Το Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και της Βορείου Ιρλανδίας είναι μια μικρή χώρα που σύντομα θα γίνει ακόμη μικρότερη. Ξέρω πως αυτή η απλή επισήμανση μπορεί να εκνευρίζει αρκετούς Άγγλους –και εννοώ Άγγλους, όχι Σκοτσέζους, Ουαλούς και Βορειοιρλανδούς. Την περασμένη εβδομάδα, στο Raisina Dialogue στην Ινδία, ο Ισπανός Υπουργός Εξωτερικών είπε ότι υπάρχουν δύο είδη κρατών στην Ευρώπη: Οι χώρες που είναι μικρές και οι χώρες που δεν το ξέρουν ότι είναι μικρές. Πέραν από τους Άγγλους, κανένας άλλος Ευρωπαίος δεν ενοχλήθηκε από την αναφορά. Ούτε καν οι Γάλλοι. 

Γνωρίζουμε ότι η Βρετανία θα γίνει μικρότερη επειδή, ως συνέπεια της ανικανότητάς της να επιλύσει τις δικές της, εσωτερικές πολιτικές αντιθέσεις, φαίνεται ιδιαίτερα πιθανόν να εξέλθει από την Ευρώπη χωρίς συμφωνία, σε μερικές εβδομάδες από σήμερα. Η Πρωθυπουργός Τερέζα Μέι και η συμφωνία της έχουν δεχθεί την μεγαλύτερη ήττα στην πρόσφατη βρετανική ιστορία. Αυτό, όπως επισήμανε ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, αυξάνει «το ρίσκο μιας άτακτης αποχώρησης». 

>>> ΟΛΗ Η ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ BRIEF ΜΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ <<<

Η Μέι αποκλείει ένα δεύτερο δημοψήφισμα, όμως αυτό δεν είναι απλώς μια δική της αποτυχία. Ακόμη κι αν με κάποιο τρόπο κατάφερνε το Εργατικό κόμμα του Τζέρεμι Κόρμπιν να την εκδιώξει, η προσέγγιση των Εργατικών για την Ευρώπη είναι εξίσου γεμάτη με φαντασιώσεις όπως αυτή της Μέι. Ο Κόρμπιν δήλωσε ότι θέλει μια τελωνειακή ένωση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, που επιτρέπει στη Βρετανία να διαπραγματεύεται τις δικές της εμπορικές συμφωνίες. Αυτό είναι πολύ απλά αδύνατον. Αντανακλά την αντίληψη ότι η χώρα είναι απαραίτητη, την οποία δεν έχει κανένας άλλος εκτός Αγγλίας. 

Οι Βρετανοί δεν μπορούν να ρίχνουν το φταίξιμο σε κανέναν άλλο εκτός από τον εαυτό τους. Παρόλο που ουδέποτε υπήρξαν ενθουσιώδεις Ευρωπαίοι, η απόφασή τους να γίνουν η πρώτη χώρα που αποχωρεί από την ΕΕ καταδεικνύει τη βασική ανικανότητά τους να κατανοήσουν την εξαιρετικά μειωμένη θέση που έχουν στον κόσμο. Δεν σημαίνει σχεδόν τίποτα το γεγονός πως είναι μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Αυτό περιγράφει τη θέση που είχε η Βρετανική Αυτοκρατορία το 1945, όχι τη σημερινή δύναμη του Η.Β. Ούτε αποτελεί μεγάλη υπόθεση πλέον να είσαι πυρηνική δύναμη: Υπάρχουν τρελοί, όπως η Βόρειος Κορέα, που έχουν τη βόμβα. Το μεγαλύτερο μέρος της επιρροής της χώρας στην εξωτερική πολιτική είναι αποτέλεσμα της αφοσίωσής της στις ΗΠΑ και η δυσανάλογη πολιτιστική επιρροή των Βρετανών εκπηγάζει από το γεγονός ότι έτυχε να μιλούν την ίδια γλώσσα με την μοναδική πολιτιστική υπερδύναμη του πλανήτη. 

Δεν τα λέω αυτά μόνο ως ένα άτομο που συχνά κατηγορείται για αγγλοφιλία αλλά και ως πολίτης της Ινδίας, μίας από τις λίγες χώρες που πιστεύει, σύμφωνα με την YouGov, ότι η Βρετανία είναι πιο σημαντική από τη Γερμανία ή τη Γαλλία. Παρά ταύτα, δεν θα υπάρξουν προνομιακές εμπορικές συμφωνίες μεταξύ της Βρετανίας μετά το Brexit και του Νέου Δελχί, εκτός και εάν επιτραπεί σε περισσότερους Ινδούς να εργαστούν στο Η.Β. Αυτό, φυσικά, δεν είναι κάτι που θα επιτρέψει η μικρή Βρετανία του Brexit.

Οι χώρες που ήταν κάποτε δυνατές πρέπει να εργαστούν σκληρά για να αντιληφθούν πως πλέον δεν είναι. Κάποιες, όπως η Γαλλία, κατάλαβαν ότι μπορούν να διατηρήσουν μέρος της δόξας του παρελθόντος, μέσω της διαμόρφωσης και της καθοδήγησης μεγάλων συλλογικοτήτων. Άλλοι εγκαταλείπουν εντελώς την προσπάθεια και αναζητούν ικανοποίηση αλλού.  

Γράφω αυτή τη στήλη από τη Βιέννη, μια ιμπεριαλιστική πρωτεύουσα μεγαλύτερη και από το Λονδίνο και μία που ξέμεινε από αυτοκρατορία εδώ και πολύ καιρό. Η πρωτεύουσα της Αυστρίας, σε αντίθεση με την πρωτεύουσα της Βρετανίας, έχει συνειδητοποιήσει το νέο της καθεστώς. Μια βιώσιμη πόλη, ευημερεί ως η γέφυρα της δυτικής Ευρώπης με την Ανατολή και έχει μια εύκολη περηφάνια για την ιστορία της στην πνευματική καινοτομία και την καλλιτεχνική αριστεία. 

>>> ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΡΕΥΝΕΣ & ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΗΣ BRIEF <<<

Ίσως το γεγονός πως το Λονδίνο παραμένει, κατά κάποιον τρόπο, ένα αυτοκρατορικό κέντρο, επέτρεψε τη διατήρηση της φαντασίωσης των Βρετανών για μεγαλειότητα. Όμως το Λονδίνο σήμερα διαδραματίζει πολύ διαφορετικό ρόλο από ό,τι στο παρελθόν, ο οποίος υπερπηδά τον έλεγχο ενός και μόνο έθνους: Είναι μια χρηματοοικονομική αυτοκρατορία, που εξαρτάται από την έγκριση των άλλων και την απρόσωπη φυσική του καπιταλισμού. Η δύναμη των χρημάτων έδωσε στη Βρετανία την αυτοπεποίθηση να υπονομεύσει τη βάση της παρουσίας τους στη χώρα, το γεγονός πως αποτελεί πόρτα για την ΕΕ. 

Ίσως με κάποιο τρόπο, το Brexit μπορεί ακόμη να αποφευχθεί. Όμως αυτό θα ήταν μόνο η αρχή. Η χώρα συνεχίζει να αναζητά μια ταυτότητα που συμβαδίζει με τον ρόλο που μπορεί ρεαλιστικά να έχει στην παγκόσμια σκηνή. Και πρέπει να παραδεχθεί ότι αυτός ο ρόλος θα μοιάζει περισσότερο με της Ισπανίας και της Αυστρίας και όχι με των ΗΠΑ και της Κίνας.