• Τα πειράματα μάς στοίχισαν και μας στοιχίζουν ακόμη…

ΓΡΑΦΕΙ Η
ΧΡΥΣΩ ΑΝΤΩΝΙΑΔΟΥ

Έχω ένα μεγάλο θέμα με τη Βουλή! Πολύ μεγάλο και σοβαρό. Ίσως και να μου έμειναν κατάλοιπα, καλύτερα απωθημένα, από εκείνη τη Μεγάλη Τρίτη, 19 Μαρτίου 2013, όταν το κυπριακό κοινοβούλιο καταψήφισε το νομοσχέδιο για τα «τέλη» καταθέσεων. Επειδή θυμάμαι ακόμη τα όσα εφιαλτικά συνέβησαν στη συνέχεια. Επειδή είμαι από κείνους που δεν ξεχνούν. Δεν ξεχνώ τα «κουρέματα» που μας επιβλήθηκαν γιατί εμείς δεν σταθήκαμε άξιοι των περιστάσεων, τη δεδομένη στιγμή, να δούμε με ωριμότητα μια λύση ανάγκης που μας προτάθηκε. Δεν ξεχνώ και δεν θα ξεχάσω ποτέ, όσα προηγήθηκαν χρόνια πριν της κρίσης, και οδήγησαν την Κύπρο στην καταστροφή. 

Έτσι, κάθε φορά που ακούω ότι η Βουλή συζητά οικονομικά, τραπεζικά, εργασιακά νομοσχέδια, με πιάνει κρίση πανικού, για ό,τι άσχετο, παιδαριώδες, ατεκμηρίωτο και προπαντός χωρίς σοβαρή μελέτη και εμπειρογνωμοσύνη ετοιμάζει να περάσει. Όπως και τώρα με το θέμα των εκποιήσεων. 

>>> Διαβάστε ακόμη: Σε νέες περιπέτειες ωθούν τις τράπεζες <<<

Και για να εξηγούμαι. Δεν είμαι υπέρ των εκποιήσεων. Δεν είμαι υπέρ του να χάνει ο κόσμος τα σπίτια του, να βρίσκονται μάνες και παιδιά στους δρόμους. Δεν είμαι υπέρ των εκποιήσεων της περιουσίας των ανθρώπων που έχουν πραγματική ανάγκη, με όλη τη σημασία της λέξης. Θεωρώ ότι κανένας δεν είναι, ούτε κανένας επιθυμεί να είναι. Όμως, είμαι εναντίον κάθε απόφασης και πρακτικής εφαρμόζεται, ψηφίζεται, προωθείται, τροποποιείται και υλοποιείται για να ευνοηθούν ορισμένοι, οι οποίοι θεωρούν τους εαυτούς τους πιο έξυπνους από τον υπόλοιπο κυπριακό λαό.

Το νέο μοντέλο
Η Βουλή ηθελημένα ή άθελα, επειδή οι βουλευτές ήταν αδιάβαστοι ή διαβασμένοι αλλά ήθελαν να βοηθήσουν κάποιους, ή επειδή ήθελαν και πάλι να αλιεύσουν ψήφους, κόντεψαν να τινάξουν στον αέρα το νέο μοντέλο που υιοθετείται τα τελευταία χρόνια. Και καλώς ή κακώς είναι ένα μοντέλο, που είτε το θέλουμε είτε όχι, εφαρμόζεται με νύχια και με δόντια για να σώσει το τραπεζικό σύστημα που ακόμη διατηρεί, για πόσον καιρό ακόμη κανένας δεν ξέρει, «κόκκινα» δάνεια. Δάνεια που στάζουν πληγές γιατί δημιουργούν ρωγμές από παντού: στους ισολογισμούς των τραπεζών, στα κέρδη των μετόχων, στην οικονομία, την ανάπτυξη και στη χρηματοδότηση των υγιών νοικοκυριών και των επιχειρήσεων.

Η Βουλή μάς συνήθισε σε παιδαριώδεις συμπεριφορές, εκτός από ορισμένες εξαιρέσεις. Σε συμπεριφορές που έχουν γνώμονα τις πελατειακές σχέσεις των κομμάτων και των βουλευτών, τις επαγγελματικές τους σχέσεις, τις σχέσεις που προσδοκούν να δημιουργήσουν με το πελατολόγιο τους, τους ψηφοφόρους αλλά και τους πελάτες που διατηρούν και με τους οποίους σχετίζονται σε γραφεία και δουλειές.

Οι βουλευτές έχουν σχέσεις, πελατειακές, με πολλούς και διάφορους τους οποίους σπεύδουν να εξυπηρετήσουν με κάθε ευκαιρία. Όπως παλιά, έτσι και τώρα, με επικίνδυνες προεκτάσεις και επιπτώσεις. Χωρίς να σκέφτονται το κοινό καλό.

Οι εκποιήσεις
Την περασμένη Παρασκευή η Βουλή ψήφισε τροποποίηση της νομοθεσίας για τις εκποιήσεις, που περιορίζει κάποιες από τις χαλαρώσεις, αλλά οδηγεί και πάλι το τραπεζικό σύστημα σε αβεβαιότητα, μέχρι να συμφωνηθεί ο μηχανισμός διασφάλισης της εποπτείας, σε συνεργασία με τον Ενιαίο Εποπτικό Μηχανισμό (SSM) και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. 

Η όποια αβεβαιότητα δημιουργείται στο τραπεζικό σύστημα είναι θανατηφόρα για τη χώρα, την οικονομία, την κοινωνία και τους πολίτες της. Επειδή είτε το θέλουμε είτε όχι, ή επειδή προσδοκούμε να εκδικηθούμε το τραπεζικό σύστημα για τις όποιες… θανάσιμες αμαρτίες μάς έφερε, τελικά εκείνοι που την πληρώνουν είναι οι πολίτες. Οι συνεργάσιμοι, «υγιείς» και σοβαροί δανειολήπτες και καταθέτες, οι μέτοχοι που έδωσαν θετική ψήφο στο τραπεζικό σύστημα και συνεχίζουν να δίνουν, ακόμη κι αν βλέπουν μπροστά τους πως χάνουν την επένδυσή τους, πως έχουν απώλειες.

>>> ΟΛΗ Η ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ BRIEF ΜΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ <<< 

Τα πειράματα μάς στοίχισαν και μας στοιχίζουν ακριβά. Και θα τα πληρώνουν ακόμη περισσότερο οι επόμενες γενιές. Έτσι κάθε φορά που ακούω πως η Βουλή παρεμβαίνει στα θέματα της οικονομίας, και δικαιούται και είναι υποχρέωσή της, εγώ προσωπικά παθαίνω απανωτά εγκεφαλικά! Το πώς επιβίωσα είναι άλλη υπόθεση!

Και περιμένω, όπως την Άνοιξη τα χελιδόνια, να βρεθούν νούσιμοι και σώφρονες πολιτικοί, που θα αφήσουν επιτέλους στην άκρη τις ατζέντες και θα εξετάσουν με σύνεση, σοβαρότητα και εμπειρογνωμοσύνη όλα όσα δύσκολα, γεμάτα προκλήσεις θέματα, κατατίθενται ενώπιόν τους. Μακριά από προσωπικά και επαγγελματικά θέλω και απαιτώ!