Ανάμεσα στις εναλλαγές στην πολιτική του Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ για τη Συρία, ο ρόλος της Τουρκίας ήταν σταθερός. Όταν ο Τραμπ ανακοίνωσε, τον περασμένο μήνα, την απόσυρση των 2,000 αμερικανών ειδικών δυνάμεων από τη Συρία, το έπραξε αμέσως μετά από το τηλεφώνημά του με τον Τούρκο Πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Τα σχέδια του Τραμπ ανέτρεψαν την προηγούμενη, δεδηλωμένη πολιτική των υψηλόβαθμων Αμερικανών αξιωματούχων.  

Τώρα φαίνεται πως η αλλαγή του Τραμπ δεν είναι και τόσο δραματική. Τη Δευτέρα, ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας Τζον Μπόλτον, δήλωσε σε δημοσιογράφους στην Ιερουσαλήμ ότι η απόσυρση εξαρτάται από όρους, όπως είναι η προστασία των Κούρδων συμμάχων και η ήττα του Ισλαμικού Κράτους. Η διαδικασία μπορεί να διαρκέσει μήνες ή και περισσότερο από έναν χρόνο. 

>>> ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΡΕΥΝΕΣ & ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΗΣ BRIEF <<<

Ο στρατηγός Joseph Dunford, επικεφαλής των Joint Chiefs of Staff, θα ξεκινήσει τις συνομιλίες με τον Ερντογάν και τη κυβέρνησή του, για την προστασία των Κούρδων μαχητών. Όπως μού είπε ο Υπουργός Εξωτερικών Μάικ Πομπέο την περασμένη εβδομάδα, πρόθεση των ΗΠΑ είναι να διατηρήσουν κάποια σχέση με αυτούς τους Κούρδους μαχητές μετά την απόσυρση. Και οι ίδιοι οι Τούρκοι ζήτησαν αμερικανική βοήθεια για την προμήθεια και τη μεταφορά των δυνάμεών τους στη Συρία, όπως επίσης και για αεροπορικά πλήγματα. 

Όλες αυτές οι εξελίξεις θεωρούνται θετικές. Μια βεβιασμένη, μη ορθά προγραμματισμένη αποχώρηση από τη Συρία, θα αφήσει ένα κενό, θα ενθαρρύνει το Ιράν και θα κλονίσει τους σύμμαχους των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή. Υπάρχει το ενδεχόμενο η διπλωματία αυτής της εβδομάδας να μετριάσει αυτή την προοπτική. 

Υπάρχει, όμως, και μια παγίδα. Η νέα πολιτική για τη Συρία θα δεσμεύσει τις ΗΠΑ με έναν αναξιόπιστο σύμμαχο, την Τουρκία. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι η κυβέρνηση Ερντογάν συνεχίζει να έχει υπό κράτηση τον Serkan Golge, έναν Αμερικανό φυσικό, και δύο Τούρκους πολίτες που δούλευαν για την αμερικανική διπλωματική υπηρεσία στη χώρα. 

Πέρσι φαινόταν σίγουρο ότι η Ρωσία θα παρέδιδε τους S-400 της στην Τουρκία. Τώρα δεν είναι εξίσου σίγουρο, εν μέρει επειδή το Πεντάγωνο ανακοίνωσε τον περασμένο μήνα την πώληση πυραύλων Patriot στην Τουρκία. Αξιωματούχοι των ΗΠΑ μού είπαν ότι αυτό είναι μέρος του σχεδίου για να πεισθεί ο Ερντογάν να ακυρώσει την οπλική συμφωνία με τη Ρωσία. Παρά ταύτα, η προθυμία της Τουρκίας να προχωρήσει με τη συμφωνία με τον βασικό αντίπαλο του ΝΑΤΟ, λέει πολλά για το πώς ο Ερντογάν αντιμετωπίζει τη συμμαχία. 

Ανοιχτό παραμένει και το ερώτημα κατά πόσον οι Τούρκοι είναι σε θέση να βοηθήσουν στην ανοικοδόμηση των χωριών που κατέστρεψε το Ισλαμικό Κράτος. Ήταν πάντοτε αβέβαιο αν ο τοπικός πληθυσμός θα εμπιστευόταν τις κουρδικές δυνάμεις, μετά την ήττα του Ισλαμικού Κράτους. Υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι οι Άραβες της Συρίας θα εμπιστευτούν τους Τούρκους ως ουδέτερους διαμεσολαβητές; 

>>> ΟΛΗ Η ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ BRIEF ΜΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ <<<

Τέλος, υπάρχει και το ερώτημα για την συμπεριφορά του Ερντογάν έναντι της κουρδικής μειονότητας στην Τουρκία. Είναι εξαιρετικά σημαντικό οι ΗΠΑ να χρησιμοποιήσουν τη διπλωματική τους επιρροή στην Τουρκία, για να προστατεύσουν τον συριακό κουρδικό πληθυσμό. Όμως οι ΗΠΑ δεν πρέπει να ανάψουν το πράσινο φως στον Ερντογάν να συνεχίσει τους διωγμούς των Κούρδων της Τουρκίας, μια κυνική εκστρατεία που αντιστρέφει κάποια από τα ανοίγματα που έκανε στην αρχή της προεδρίας του. 

Ο πρώην Chief of Staff του Μπόλτον, Fred Fleitz, δηλώνει πως «υπάρχουν πολλές κακές επιλογές» και ο Πρόεδρος επιλέγει τη λιγότερο κακή. «Όταν φύγουμε, κανένας δεν θα χαρεί». Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Την ίδια στιγμή, ο Τραμπ πρέπει να προσεγγίσει την απόσυρση από τη Συρία με τα μάτια ανοιχτά. Μπορεί να πιστεύει ότι οι ΗΠΑ μπορούν να χρησιμοποιήσουν την επιρροή τους επί ενός συμμάχου του ΝΑΤΟ για να έχουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα μέσα από την καταστροφή της Συρίας. Πράττοντας, όμως, αυτό, δίνουν σε ένα κακό φίλο μεγαλύτερο σχοινί, σε σχέση με ευρύτερα ζητήματα αμερικανικής πολιτικής στην περιοχή.