Τιμούμε απόψε ένα εξαιρετικό σύντροφο που έδεσε τη ζωή του με τους αγώνες του κυπριακού λαού, την Αριστερά και την Κύπρο, παρόλο που για χρόνια έζησε χιλιάδες μίλια μακριά της, αναφέρει στην ομιλία του στην εκδήλωση προς τιμή του Μουσταφά Ντενιζέρ, ο ΓΓ του ΑΚΕΛ Άντρος Κυπριανού.

Αυτούσια η ομιλία:

Τιμούμε απόψε ένα εξαιρετικό σύντροφο που έδεσε τη ζωή του με τους αγώνες του κυπριακού λαού, την Αριστερά και την Κύπρο, παρόλο που για χρόνια έζησε χιλιάδες μίλια μακριά της. Τον Μουσταφά Ντενιζέρ. Ο Μουσταφά, παιδί πολυμελούς εργατικής οικογένειας ατσαλώθηκε στις δύσκολες και αιματηρές δεκαετίες. Ζυμώθηκε με τα γεγονότα που πλήγωσαν βαθιά το λαό μας. Όμως δεν λύγισε. Δεν έκανε πίσω. Η επαφή του με τους πρωτοπόρους του Λαϊκού Κινήματος αφύπνισε τη συνείδηση του από τότε που παιδί σχεδόν ακόμα, στην Λουρουτζίνα, ξεκίνησε να πλάθεται. Οργανώθηκε στο Κίνημα και μέχρι σήμερα παραμένει παρών.

«Βγάλτε αυτό το τουρκούι από το παιχνίδι» ήταν η εντολή ενός από τους υπεύθυνους όταν τον είδε να παίζει ποδόσφαιρο. Ο φίλος του και συμπαίκτης του, ο Νίκος αντέδρασε. Τους έδιωξαν και τους δύο και δεν τους άφησαν να ξαναπαίξουν. «Να φύγεις, στο Βασιλικό δεν επιτρέπεται να ζουν αριστεροί», άκουσε να του λένε λίγα χρόνια αργότερα. «Προτίμησα να μη μιλώ για να παραμείνω ζωντανός» αναφέρει ο Μουσταφά ανακαλώντας τη δίνη των πολιτικών εγκλημάτων που μάτωναν και τις δύο κοινότητες εκείνα τα χρόνια.

«Μάζεψε τα πράγματα σου και φύγε από την Κύπρο. Κινδυνεύεις, εγώ το έμαθα από ένα διοικητή της ΤΜΤ άλλης περιοχής, είναι καλύτερα και για εσένα και για εμάς να φύγεις από την Κύπρο», ήταν η κουβέντα που τον έκανε να φύγει από την Κύπρο για το Λονδίνο. Αυτές οι μικρές ιστορίες συνδέουν το νήμα της ζωής του Μουσταφά. Αυτές τον οδήγησαν στο Λονδίνο, όπου συνδέθηκε και πάλι με το Κίνημα και πρωτοστάτησε στην πολιτική οργάνωση των προοδευτικών Τουρκοκυπρίων. Εκεί συνέχισε να είναι παρόν σε κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα των τουρκοκυπρίων, της Κυπριακής παροικίας και του ΑΚΕΛ.

Σε ανθρώπους όπως τον Μουσταφά χρωστούμε το τι είμαστε σήμερα. Σε ανθρώπους όπως τον Μουσταφά χρωστούμε την περηφάνια με την οποία μιλούμε για τους κοινούς πολιτικούς, εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες που δώσαμε με τους συμπατριώτες μας τουρκοκύπριους εκείνα τα δύσκολα χρόνια. Σε ανθρώπους όπως τον Μουσταφά χρωστούμε το γεγονός ότι σήμερα είμαστε εκείνη η πολιτική δύναμη που μιλά με μια φωνή για ολόκληρο τον κυπριακό λαό.

Για δεκαετίες ολόκληρες το πλαίσιο που δίχαζε το λαό μας βασιζόταν στην αντίληψη πως στην Κύπρο υπάρχουν δύο ξεχωριστά σύνολα. Αυτή την αντίληψη το ΑΚΕΛ τόλμησε να την αμφισβητήσει. Από τα πρώτα του κιόλας βήματα. Τολμήσαμε να μιλήσουμε για ένα λαό με το ίδιο όραμα: την ειρήνη και την κοινωνική δικαιοσύνη. Τολμήσαμε, με τη θεωρία και την πράξη, να δώσουμε σάρκα και οστά σε αυτό το όραμα. Να παλέψουμε μαζί με τους τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας για τα δικαιώματα των εργαζομένων, για την πρόοδο της κοινωνίας. Τολμήσαμε να μιλήσουμε για τις πληγές. Για τα άνομα και ανομολόγητα εγκλήματα σε βάρος του λαού μας. Για τις δολοφονίες. Για την προδοσία.

Τολμήσαμε, ακόμα και όταν τις δύο κοινότητες τις χώριζε αίμα, να μιλήσουμε για το αύριο. Τολμήσαμε να βάλουμε τα θεμέλια για το κίνημα της επαναπροσέγγισης. Να υψώσουμε τη σημαία του αγώνα για την ειρήνη και την επανένωση.  Τολμήσαμε να βάλουμε στο τραπέζι προτάσεις που γκρεμίζουν τα διαχωριστικά τείχη στη βάση της εθνοτικής καταγωγής. Που καθιστούν την αντιπαράθεση πολιτική, ταξική και όχι εθνοτική. Που καθιστούν την επανενωμένη Κυπριακή Δημοκρατία το κοινό σπίτι ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων.
Όλοι θυμόμαστε πόσο έντονα και πόσο χυδαία πολεμήθηκε ο αείμνηστος Δ. Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ επειδή τόλμησαν να θυμίσουν πικρές αλήθειες και κρυμμένες πτυχές της ιστορίας της Κύπρου. Επειδή τόλμησαν  να καταθέσουν αυτές τις θέσεις ως προτάσεις στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Όλη αυτή η επίθεση δεν είχε ως αφετηρία της το θυμικό, αλλά τη διαχρονική προσπάθεια του εθνικισμού να διαλύσει όλα όσα ένωναν και ενώνουν ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους. Διαχρονικά ο εθνικισμός και στις δύο κοινότητες, υπηρετώντας την αποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό, προσπαθούσε να σκοτώσει την ιδέα μιας ανεξάρτητης πατρίδας. Συστηματικά ο εθνικισμός καλλιεργούσε το διχασμό. Πριν από την εδαφική διαίρεση, η οποία αποτελεί και δικό του έργο, καλλιέργησε συστηματικά την ιδεολογική και πολιτική διαίρεση.
Ο εθνικισμός πρέπει να αντιμετωπιστεί πολιτικά, ανοιχτά και αποφασιστικά. Έτσι τον αντιμετωπίζουμε εμείς. Οικοδομώντας ένα μαζικό λαϊκό κίνημα που ενώνει ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους σε κοινό, αντιιμπεριαλιστικό, αντιφασιστικό μέτωπο.

Αντλώντας διδάγματα από την πικρή, αιματοβαμμένη ιστορία του τόπου μας, τολμούμε να μιλήσουμε για δύο κοινότητες πολιτικά ισότιμες. Για Κύπρο ολόκληρη που να ανήκει στο λαό της. Για την ανάγκη ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι να κόψουμε τον ομφάλιο λώρο από τις «μητέρες πατρίδες» και να ζήσουμε μονιασμένοι στην κοινή μας πατρίδα.

Σήμερα, σαρανταέξι χρόνια μετά το μαύρο Ιούλιο του 1974 εμείς επιμένουμε να διεκδικούμε μια άλλη Κύπρο, ένα άλλο μέλλον για τις επόμενες γενιές. Η στασιμότητα των τελευταίων χρόνων μετά το ναυάγιο στο Κρανς Μοντανά ήδη άρχισε να δείχνει τα αποτελέσματα της, με τετελεσμένα που η τουρκική πλευρά επιχειρεί να προωθήσει. Μέσα σε αυτή τη ζοφερή κατάσταση είναι για εμάς βάλσαμο το γεγονός ότι το προοδευτικό κομμάτι της τουρκοκυπριακής κοινότητας επιμένει να αγωνίζεται, επιμένει να αντιστέκεται στις διχοτομικές ενέργειες της Άγκυρας.

Όμως γνωρίζουμε ότι αυτό δεν μπορεί να διαρκέσει για πολύ. Δεν θα μπορεί για πάντα μια μικρή κοινότητα να αντιστέκεται στην πανίσχυρη Τουρκία. Αν δεν το κατανοήσει αυτό η ελληνοκυπριακή δεξιά και ακροδεξιά, αυτή τη φορά θα πληγώσει την Κύπρο ανεπανόρθωτα. Οι παλινωδίες, οι αντιφάσεις και η περιπλάνηση της ελληνοκυπριακής κοινότητας σε «νέες ιδέες» μόνο ζημιά μπορούν να προκαλέσουν.
Ο μόνος δρόμος για επανένωση του τόπου είναι η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, όπως αυτή περιγράφεται στα κείμενα των Ηνωμένων Εθνών. Αποδεχθήκαμε την ομοσπονδία για να απαλλαγούμε από την κατοχή και να επανενώσουμε την χώρα και το λαό μας. Αποδεχθήκαμε την ομοσπονδία για να αποκλείσουμε τον εφιάλτη της διχοτόμησης.

Οφείλουμε λοιπόν ως πολιτική ηγεσία, αν εννοούμε όσα λέμε, να διαλύσουμε κάθε αυταπάτη του οποιουδήποτε. Να πούμε δηλαδή στον κόσμο την αλήθεια. Αν εγκαταλείψουμε την ομοσπονδία η μεν πλειοψηφία των ελληνοκυπριακών κομμάτων θα μιλά για ενιαίο κράτος, η δε πλειοψηφία των τουρκοκυπριακών κομμάτων θα μιλά για δύο κράτη. Δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αν αυτό συμβεί τότε απλώς θα ανοίξουμε το δρόμο για την οριστική διχοτόμηση.

Η διχοτόμηση μπορεί να έρθει με δύο τρόπους. Είτε αφήνοντας τον χρόνο να περνά χωρίς ουσιαστικές διαπραγματεύσεις, είτε θέτοντας την επίσημα στο τραπέζι. Όποιος από τους δύο τρόπους και αν επιστρατευθεί, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο.  Η Κύπρος όπως την ξέραμε θα χαθεί μια για πάντα.

Στον αντίποδα, η λύση του Κυπριακού θα ανοίξει ένα παράθυρο ελπίδας για τον τόπο μας αλλά και για την περιοχή μας ολόκληρη. Η Κύπρος θα εξελιχθεί σε επανενωμένο κράτος που θα είναι φάρος και παράδειγμα για όλο τον κόσμο. Θα είναι σύγχρονο πρότυπο αρμονικής συμβίωσης δύο κοινοτήτων διαφορετικής εθνικότητας, γλώσσας και θρησκείας που θα συνδιαχειρίζονται το κοινό τους κράτος. Θα είναι χώρα που θα έχει καταφέρει να διώξει τους στρατούς και θα διοχετεύει όλες της τις δυνάμεις και τους πόρους στις κοινωνικές επενδύσεις και στην οικονομική ανάπτυξη. Οι προοπτικές δε που θα δημιουργηθούν για οικονομική ανάπτυξη θα είναι τεράστιες.

Η περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου είναι σήμερα ενεργό ηφαίστειο. Η επίλυση του Κυπριακού προβλήματος θα αποτελέσει βήμα για να καταστεί η χώρα γέφυρα ειρήνης μεταξύ των κρατών της περιοχής αλλά και μεταξύ τους και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Δυστυχώς, μια ιστορική ευκαιρία για τη λύση του Κυπριακού χάθηκε όταν έπεσε η αυλαία στις διαπραγματεύσεις του Κραν Μοντανά. Έγιναν πολλές συζητήσεις για το τι έγινε εκεί. Αυτό όμως που μας καίει είναι τι θα γίνει από εδώ και πέρα. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Οφείλουμε να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις επανέναρξης ουσιαστικών διαπραγματεύσεων με στόχο να καταλήξουμε το συντομότερο δυνατόν σε λύση στη βάση του συμφωνημένου πλαισίου.

Η Κύπρος θα δικαιωθεί μόνο αν επανενωθεί. Μόνο αν καταφέρει να απαλλαγεί από το συρματόπλεγμα της κατοχής και τους ξένους στρατούς. Μόνο αν διασφαλιστεί ότι ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι θα ζήσουμε μαζί, στα πλαίσια λύσης που θα τερματίζει την κατοχή και τον εποικισμό. Που θα αποκαθιστά την κυριαρχία, την ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα και την ενότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Λύση βασισμένη στα Ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, τις Συμφωνίες Υψηλού Επιπέδου, στο Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο. Λύση που να αποστρατιωτικοποιεί την Κύπρο και θα αποκλείει τα όποια εγγυητικά ή δικαιώματα επέμβασης στα εσωτερικά ζητήματα της χώρας από ξένες δυνάμεις. Λύση που θα επανενώνει το έδαφος, το λαό, τους θεσμούς και την οικονομία στο πλαίσιο δικοινοτικής, διζωνικής ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα όπως αυτή περιγράφεται στα κείμενα των Ηνωμένων Εθνών.

Το 1989 ο αείμνηστος Οζγκέρ Οζγκιούρ απηύθυνε στο λαό μας το ερώτημα: «θα μείνουμε απαθείς να παρακολουθούμε την πατρίδα μας να αλλάζει χέρια ή θα πούμε «αυτή η χώρα είναι δική μας» και θα την υπερασπιστούμε»; Τόσα χρόνια μετά το ερώτημα εξακολουθεί να ορθώνεται μπροστά μας.
Πρέπει να το απαντήσουμε. Να το απαντήσουμε μαζί, ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι, έχοντας λάβαρο του κοινού μας αγώνα ό,τι επέζησε από δεκαετίες γεμάτες από αίμα, πόνο, πόλεμο και προσφυγιά. Ότι η Κύπρος ανήκει στο λαό της. Αυτός ο λαός το μέλλον του θα το διεκδικήσει και θα το κερδίσει!

Αγαπητέ Μουσταφά σε ευχαριστούμε για όλα όσα πρόσφερες στο ΑΚΕΛ και στην Κύπρο. Για την Ελληνοτουρκική φιλία.

Είμαι βέβαιος ότι θα είσαι μαζί μας στους αγώνες που θα έρθουν. Η δικαίωση της Κύπρου θα είναι δικαίωση και του δικού σου αγώνα. Μουσταφά, εύχομαι να είσαι πάντα καλά, εσύ και όσοι αγαπάς.