας θαυματοποιούς και άλλες ζητώντας ψήφους εμπιστοσύνης.
Ναι, περί προεδρικών εκλογών και των υποψηφίων αυτών των εκλογών ο λόγος. Ίσως γιατί είμαστε μια σταλιά γη, μια αυλή 3Χ3, και ναι, το θαύμα είναι που ζητούμε Θα το πω μια φορά ως εισαγωγή και θα μπω στην ουσία. Δεν τον αλλάζουν τον κόσμο οι πολιτικοί αλλά οι ποιητές. Όλοι γράψαμε 5-6 στίχους στην εφηβεία μας. Το θέμα είναι ποιος διατηρεί την τρέλα και το πάθος και τη αποκοτιά του ποιητή. Έλεγε ο Ελύτης, ο ποιητής, πως χρειάζεται 3 Τ για να τον αλλάξεις τον κόσμο. Τέχνη, να τον οραματιστείς, άρα ναι, μια ψυχή ποιητική, τόλμη, άρα αποκοτιά, να βάλεις τον εαυτό σου στο ρίσκο της απόλυτης καταστροφής, και ναι, είμαστε και λίγο τζογαδόροι, λίγη τύχη να κάτσει όπως γυρίζει η μπίλια στον σωστό τον αριθμό.
Πάμε πίσω στην ανάγκη για τον θαυματοποιό της ώρας και του τόπου. Θέλω έναν θαυματοποιό να κερδίσει τις εκλογές. Κανένας από τους μέχρι στιγμήν υποψηφίους δεν ισχυρίστηκε πως μπορεί να κάνει θαύματα, αν και όλοι εμείς το θαύμα λέμε πως αναζητούμε.
Να προσγειωθούμε; Ας το πράξουμε. Πάμε, λοιπόν, στο πολιτικό μας σύστημα. Αναζητούμε έναν ηγέτη. Κάποιον που να μπορεί να παίρνει αποφάσεις δημοκρατικά. Να σέβεται το υπουργικό του συμβούλιο, να το ακούει, να το εμπιστεύεται και όχι να το ποδηγετεί. Να σέβεται βαθιά το νομοθετικό του σώμα. Τη Βουλή. Για να του στέλνει νομοσχέδια, χωρίς να έχει την πλειοψηφία και οι βουλευτές ενίοτε να αναλαμβάνουν το βάρος της ευθύνης τους και να τα βελτιώνουν. Να μοιράζονται το όραμα για τον άνθρωπο και τον τόπο. Να συνεργάζονται χωρίς αντιπαλότητές. Να μην σκέφτονται τα επικοινωνιακά τερτίπια. Να μιλούν επί της ουσίας, χωρίς να λογαριάζουν συμφέροντα και εκλογικό κόστος. Να λένε, είμαστε εδώ για να υπηρετήσουμε τον τόπο και τον άνθρωπο. Γιατί η καρδιά μας μεγάλωσε και η καρδιά πονάει όταν μεγαλώνει. Λέτε να υπάρχει ακόμη κάτι τέτοιο; Σας θυμίζω πως εξακολουθώ να πιστεύω στα χαμένα θαύματα.
Δεν με ενδιαφέρουν οι δημοσκοπήσεις, οι ιδεολογικές αγκυλώσεις, ποιο κόμμα ποιον προκρίνει. Διάλογος δεν σημαίνει ο καθένας παραθέτει τις απόψεις του. Σημαίνει ακούω, σκέφτομαι, κρίνω αλλάζω. Δεν σημαίνει κρατώ τον «πούντο» μου και μουλαρώνω. Μάλλον, ναι, αυτό πάει λάθος χρόνια τώρα. Διάλογος, σημαίνει ενσυναίσθηση. Σημαίνει μοίρασμα. Σημαίνει πιο πολύ δίνω γιατί νοιάζομαι, παρά διεκδικώ γιατί δικαιούμαι. Διάλογος σημαίνει θέλω να μοιραστώ. Να συνυπάρξω. Με σεβασμό.
Πίσω στον θαυματοποιό. Δεν ψηφίζουμε Θεό. Ο Θεός υπάρχει. Είναι αυθύπαρκτος. Όποιας θρησκείας και αν είσαι θιασώτης/πιστός/οπαδός. Οι άλλοι επιλέγονται, σύντροφοι, πολιτικοί, πρόεδροι, θαυματοποιοί.
Για θαυματοποιό-πρόεδρο, θέλω κάποιαν/ κάποιον που να πιστεύει, να ελπίζει, να οραματίζεται, να εμπιστεύεται, να μοιράζεται, να ακούει, να διαλέγεται, να συμπάσχει.
Κάποιον/ κάποιαν που να έχει πονέσει αλλά να μην έχει πέσει. Που να θέλει πιο πολύ για τους άλλους και όχι για την /τον ίδιο. Κάποιον/ κάποιαν που να είναι έτοιμος/η να θυσιάσει τη ζωή του/της ( με την έννοια το προσωπικού συμφέροντος, γιατί ήρωες δεν ψάχνω), το εγώ, για το εμείς. Να αναλάβει θέση προσφοράς απόλυτης. Να είναι η τελευταία του πράξη και μετά να μη σκέφτεται γιατί. Να κλειστεί σε ησυχαστήριο και να γράψει, να ερευνήσει, να μιλήσει. Κάποιον/ κάποιαν που να μη θέλει επόμενη θητεία. Να μην έχει βαρίδια να πληρώσει. Αλυσίδες από τις οποίες να ελευθερωθεί. Να μην χρειάζεται/να μην πρέπει κάποιον να εξυπηρετήσει.
Το μόνο στο οποίο θα επιμένω θα είναι κάποιους να τον/την ταρακουνούν να έχει. Καθώς η γεύση της εξουσίας είναι γλυκεία και φέρνει διαβήτη, καταστρέφοντας όργανα πολύτιμα. Καρδιά και πνεύμονες και εγκέφαλο…
Αν μου έλεγε κάποιος κάποτε, να αναλάβω τη θέση του θαυματοποιού στην αυλή των θαυμάτων που ποθώ, θα λύγιζα από το βάρος της ευθύνης. Με θεωρώ ανεπαρκή και ας πιστεύω στα χαμένα θαύματα. Αναρωτιέμαι πως κάποιοι ( ελπίζω όχι αβίαστα) αναλαμβάνουν την τεράστια αυτή ευθύνη. Εγώ θα είμαι δίπλα σε όποιον/ όποια με πείσει πως τα πιστεύει τα χαμένα θαύματα. Όποιον/ όποια επενδύσει στη δημιουργία μιας αυλής θαυμάτων, μιας πατρίδας που να μπορεί ακόμη να ονειρεύεται.
Τέλειος ουδείς σωστά. Αλλά δεν θα πρόκρινα ποτέ τον μη χείρον ως βέλτιστο. Θέλω τον θαυματοποιό μου να τον κοιτώ στα μάτια και τα μάτια του γεμάτα αγάπη για τον άνθρωπο και τον τόπο, να με προσκαλούν στην ομάδα όσων συνυπάρχουν, και ας είμαι μικρός. Θέλω να τολμούν να κάνουν το βήμα εκείνο που μπορεί και να τους αφανίσει. Για τον τόπο και τον άνθρωπο. Γιατί πιστεύουν, ελπίζουν και ονειρεύονται. Γιατί είναι δοσμένοι σε ένα όραμα πέρα από εκείνους. Για την πατρίδα, για την ελευθερία, για τον άνθρωπο. Για τα παιδιά μας. Για την ειρήνη και τον πολιτισμό. Θνητοί όντας να θελήσουν να παραμείνουν αθάνατοι στη μνήμη ως κάποιοι που τόλμησαν, με βλέμμα λαμπερό, να συγκρουστούν για όσα πιστεύουν.
Όταν λοιπόν θα βάλω το χέρι στην καρδιά για να προκρίνω ή να ψηφίσω, ένα θα είναι το κριτήριο. Το μέτρο του ανθρώπου και η ελευθερία της ψυχής του. Ψάχνω κάποιον που να λέει αγαπώ την ευθύνη, εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο και αν χαθεί, εγώ θα φταίω. Αν κάνω λάθος στην επιλογή θα την αναλάβω και εγώ την ευθύνη γιατί την αγαπώ.
Και αν δυσκολευτώ να αποφασίσω θα είμαι ευτυχής.
Υπογραφή
Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων
Υ.Γ. 1: Ό,τι δεν συνέβη ποτέ, είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά.
Υ.Γ.2: Δεν ελπίζω τίποτα. Δεν φοβάμαι τίποτα. Είμαι λέφτερος.
Υ.Γ.3: Αν δε δει ο Θεός χέρι ανθρώπου, δε βάζει μήτε κι αυτός το δικό του.
«Νίκος Καζαντζάκης»
*Η Έλενα Περικλέους είναι Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας