Στην ομιλία του μίλησε για το Κυπριακό ζήτημα, αναφέροντας ότι πρέπει να αναλάβουμε συγκεκριμένες πρωτοβουλίες για να σπρώξουμε τα πράγματα προς τη διάρρηξη του αδιεξόδου. Παράλληλα, δήλωσε πως το ΑΚΕΛ δεν βολεύεται με τη διχοτόμηση αλλά γνωρίζει κιόλας ότι αυτή προκαλεί τεράστιους κινδύνους για τη χώρα και τον λαό της Κύπρου.

Εν συνέχεια ανάφερε, ότι το ΑΚΕΛ επειδή είναι κόμμα της θέσης και της πρότασης, για το περιεχόμενο των συγκεκριμένων πρωτοβουλιών έχουν καταθέσει πρόταση στον Πρόεδρο από τον περασμένο Δεκέμβριο. Η πρότασή δίνει περιεχόμενο στη θέση του Γ.Γ. του ΟΗΕ ότι το φυσικό αέριο πρέπει να μετατραπεί σε καταλύτη για δημιουργία δυναμικής λύσης.

Τέλος, καλούν τον πρόεδρο να εγκαταλείψει την αρνητική του στάση και να συζητήσει την πρόταση τους.

Δείτε την αυτούσια ομιλία του Γενικού Γραμματέα ΚΕ ΑΚΕΛ Στέφανου Στεφάνου:

«Σήμερα μας έφερε εδώ το χρέος και το καθήκον. Το καθήκον που έχουν αυτοί που έμειναν πίσω να μην ξεχνούν, να θυμούνται την ιστορική αλήθεια, να προχωρούν μπροστά παρά τα προβλήματα και να αγωνίζονται για να τα επιλύσουν. 

Σήμερα μάς έφερε εδώ το χρέος της τιμής σ’ αυτούς που έφυγαν, το χρέος του αγώνα γι’ αυτούς που χάθηκαν για την πατρίδα. 

Χρίστος Κύρου, του Κύρου και της Ελένης, άνανδρα δολοφονημένος από της Δυνάμεις Ασφαλείας του Αγγλικού Στρατού το 1957. Προσδοκούσε και αγωνιζόταν για την αποτίναξη των δεσμών της αποικιοκρατίας. Ποθούσε να αναπνεύσει αέρα ελευθερίας. 

Αντρέας Αβρααμίδης, του Μιχάλη και της Ελένης. Το τολμηρό παιδί της οικογένειας, που κουβαλούσε βόμβες μέσα στο καλάθι μαζί με τον συναγωνιστή του τον Αύγουστο του 1958, όταν έφυγε γαλήνιος. Μ’ αυτή τη γαλήνη και το χαμόγελο που έχουν όλοι όσοι δίνουν τη ζωή τους σε ιδανικά και αξίες, τα οποία ομορφαίνουν τη ζωή όλων των υπολοίπων, του συνόλου, ολόκληρης της χώρας. 

Ανδρέας Χρίστου, του Χρίστου και της Μαρίας. Ένας ακόμα λεβέντης που έτρεξε να υπερασπιστεί την Κύπρο μόλις ξέσπασε η τουρκική εισβολή. Για χρόνια ολόκληρα οι γονείς του τον έψαχναν. Με την πίκρα του καημού του έφυγαν από τη ζωή, αφού δεν πρόλαβαν να μάθουν τι απέγινε το αγαπημένο τους παιδί. Τα οστά του Ανδρέα ανευρέθηκαν μετά τον θάνατο των γονιών του και σήμερα αναπαύεται πλέον στην αγκαλιά της αγαπημένης του μητέρας σε κοινό τάφο, δαφνοστεφανωμένος όπως αξίζει σε κάθε ήρωα που θυσιάζει τη ζωή του για την ελευθερία. 

Αντρέας Χριστοφόρου. Όταν η προδοσία του χουντικού και ΕΟΚΑβήτικου πραξικοπήματος άνοιξε την πόρτα στον Αττίλα ο Αντρέας έτρεξε να καταταγεί έφεδρος αξιωματικός στο 251 Τάγμα Πεζικού  και να βρεθεί στον τόπο απόβασης του εισβολέα στο Πέντε Μίλι.  Τα παιδιά του λαού έτρεξαν σε ένα πόλεμο προδομένο από ψευδοπατριώτες που με τις πράξεις τους έστρωσαν το χαλί στον Αττίλα να εισβάλει στην Κύπρο, να σπείρει φωτιά και καταστροφή, να σκοτώσει, να εξευτελίσει. Αυτοί οι ψευδοπατριώτες που πλεόναζαν σε συνθήματα μεγάλα, όταν χρειάστηκε να πολεμήσουν χάθηκαν, οι περισσότεροι τους ανέβηκαν στο Τρόοδος αντί στον Πενταδάκτυλο και έφυγαν για τη Λεμεσό αντί για την Κερύνεια. Ο Αντρέας όμως, όπως και τα άλλα παλικάρια της Τεμβριάς, πήγαν εκεί που τους έταξε το καθήκον. Είναι εκεί που χάθηκε ο Αντρέας, στο πεδίο της μάχης, ένας ανθός της παλικαριάς του λαού μας, αγωνιστής ως το τέλος για την ελευθερία της πατρίδας μας. 

Μάριος Τρύφωνος. Στρατιώτης στον πρώτο χρόνο της θητείας του στον λόχο υποστήριξης (Λ.Υ.Τ) του 256 Τ.Π στο κατεχόμενο Διόριος. Από τη μάχη της Λεύκας, στο Δημοτικό της Ευρύχου, τότε που τον είδαν οι γονείς του για τελευταία φορά, και από εκεί στον δρόμο για την υπεράπιση της Κερύνειας. Εκεί ο Μάριος, μαζί με τους συμπολεμιστές του, έπεσαν σε ενέδρα των εισβολέων και από τότε η τύχη τους αγνοείται. Χρόνια ολόκληρα οι γονείς του Μάριου αγωνίστηκαν για να τον εντοπίσουν, να τον ξαναδούν, να τον αγκαλιάσουν ξανά. Ο πατέρας του έφυγε από τη ζωή με το παράπονο, η μητέρα του ζει ακόμα με αυτή την ανείπωτη πίκρα και τον μαρτυρικό καημό της προσμονής του παιδιού τους. 

Πόσα χρόνια, πόσες πίκρες, πόσες ζωές κομμένες στη μέση, πλημμυρισμένες με το δάκρυ της αγωνίας, της απώλειας, του θρήνου. 

Μα και πόση περηφάνια γι’ αυτούς που βάδισαν μπροστά, στο δρόμο της τιμής. Μαχητές της ελευθερίας και με τα παράσημα της μάχης περήφανα στο στήθος τους και ας μην φορούσαν χρυσοποίκιλτες στολές. Με τον λαό μας να υποκλίνεται στο πέρασμά τους, αυτών των απλών, των ταπεινών, των τόσο τελικά σπουδαίων, οι οποίοι προσπάθησαν να σώσουν την πατρίδα και τελικά πλήρωσαν το βαρύ τίμημα της προδοσίας άλλων. Πόση τιμή αλήθεια αξίζει σ’ αυτά τα παλικάρια. Και πόσο ανάθεμα πρέπει σ’ αυτούς που προκάλεσαν την τραγωδία σε βάρος του τόπου μας. Γνωστοί άγνωστοι που κρύβουν τις ενοχές τους  βαθιά στη συνείδησή τους, αν έχει απομείνει κάτι από αυτή.  

Στην μπροστινή θέση του κάδρου της κυπριακής τραγωδίας, οι μάνες των αγνοουμένων μας.

Πόσες και πόσες μάνες δεν κράτησαν σφιχτά στο στήθος τους τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Και πόσες ακόμα τις κρατούν, φεύγοντας μια – μια από τη ζωή χωρίς να μάθουν τι απέγιναν τα παιδιά τους.  Εικονίσματα για ό,τι πιο ιερό γέννησε αυτός ο τόπος.

Λεβέντες που πήραν την απόφαση και τράβηξαν τον δρόμο της τιμής. «Να μιλήσω για ήρωες, οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά», έγραψε ο Σεφέρης στον συγκλονιστικό «Τελευταίο
Σταθμό» του. Στα σκοτεινά! Δίχως να ξέρουν πώς θα τελειώσει η μάχη. Δίχως να ξέρουν πώς καλά καλά θα πολεμήσουν. Με μέσα λιγοστά. Στην πλευρά των αδυνάτων της Ιστορίας. Στα σκοτεινά. Εκεί που καίει το σίδερο, μες τη μάχη. Δίχως να ξέρουν, δίχως να υποψιάζονται την προδοσία. Στα σκοτεινά, ν’ ανάβουν με τη θυσία τους το φως στον δρόμο για τη λευτεριά. 

Με ποιο λοιπόν δικαίωμα εμείς σήμερα να ξεγράψουμε τη θυσία τους; Με τι ψυχή να υψώσουμε τα χέρια και να παραδώσουμε τη μισή μας πατρίδα στους κατακτητές; 
Τέτοιο δικαίωμα δεν έχουμε. Χίλιες, χίλιες φορές εδώ, να επιμένουμε, να παλεύουμε, γι’ αυτούς που έφυγαν, γι’ αυτούς που θα ‘ρθουν. Χίλιες φορές πιστοί στο χρέος που γεννά η θυσία των ηρώων μας ν’ αγωνιζόμαστε για την απελευθέρωση και την επανένωση του τόπου μας.

Δεν είμαστε αφελείς να πιστεύουμε ότι ο αγώνας για δικαίωση είναι εύκολος. Η μακρά πορεία του Κυπριακού έχει πείσει για το αντίθετο. Από τη στιγμή που η Τουρκία πάτησε το χώμα της πατρίδας μας ήταν γνωστό ότι η αποστολή της δικαίωσης θα ήταν δύσκολη. Και ενόσω ο χρόνος περνά χωρίς λύση, η κατάσταση γίνεται δυσκολότερη. Σαρανταεπτά και πλέον χρόνια από το 1974 ο κίνδυνος της οριστικής διχοτόμησης είναι όσο ποτέ άλλοτε ορατός. Η Τουρκία εκμεταλλευόμενη το μακρύ αδιέξοδο και το διαπραγματευτικό κενό, δημιουργεί ολοένα και καινούρια διχοτομικά τετελεσμένα. Τώρα σειρά στο διχοτομικό κρεσέντο της κατοχικής δύναμης πήρε η Αμμόχωστος. 

Ενώπιον αυτής της κατάστασης μια είναι η επιλογή: Να αναλάβουμε συγκεκριμένες πρωτοβουλίες για να σπρώξουμε τα πράγματα προς τη διάρρηξη του αδιεξόδου και την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων από το σημείο που διακόπηκαν. Το διαπραγματευτικό κενό όχι μόνο βολεύει την Τουρκία, αλλά το εργαλειοποιεί για να προωθεί τη διχοτόμηση.

Εμείς, που όχι μόνο δεν βολευόμαστε με τη διχοτόμηση αλλά γνωρίζουμε κιόλας ότι αυτή προκαλεί τεράστιους κινδύνους για τη χώρα και τον λαό μας, γι’ αυτό και δεν έχουμε δικαίωμα να παραμένουμε απαθείς. Η άγονη παρέλευση του χρόνου απολήγει σε βάρος της προοπτικής της λύσης. 

Δεν μπορούμε να μείνουμε απαθείς, μοιραίοι, να μοιραζόμαστε μεταξύ μας μεγάλα λόγια και κούφιες ρητορείες, την ώρα που η Τουρκία προωθεί τη διχοτόμηση. Πρέπει να αφήσουμε πίσω μας τις ψευδαισθήσεις ότι υπάρχει χρόνος, ότι μπορούμε να ζήσουμε με ασφάλεια όσο συνεχίζεται η κατοχή στον τόπο μας, ότι υπάρχουν άλλες λύσεις, πέραν από αυτή που συμφωνήσαμε με τη διεθνή και τουρκοκυπριακή κοινότητα, τη λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα όπως αυτή περιγράφεται στα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών. 

Κι επειδή το ΑΚΕΛ είναι κόμμα της θέσης και της πρότασης, για το περιεχόμενο των συγκεκριμένων πρωτοβουλιών που πρέπει να αναλάβουμε, καταθέσαμε πρόταση στον Πρόεδρο από τον περασμένο Δεκέμβριο. Η πρότασή μας δίνει περιεχόμενο στη θέση του Γ.Γ. του ΟΗΕ ότι το φυσικό αέριο πρέπει να το μετατρέψουμε σε καταλύτη για δημιουργία δυναμικής λύσης. Δεν θεωρούμε ότι η πρότασή μας αυτόματα θα αποδώσει αποτελέσματα, αλλά οφείλουμε να προσπαθήσουμε. Καλούμε τον πρόεδρο να εγκαταλείψει την αρνητική του στάση και έστω να τη συζητήσει. 
Συμπατριώτισσες, συμπατριώτες. 

«Την σκέψη του πρόσφυγα, του αιχμάλωτου, του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια, δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς» επανέρχεται ο ποιητής, θυμίζοντας πως όσα ζήσαμε ρίζωσαν μες το μυαλό μας, φύτεψαν εικόνες και έγιναν σαν  «τα δέντρα που ρίχνουν τα κλωνάρια τους μες τα παρθένα δάση κι αυτά καρφώνονται στο χώμα και ξαναφυτρώνουν, ρίχνουν κλωνάρια και ξαναφυτρώνουν δρασκελώντας λεύγες και λεύγες». 
Πάνω στη θυσία των ηρώων μας, λοιπόν, εκεί απάνω ρίζωσε ο αγώνας μας για την απελευθέρωση και την επανένωση του τόπου μας. Αυτό τον αγώνα θα τον συνεχίσουμε μέχρι να απλώσει φύλλα η δικαίωση της πατρίδας μας, η οποία θα δικαιώσει τις θυσίες των παλικαριών μας».